De geboorte van Jarno, een Fjordenveulen.

 

 

Foto: Eef van Otterlo V.l.n.r. Henny, Quarai, Zodielia en Reisgenoot P.

Beide paarden moeten in het houtslepers bedrijf van P. en compagnon Henny hard werken. Hieronder zijn ze hard aan het werk aan een klus waar de bomen iets te zwaar bleken te zijn, per boom moeten er twee paarden ingespannen om de logge stukken hout naar het pad te slepen.Zelf zwanger en met erg dikke buik hou ik haar vast als de hengstenhouder langs komt. Het jaar erop krijgt ze een prachtig merrieveulen, Hananja. Een paar weken later krijgt ook Quarai een merrieveulen, Victal.

Wauw dat gaat beter dan met de geiten. Een geit was jarenlang moeilijk drachtig te krijgen,  een andere ontsnapte en liet zich dekken door foute bok. Geitjes/bokjes verhouding is ver in het voordeel van de bokjes, 80% schat ik.
Ik bel de hengstenhouder om Zodielia weer te laten dekken. Dat gebeurd en ook het afslaan gaat goed.

Maarre voorjaar ’88 geen veulen! Zucht. Als het niet lukt krijg je ƒ100, – korting op het dekgeld van ƒ300, – en ik maak er gebruik van. Voorjaar ’89 is Zodielia duidelijk drachtig. Samen met onze andere fjord Berlinda werkt ze hard in het bos als houtsleperspaard en, zeer ongebruikelijk voor fjorden, er zit geen grammetje vet teveel op de dames. Goed is te zien dat Zodielia aan de rechterkant veel dikker is dan Berlinda.

Eind mei zal het veulen geboren worden. Meermalen per dag loop ik even naar ze toe om te kijken of alles goed is. Er lopen dan 3 paarden in de wei, Zodielia, Berlinda en Marva, een groot Belgisch trekpaard.
Op een avond zit ik een brief te schrijven. Opeens denk ik:

“Zodielia! Ben ik er vandaag al geweest? Nee nog niet”

Meteen doe ik mijn laarzen en jas aan en loop naar het weiland achter ons huisje. Feitelijk zijn dat twee grote lange stukken weiland naast elkaar. Met in het midden een sloot en halverwege die sloot een dammetje als doorgang. In tijden van overvloed kan die doorgang afgesloten zodat paarden en/of koeien maar in een weiland kunnen grazen, en het gras in het andere kan groeien.

Het is mistig en donker en ik heb geen idee waar ze lopen. Ik roep en er gebeurt niets. Systematisch loop ik het linker weiland helemaal rond. Geen paard te vinden. Ik loop de doorgang door naar het rechter weiland en loop linksom langs het schrikdraad weer rond. Tot ik achterin ben. Daar hoor ik (ik kan haar niet zien) dat Marva er snuivend heen en weer draaft. Ze is opgewonden maar waarom? Ik zoek verder en ga langs het laatste stuk schrikdraad terug richting de straatkant.

Als ik bijna bij het eind ben zie ik in de mist een lichte vlek opdoemen. Dichterbij splitst de vlek zich in twee fjordkleurige gestaltes, nog dichterbij zie ik Zodielia en Berlinda zusterlijk en kalm naast elkaar staan, nog dichterbij zie een klein fjordkleurig vlekje in het weiland liggen.
Het veulentje is nog maar net geboren en wankel staat de kleine op. Op de tast kom ik erachter dat het een hengstje is. 1989 is het jaar van de J, ik noem hem Jarno.

Arme Marva wilde er dolgraag bijhoren maar ze is gloednieuw in de groep en de fjordendames tolereren haar niet. Ook al is ze in omvang en gewicht bijna twee keer groter, ze laat zich wegjagen. Ongeveer drie maanden lang is Zodielia zeer beschermend/bezitterig naar haar veulen toe. Van de ene op de andere dag is dat afgelopen en laat ze hem los en is Jarno veel te zien bij Marva die hem helemaal geweldig vind en ook veel meer tolereert. Jarno bijt de dames in zijn speelse hengstengedrag en de fjordendames zijn daar heel snel klaar mee.
Marva, Jarno, Berlinda en Zodielia. Aan deze kant van het schrikdraad Jos(3)