Even de stad in

Vorige winter deed ik dit regelmatig. Laptop of netbook in de tas en dan een internetcafe op zoeken. Waarom? De cappucinno is zeldzaam lekker en het is gewoon leuk om af en toe het huis te verlaten.

Waarom ik een hekel heb aan telefoneren (Lang!)

Weet je*) nog dat ik zou uitleggen dat ik een verschrikkelijke hekel aan telefoneren heb? Dat daar een verhaal achter zat dat ik nog zou vertellen?

Thuis heb ik een verschrikkelijke hekel aan de telefoon. Niet aan het ding zelf, ik ben jarenlang telefoniste/secretaresse geweest en daar is de telefoon een essentieel stukje gereedschap.

Lekker!

Per post hoor ik dat de reparatie aan mijn laptop van amper twee jaar oud €104,07!!!! Gaat kosten.

Ik heb een apple crunch gebakken, maar te vroeg uit de oven gehaald. Niet gaar niet lekker.

Een oude vriend met wie ik ooit veel mailde, van wie ik nu nooit meer wat hoor blaft me af in een erg kort mailtje.

Verder alles goed hoor. Hier schijnt de zon…….

Groen leren bankstel (fragment uit een brief naar een vriend)

Zwolle, vrijdag 14 januari 2011 – 10:00 – mail 178

10°C Grijs en regen

Cees, vanaf de koffietafel. Keukentafel bedoel ik maar mijn gedachten zijn bij het 4^e bakje koffie dat nu pruttelt, ik kan maar niet wakker worden. Licht is het ook nog niet zou dat ermee te maken hebben?

Een band plakken, daar begin ik niet aan (fragment uit een brief aan een vriend)

Zwolle, zondag 9 januari 2011 – 10:40 – mail 174
3°C en zonnig. 

Ik geef toe, ik heb het nooit willen leren, banden plakken. Dat was vanaf het begin mijn houding daarin. Ik ben niet lui, en mag graag alles zelluf regelen, maar een fietsband, die moet gewoon vol en hard zijn, en anders is er de fietsenmaker. Toch? 

Vermaak in de rij voor de Reichstag (fragment uit een brief naar een vriend)

Een week geleden gingen we naar Berlijn om voor de Reichstag in de rij te staan weet je nog? Vanaf ons hotel namen we ons onbijt (wat jij ook eet, broodje kaas, kopje koffie) metro U2 naar het centrum. U2 bleek onze verbinding van het hotel in Charlottenburg naar de binnenstad te zijn. Op de kaart natuurlijk een wirwar van lijnen en overstap mogelijkheden die we nauwelijks benut hebben. U2 werd onze lifeline. Op het laatst konden we kiezen tussen lopen en overstappen op U55, een heel klein tussenlijntje speciaal van het hoofstation via de Reichtag naar de Brandenburger Tor.

Echtgenoot (in het blauw) loopt stug door naar de rij (halte Bundestag)

Kijk de leasekat kwam even langs (fragment uit een brief naar een vriend)

(gisteren)

“Zoon is naar school. Liet de deur openstaan en nu is lapjepapje weer binnen en via mijn schoot op mijn schouder (ik lette even niet op) geklommen. Nagels slijpend in mijn schouder en haar staart hangt voor mijn neus. Mijn wens voor een eigen kat slinkt naar 0,002%. De verwarming is ook nog niet aan, waarschijnlijk wil ze zo weer weg, naar buiten naar haar volgende adresje.”

Helaas niet scherp. stilzitten en poseren staat niet in het woordenboek van mevrouw Luna LapjePapje Schildpad.

 

 

Een donkerachtige morgen (fragment uit een brief aan een vriend)

Stilleven – “Koffie met Laptop”

Het is niet koud en niet warm hier. Lapjepapje*) van de buren zat vanmorgen met veel dramatisch gejammer voor de deur, mevrouw wou naar binnen. Ik heb de verwarming niet aan dus wou ze op schoot. En dat zou verder prima zijn maar ze is niet echt een schootkat maar een schouderkat. Klein en licht, maar toch gebruikt ze haar nagels om niet te vallen ……

Het bos in gestuurd! (fragment uit een brief naar een vriend)

 Zoon dacht links, ik dacht rechts,
 

Cees

Vanmorgen net toen ik mijn eigen oud papier blog af had dacht ik;

“Even kijken wat Cees blogt vandaag”

Kars in Turkije

 Foto: Ellen BesselinkEllen en Jos in Kars

Nee mijn middelste zoon Kars verblijft nu niet in Turkije.

Vrienden van mij, Ellen en Jos (zie mijn bovenste link) rijden in een grote camper door Oost-Europa. Een paar dagen geleden zag ik tot mijn verbazing op haar blog dat ze in Georgië aangekomen waren? Een land wat al weken in oorlog was?

Inmiddels hebben ze het nieuws ook mee gekregen en konden ze nog net op tijd het land veilig verlaten. En rijden ze weer door Turkije.

Door de streek/stad Kars. Ik had ooit een mailtje gestuurd met de vraag, ALS je daar langs komt, wil je dan een foto maken van het naambordje van de stad?

Mijn middelste zoon heet Kars. Een tijdje geleden kwam hij op het idee om zijn naam te googlen. Dat leverde verrassende vondsten op, oa dat er ook een stad met die naam is. Helemaal toevallig omdat zijn achternaam ook een (Duitse) stad is.