Noordwijk-aan-Zee

een stuk van de Atlantikwall.

Vorige week waren we een paar dagen in Noordwijk-aan-Zee. Een eenpersoonskamer met een twijfelaar en zeezicht (en met het raam open het geluid van de branding). Ik heb voornamelijk gewandeld. Ik ging voor een stuk van het Nederlands Kust pad. Eerst naar het zuiden. Een km of 10 – 15 dacht ik en dan het openbaar vervoer weer terug. Echter, voor ik in de buurt kwam van een station of bushalte was ik al in Den Haag. Jawel, ik liep van Noordwijk Strand, via Katwijk naar Den Haag Centraal en niet via de kortste weg. Iets van 28 kilometer. Het was een prachtige dag. Duinlandschap kennen we niet in de buurt van Zwolle, ik heb genoten. De trein naar Leiden Centraal en vanaf daar de bus bracht me weer in Noordwijk

Het monument op de Waalsdorpervlakte

 

The Forth Railway Bridge

Clermiston tower, Edinburgh.

Ma 27 mrt – Ook het verlaten van Edinburgh gaat via een soort van groene corridor. Langs een mooi pad gaat het omhoog. Corstorphine hill gaat eindeloos lang omhoog tot ik bij Clermiston Tower ben.

Halverwege de middag vind ik eindelijk horeca. The Brig in Cramond. Ik vraag een plekje met een stopcontact en dat wordt me aangewezen. Echter, de serveersters lopen af en aan maar de eerste 15 min komt er niet een op het idee te vragen wat ik zou willen. Uiteindelijk weet ik de aandacht te trekken en kan ik een koffie bestellen.

Een van mijn doelen onderweg toen ik thuis besloot een stuk van de John Muir Way te gaan doen was de Forth Railway Bridge. Die hebben we al vaker bekeken, vanuit de auto en vanaf de motor. Vanaf South en vanaf North Queensferry. Het leek me helemaal tof om er lopend onderdoor te gaan.

 

Een eerste blik op de Forth Railway Bridge.

 

Dwalen door Edinburgh…

Di 28 mrt. – We laten het gezellige ‘Kick Ass Hostel’ achter ons en gaan ook voor het laatst naar station Edinburgh Waverly. Ik terug naar mijn station van gisteren, Slateford, Ad gaat naar Newcraighall om de auto op te halen. Vanavond in Kirkintilloch zien we elkaar terug. Bij het kaartje kopen wordt mij verteld dat mijn trein nu weg rijdt en dat over een uur de volgende gaat, damm. Met een Costa koffie en een boek wacht ik op mijn trein.

Ad had in de kroeg gehoord dat er op Edinburgh Waverly opnames gemaakt worden voor ‘Outlander’. Of het waar is? Salute als koffie keten bestaat in ieder geval niet.

Gisteren op zoek naar het station had ik beneden aan de Slateford road, de A70 een JM-bordje gezien. Handig leek me dat kon ik daar verder zoeken. Maar dat ene bordje wijst naar de weg naar het station en de weg terug naar het kanaal, en verder niets. Geen aanwijzingen de andere kant op. Er zijn plusminus 5 mogelijkheden, ik probeer ze allemaal en ik vind niks. De kaart die ik heb is niet gedetailleerd genoeg. Ad belt me en hij krijgt mijn frustratie helemaal mee. Ik kan het niet vinden en ik heb geen idee hoe nu verder. Terwijl ik pratend verder loop zie ik toch weer een klein JM‑bordje, naast een charmant zandpaadje dat schuin omhoog gaat. Hoopvol loop ik naar boven. Het gaat langs een paar huizen en het eindigt in een achtertuin. De frustratie wordt me teveel. Ik lees het boekje dat bij de kaart hoort nog eens en zie een telefoonnummer en dat bel ik. 1000 belminuten heb ik tegoed toch? Ik krijg de schrijfster zelf aan de lijn. Nee, zij is niet verantwoordelijk voor de bewijzering. Ik sta bij een heel drukke weg en ze kan me nauwelijks verstaan. Zie ik een aquaduct? Ja, ik zie die van het kanaal. Oké, dan moet ik de 87 treden omhoog en dan linksaf. Dat ga ik doen.

Het zijn er amper 25. Boven ben ik terug bij het Union Canal. Ik kijk naar links en twijfel. Dat is terug waar ik gisteren ook was volgens mijn richtingsgevoel. Er komen drie doorgewinterde wandelaars voorbij. Ik loop ze achterna, overweeg om ze aan te spreken maar dan zie ik in de verte eindelijk twee JM-bordjes. Een wijst naar waar ik vandaan kwam en een wijst naar beneden. De 87 treden! Beneden loop een ander pad langs ‘water of Leith’. Zelfs een visitor center! Ik kijk even of ik er koffie kan scoren want daar ben ik wel aan toe.

Opgelucht dat ik weer verder kan. Kijk ik kan ook op de bonnefooi bij South Queensferry (doel v/d dag) zoeken en vinden. Maar het mooie pad langs ‘water of Leith’ had ik nooit gevonden, en hoe weet je of het de goede kant op blijft gaan?

Hier gaat de ‘Leith’ onder het Union Canal door.

Meer dan een uur later weer een versperring op het pad langs het riviertje. Ik raak aan de praat met iemand die er aan het werk is en die weet ‘hoe en wat”. Er is een omleiding, zij kijkt op mijn kaart en ziet dat ik de omleiding tot na de spoorbrug moet volgen en dan links verder. Het klopt. Overal JM‑bordjes. Ik vermoed dat ik in een ander district aangekomen ben.

Vrijwilligers werk om de omgeving in de stad op te knappen.

Husband Day Care Centre

ma 27 mrt – Ad had de pest in. Hij had uitgezocht waar en wanneer mijn trein aan zou komen en stond op me te wachten. Ik wist van niks, heb hem niet gezien en ben hem efficiënt voorbij gelopen. Tja.
Ik was in een controle terecht gekomen. Zonder kaartje, oops. Ik wist niets beters te vertellen dat ik op een station zonder kaartjes automaat, Slateford ingestapt was en geen conducteur gezien had. Even blijft het stil, dan mag ik doorlopen. Hoppa de Waverly bridge uitgang en weg naar de ‘Kickass Backpacker’.
We gaan niet zo duur eten als de dag ervoor bij ‘Mussels & Steak’. Mij maakt het niet zoveel uit, als er maar groente bij zit. Iets wat de Britten niet zo belangrijk vinden maar ik wel. Ik wil groen, veel en crunchy.

Hier wil Ad naar binnen, hij heeft zin in een pie. Ik lees de kaart. ‘Steak & Ale Pie’ staat er op en tussen de andere barmeals staat ook een maaltijd salade! ‘Smoked Salmon & Cream Cheese salad’. Hier gaan we eten. Altijd leuk eten in een pub.

Zondagavond in het hostel blijkt een stuk rustiger dan de zaterdagavond. Die nacht word ik wakker van de keelpijn. De gemene verkoudheid waar Ad al langer last van had heeft mij nu te pakken. Dankzij de pijnstillers die hij bij Tesco gevonden had kan ik verder slapen.

the Union Canal

ma 27 mrt – Eindelijk, achter een kantoorpand in verbouwing vind ik zomaar het eind, of het begin (geen idee) van het Union Canal. Echt het doodlopende eind met een paar charmante kanaalboten erin. Duidelijk is welke kant de route verder gaat. Ik vraag aan een agent aan welke kant het wandelpad loopt, hij stuurt me naar de overkant. Als ik omloop zie ik een terrasje? Dat hoort bij een Zweeds restaurant, ‘Akva’. Na uren weet ik eindelijk hoe ik verder moet, dus mooi moment voor een pauze. De soup‑of‑the‑day is in bestelling, tijd om bij te komen en aantekeningen in mijn dagboek te maken. Hmm ook hier wil mijn bestelling maar niet komen, na 25 min. ga ik vragen of de broccoli voor de soep nog geplukt moet worden? Sorry-sorry-sorry en na een paar minuutjes komt er een bord met soep, brood en boter. Yes!

Helemaal enthousiast ga ik er voor. JM-bordjes zijn er weer en het pad langs het kanaal lijkt me interessant.

Hier had ik uren naar gezocht, bordjes voor de John Muir Way.

Maar als ik me 180° omdraai zie ik dit…..

Het duurt niet lang, zeg maar heel kort. De gemeente heeft het pad geblokkeerd met hekken ivm met onderhoudswerkzaamheden. Op het hek staat een kaartje met een simpel omleiding. Zuchtend neem ik die op. Links – rechts – rechtdoor – en dan weer rechts terug naar het kanaal. Dat moet te doen zijn maar er klopt niks van.

22 minuten later na heel veel vragen “Sorry I don’t live here” loop ik eindelijk langs het Union Canal. Een uur lang loop  ik langs een stuk geschiedenis. Boten zie ik er niet. Wel veel andere wandelaars, fietsers, er wordt geroeid al is het kanaal amper breed genoeg voor een moderne (denk aan de roeiboten die het sportjournaal voorbij komen) roeiboot. Hardlopende schoolkinderen in sport uniform komen voorbij. Fanatiek zijn ze niet elke gelegenheid om stil te staan wordt benut. Tot ergernis van de sportdocent. “Keep running!”

Volgens de kaart ben ik vlakbij Slateford station waar ik de trein terug naar Edinburgh Waverly kan nemen. Dankzij Google maps op mijn smart phone (handig die locale simkaart. Internet doet het overal en die 1000 Mb data krijg ik nooit op in een week) zie ik dat ik het station aan het eind van de Allen Park Road te vinden moet zijn. Wow, dit station is wel met borden aangegeven, er staat zelfs een pijl in de richting waar de lopende reiziger heen moet.

Vaak is het voor de reiziger onduidelijk welk perron het juist is. Hier op Slateford is dat kristal helder!

Hmm hoe laat zou mijn trein komen?

Dit werkt als een tiet. Vraag gesteld, antwoord gekregen. Het was een eenvoudige vraag gelukkig.

Iets van half vijf komt mijn trein, vijf uur kom ik op Edinburgh Waverly aan, weer zonder kaartje. Wordt vervolgd,

 

 

Prestonpans – Edinburgh the Meadows. Dwars door de stad.

ma 27 mrt – ’s Morgens vertrekken we allebei van station Edinburgh Waverly. Ik neem de trein terug naar Prestonpans, om daar verder te gaan waar ik gebleven was, de 3^e etappe van Prestonpans naar Edinburgh. Ad neemt de trein naar Newcraighall een P&R waar hij gisteren de auto achter gelaten heeft. Ad had thuis al ontdekt dat parkeren IN Edinburgh verschrikkelijk duur is. Auto in Edinburgh bleek zo ongeveer even duur als onze kamer….. vandaar dat hij op Internet al heel veel P&R mogelijkheden vond. In de kroeg werd Newcraighall aanbevolen. Met TomTom reed hij er zo naar toe.

Voetgangersbrug in Musselburgh

Het is de maandag na de eerste zonnige zondag/moederdag. Het is zo heerlijk rustig, ik kom alleen die-hard honden uitlaters tegen. Kilometers lang loop ik langs het strand. Het weer is goed, zonnig en fris. Genietend van mijn rust loop ik door de stille maandagochtend. Koffie vind ik in Musselburgh, in ‘The Quay’. Ze gaan 11:00 op en het is 11:03. Personeel zie ik er niet. De receptioniste, druk aan de telefoon moet blijkbaar alles alleen doen. 11:20 krijg ik op mijn speciaal verzoek mijn koffie!

Bij Brunstane Burn, een riviertje verlaat ik de kust en gaat de route verder over een pad langs het riviertje/beekje. Niet alleen het JM-pad gaat hier langs, op de bordjes staan diverse fietsroutes met naam en nummer genoemd. Heel landelijk gaan we de grote stad in. Alleen de JM-bordjes verdwijnen. De route wordt aangegeven door diverse fietsroute bordjes waar bescheiden JM-stickers op geplakt zijn. Het fietspad volgt een soort van groene corridor de stad in. Op de kaart kan ik zien dat ik allang in de grote stad ben, maar om me heen zie ik bomen, gras, de berg van ‘Arthur’s Seat’, geen huizen. Weinig mensen, het lukt zelfs om ongestoord een plas te doen achter en groepje bomen. Twee keer zie ik een grijze eekhoorn oversteken. Ik kan ze goed zien maar ze blijven natuurlijk niet lang genoeg zitten voor een foto.

Dit is midden in Edinburgh. En het gaat kilometers zo door, heerlijk!

Na een lange koude donkere tunnel (blijkt later de Innocent railway tunnel) geen JM-stickers meer. Op goed geluk loop ik verder op de aanwijzingen van de fietsroute bordjes. De stad in en ik kom bij mijn bestemming the Meadows uit. Het is nog vroeg. Geen idee hoe ik verder moet, ook geen idee hoe nu het backpacker hostel te vinden. Op de volgende etappe staat een stationnetje, Slateford. Als ik dat nou zou kunnen vinden. Dolend rond the Meadows zie ik een fietsroutebordje voor het ‘Union Canal’. Yes, dat ligt ook op de route voor de JM weg. Wow, ik vervolg mijn weg. Dwars door de stad, door woonwijken en langs hoge kantoorpanden. Tja, dat krijg als je door een hoofdstad loopt. Wordt vervolgd,

Backpackers Hostel ‘Kickass’

zo 26 mrt – Ik haalde de trein van 17:38 naar Edinburgh net, zonder kaartje. De ticketoffice van Prestonpans was al enige tijd geleden dichtgetimmerd en er was ook geen kaartjes machine. Gelukkig zijn ze in GB niet zo streng als in Nederland als je zonder kaartje in de trein zit. Dan vertel je gewoon waar je ingestapt bent en waar je naar toe wil en kun je bij de conducteur een kaartje kopen. De rit duurde iets van 10 minuten en nog steeds zonder kaartje reed mijn trein Edinburgh Waverly binnen. Nou, dan niet. Op mijn telefoon stond de tekst waarmee ik ons backpackers hostel moet vinden. Om te beginnen met de uitgang ‘Waverly Bridge’. Drie keer vraag ik het aan mannen in werkkleding die duidelijk op het station aan het werk zijn. De eerste twee weten het niet en de derde stuurt me de verkeerde kant op zag ik later op een bord dat me 180° de andere kant op stuurde.

Buiten het station is het Scott monument is het eerste wat ik zie. Nu volg ik de aanwijzingen stap voor stap. Haast is geboden want mijn telefoon is bijna dood. Snel schrijf ik eea op een papiertje.

Het geluk is aan mijn kant. Het backpackerhotel is op de hoek van Cowgate en Candlemaker Row.  Voorbij de George IV brug zie ik een zijstraat met op een straatnaambordje Candlemaker Row, yes!  Stug doorlopend, beneden aan de overkant hangt een ronduithangbord dat verdacht veel lijkt op het logo v/h hotel. Nog sneller naar benedenlopen zie ik dat het goed heb. Verder zoeken kom ik bij de ingang en sta ik in receptie.

Met mijn telefoon die nog 3% leven heeft app ik naar Ad dat ik er ben.
“Dat kan niet!” antwoord hij”
“Ik sta voor de deur!”

Het blauwe paneel is bestemd voor het belangrijkste bezit van de jeugd van vandaag, de smart Phone. Met een usb-poort voor opladen. Cool!

Jawel, bleek later maar met zijn rug naar de ingang, kijkend in de richting waarvan hij besloten had dat ik aan zou komen lopen. Dat ik keurig de wandeling van het printje van het hotel zou maken …… kijk daar reken je als man toch niet op? Ik was op zoek naar de deur, niet naar mensen die daar toevallig buiten staan ….. dat zijn meestal rokers, ja toch?

 

The John Muirs Way – met de trein terug. (lang)

Do 4 augustus Dunbar.

Vanaf het moment dat we Dunbar als eerste bestemming in de planning opnamen wist ik dat het een stuk van het John Muir pad wilde gaan lopen. Via de Wandelwinkel in Deventer had ik de kaart gescoord. Officieel begin van de John Muir Way (niet te verwarren met het John Muir Trail; dat ligt in het Yosemite National Park in the States) voor het John Muir’s Birthplace. Dat moest makkelijk te vinden zijn.

Donderdagmorgen vroeg vertrok ik met motor naar station Dunbar om daar op het station te parkeren. Handig als ik later met de trein terug kom. Op de camping begint het gelijk al goed, de slagboom gaat niet open. Ook niet als ik Suuz op de standaard zet en vanaf de andere kant de code intik. Rotding! Het is nog erg vroeg. Ik sta net te kijken of een zijopening van het hek breed genoeg is om mij met motor en al door te laten als een van de parkassistenten wakker wordt en komt helpen. Hij krijgt de boom ook niet in beweging en ook zijn idee is dat ik via het veld er langs rij. Ik ben net aan het maneuvreren over het natte gras als de #@!boom toch open gaat.

Het logische en eenvoudige idee om in Dunbar bij het station te parkeren gaat niet door. Ondanks de borden kan ik het station niet vinden. Dan maar op een andere parkeerplaats dichtbij. Vanavond vind ik Suuz wel weer.

Voor het John Muir’s Birthplace House staat niets wat het begin van een wandelpad aangeeft. Ik weet welke kant ik op moet en gelukkig staat er op mijn kaart een kleine uitlichting van Dunbar. Zo weet ik met veel gepuzzel het begin te vinden. Het eerste bordje is voorlopig ook het laatste. Ruim drie kwartier volg ik op goed geluk een pad langs de golfbanen. Aan het eind spreek ik een lokale wandelaar met hond aan met de vraag of hij weet of ik nog op het J.M. pad loop. Gelukkig, ik loop nog goed. Het is heel mooi wandelen tussen strand, duinen en golfbanen. Eerst veel uitzicht op de Bass Rock, later kwam N.Law, een steile punt bij North Berwick in beeld. Heel af en toe zag ik een bordje. Veel keuzes heb ik op de gok gemaakt. Een keer ben ik terug gelopen.

Scouts in Schotland. Net toen ik langs kwam werden ze geïnspecteerd.

Tegen het middag uur kwam ik in East Linton. Koffie dat wilde ik. De weg kwam in het plaatsje op een T-splitsing uit. Links of rechts voor het centrum. Ik koos rechts. Nee voor koffie had ik de andere kant op gemoeten vertelde een man aan wie ik het vroeg. Hij was ook onderweg naar het centrum. Waar of ik vandaan kwam?
‘From the Netherlands’.
‘Where in the Netherlands?’
‘Zwolle’ antwoorde ik in de verwachting dat hij er nog nooit van gehoord zou hebben.
Yes, Zwolle kende hij.
‘YOU know Zwolle??’ antwoorde ik stomverbaasd.
‘They have a footballclub!’ was zijn simpele verklaring.
Tsjonge jonge. Dankzij PEC staan we op de kaart.

De koffie met Brownie ging er bij mij goed in. Het was mijn eerste bakje koffie van die dag. Ik had gehoopt op horeca onderweg….. tevergeefs. De Co-op verkocht een Sandwich Shrimps & rocket salad met een scherp fris citroenachtig sausje ertussen. Subtiel en lekker!

In de verte N.Law. Een vulkaankegel in North Berwick. Langzaam maar zeker kwam ik dichterbij.

Een keer ben ik echt verkeerd gelopen. Een bord aan een B-weg stuurde me links af. Het hekje in de muur eronder zag ik over het hoofd en ik liep eindeloos te zoeken naar het pad rechtsaf. ± 1km verder ging ik weer terug. Het pad liep achter de muur!

Dit hekje had ik in eerste instantie niet opgemerkt.

In de middag liep ik beter door. ’s Morgens had ik uitgerekend dat ik tussen 5 en 6 uur in North Berwick kon zijn. N. Law werd langzaam steeds groter.
15:45 liep ik langs de toegangsweg naar de top van de N.Law (een vulkaankegel van 187 m hoog) aan de rand van North Berwick. Ik liet de bordjes voor wat ze waren en ging meteen op zoek naar het trein station. North Berwick heeft een kopstationnetje de vertrekkende trein heeft maar één richting: Edinburgh. Ik was van plan het volgende stationnetje, Drem over te stappen op de stoptrein naar Dunbar. Op de kaart leek het heel simpel.
Ik vertelde dit alles aan de conductrice en ze ging aan het werk met haar kaartjescomputer. Het duurde lang. Erg lang. Ze kwam er niet uit. Toen moest eerst de trein vertrekken uit North Berwick en andere passagiers van een kaartje voorzien worden. Bij mij terug ging ze verder met het gevecht met haar kaartjescomputer. Volgens de computer moest ik naar Edinburgh Waverly want op Drem stopte geen trein die ook naar Dunbar ging. Op Edinburgh kon ik wel met de stoptrein naar Newcastle en bij Dunbar uitstappen. Prijs: £16, -! Dat vond ze voor de afstand North Berwick – Dunbar te gortig. Ik ook ze liggen op loopafstand van elkaar….. ik mocht gratis naar Edinburgh Waverly en daar moest ik een kaartje naar Dunbar kopen.
Oké!
Bij het uitstappen op Edinburgh liepen de passagiers in een controle fuik. Iedereen die nog geen kaartje had moest achteraan aansluiten. Met de houding van de NS in het achterhoofd werd ik daar niet vrolijk van. Zou het een probleem zijn dat de conductrice me zonder kaartje had laten reizen? Wat opviel was dat er geen onvertogen woord viel. Veel mensen hadden geen kaartje. Na opgave van reisbestemming kocht men een kaartje, rekende af en liep verder. De kaartjes verkoopster bij wie ik aan de beurt was zelfs heel blij dat ik gepast met veel losse ponden afrekende. Pfeww! Hoefde ik ook niet meer te zoeken naar de kaartjes loketten. Nu nog het perron zien te vinden waar de trein naar Newcastle vertrok. Perron 19. Ik had zelfs nog tijd om bij de Costa een koffie te scoren.

Op het perron verscheen later een man met een trom. Niet echt met een trom, maar wel duidelijk roepend en uitleggend dat we verkeerd stonden. Het was niet zomaar een trein die eraan kwam, maar de Caledonian Sleeper*) naar London Kings X! Zo verschrikkelijk lang zou die zijn dat de ‘gewone’ reizigers achter hem aan moesten lopen een flink eind verder op het zelfde perron. Oké, zolang ik maar in Dunbar uit mocht stappen? Tuurlijk, dat was het eerste station waar de trein stil zou staan.
Zonder problemen kwam ik in Dunbar aan. Mazzel dat ik vanmorgen met motor het station niet gevonden had, op het station moest betaald geparkeerd worden. Nu moest ik 5 min verder lopen naar de gratis parkeerplaats.

±18:00 was ik weer op de camping. Weer met motor heb ik Indian Take away gehaald. Een Saag Lamb met 2 naan broodjes erbij. Het was heerlijk afgezien van de naan die vooral droog en smakeloos was.
Toetje: Whisky bij de tent.

*) die hadden we de afgelopen jaren al eerder gezien o.a. in Fort William waar hij vertrekt. Een van onze nog uit te voeren reiswensen zijn om met openbaar vervoer naar London te reizen en vanaf daar met de Caledonian Sleeper naar Schotland te reizen. We zijn al eens eerder met het ov door Schotland getrokken en dat was fantastisch!

Ferry over Loch Linnhe

12:15 wilden we de bus naar Inverness nemen. Het was prachig weer, wat ligt er dan meer voor de hand dan een wandeling door het stadje, en of langs het water? In de winkelstraat was nog weinig te beleven, en we houden sowieso niet van shoppen.

Het blijft raar

Zo vertrek je voor dag en dauw (5:50) met de auto uit Zwolle, slapende echtgenoot naast me, over de A50 naar het Zuiden,   

foto: A. Hofland

om het vliegtuig van 9:50 uit Weeze (Dld) naar Ciampino (Rome) te nemen….. en zo sta je diezelfde dag bij 

Het Colosseum!

 

In het Collosseum – met foto!

Kijk Gus, we zijn binnen geweest, maar de arena is niet toegankelijk voor het publiek.

Valentijnsdag in London

Uitzicht vanuit the London Eye, het gigantische reuzenrad aan the Theems. Veel te snel hadden we het hoogste punt bereikt….

London op woensdag

In het donker kwamen we in Hoek van Holland aan. Op de boot was het akelig stil. Meer bemanningsleden dan passagiers aan boord. Ik sliep als een blok. Noch van het wegvaren ergens om 22 uur zoveel als van het aanmeren in de vroegte heb ik iets meegekregen. Pas toen via de telefoon/luidspreker in alle vroegte werd aangekondigd dat het ontbijt klaarstond op dek zeven zat ik rechtop in mijn bed.

In Londen business as usual: Het regende….

Ik ben net weer thuis van een dagje Londen: Harrods en the Tower bridge. Vervoer: trein en underground….. poeh wat een drukte!

Van Lunteren naar Maastricht en weer terug

(Ik ben het meisje rechts met het rood geruite rokje, het meisje links is
mijn zus. We zitten in de stoptrein van ’t Harde naar Utrecht of andersom)

Ik ga graag met de trein. Natuurlijk gaat er wel eens iets mis.
In 1989 nam ik samen met mijn zonen van toen 3 en 1 de trein naar Maastricht. Ze gingen bij Oma&Opa logeren. De heenweg was heel moeilijk al kwam het niet door de NS. De intercity naar Maastricht stond keurig in Utrecht voor mij klaar en we kwamen volgens het rooster in Maastricht aan.
Tas, zoon nr. 2 toen 1 jaar oud heeft het hele stuk van Utrecht naar Maastricht gehuild. Hard, heel hard. Waarom, ik weet het nu nog steeds niet, ik heb van alles geprobeerd en niets hielp. Joris was minder lastig maar vond het nodig om op zijn buik met een autootje door de stoffige coupe heen te tijgeren.
Andere reizigers die eerder mochten uitstappen wensten me sterkte voor de rest van de reis. Met een huilend kind kwamen we aan bij Opa Oma en Tas bleef huilen tot het eten op tafel kwam. Macaroni met ham en kaas. Eindelijk verscheen er een glimlachje op zijn gezicht, hij viel aan op zijn eten en alles was weer goed.
De volgende dag ging ik alleen weer terug naar Lunteren. Ik had een goed boek bij me voor de lange treinreis. Wachtend op het perron in Maastricht ging het gelijk al mis: mijn trein kwam 20 minuten later dan gepland. Geen probleem, ik was alleen, ik had de hele dag en een goed boek. Ik stapte in en zwaaide naar mijn zonen. Tot volgende week.

De vertraging onderweg werd steeds groter. Ik zat daar dus niet mee, niemand die in Lunteren op mij wachtte. Ik zat lekker te lezen. Vlak bij zat een gezelschap mensen in rolstoel. Zij moesten ergens op tijd zijn en maakte zich zorgen over hun aansluiting in Amsterdam; zouden ze het halen?
Ik probeerde verder te lezen. Bij Eindhoven moesten we uitstappen. Uitstappen? Het was de trein van Maastricht naar Amsterdam, hoe kon dat? De conductrice stond er verbijsterd bij.

“Deze trein is opgeheven”
“Opgeheven? Hoe kan dat?” klonk het overal.
“Ja ik weet ook niets meer,” zei de conductrice onzeker,
“ik kreeg net een telefoontje dat deze trein opgeheven wordt, ik zei nog geintje zeker, maar nee het is echt waar! We worden ingehaald door de volgende intercity en deze moet eruit”

We konden op de volgende trein wachten. Zelf had ik er geen problemen mee. Mijn boek was spannend en op het perron las ik gewoon verder. Het was zomervakantie, ik zat daar prima.
Voor het rolstoelgezelschap was ‘even overstappen’ heel vervelend. Ook vervelend voor de vakantiegangers die een fiets bij zich hadden. De mensen in rolstoelen kregen voorrang en de fietsen konden er in de volgende trein niet meer bij. Zij moesten op de daaropvolgende trein wachten.

Mijn ouders wonen in Wezep. Op de lijn Amersfoort – Zwolle het laatste station voor Zwolle.
Vanuit Ede gingen we een middag je naar mijn ouders. Zomaar geloof ik. ’t Harde waren we net gepasseerd en ik wachtte tot we uit konden stappen. Dromerig keek ik naar buiten. Ik zag bekende stukken van mijn ouderlijk dorp. Hee daar staat het huis van de moeder van J……
“>HET HUIS VAN DE MOEDER VAN J.! Maar dan zijn we te ver! Ik was zo verbijsterd dat ik even niet uit mijn woorden kon komen. Zoef en we gingen we langs Hattemerbroek. De trein was Wezep kats voorbij gereden. Dat had ik nog nooit meegemaakt! Op dat moment kwam er geluid uit de intercom.

“Helaas zijn we in WEESP niet gestopt. Onze excuses voor deze vergissing. Deze trein gaat door naar Zwolle. Reizigers die naar WEESP willen kunnen gewoon blijven zitten, deze trein zal na 10 minuten wachten weer terug gaan in de richting van Amersfoort en in WEESP stoppen.”

De jongen voor me vond het een goede mop. Hij moest naar Zwolle dus hem maakte het niet veel uit. Ik was helemaal met stomheid geslagen. En ik wist dat de trein daar in Zwolle zeker 20 à 25 minuten zou wachten voor hij weer naar Amersfoort zou rijden. En dat wij een vertraging van minimaal 30 minuten hadden.

Wachtend in Zwolle lieten conducteur en machinist zich niet zien. Geduldig hebben wij onze tijd uit gezeten en ging de trein naar Wezep. Hij stopte – voor het eerst zag ik dat niet als vanzelfsprekend – en wij stapten uit. Op het perron liepen de twee conductrices. Ik kon het niet laten, stapte op ze af en bedankte ze overdreven voor het feit dat we deze keer WEL uit mochten stappen.
Niet begrijpend keken ze me aan. Ik vertelde wat er gebeurd was…. Zij wisten van niets. Bij het wisselen van de wacht voor deze trein had de vorige conducteur niet de moeite genomen om te vertellen wat er mis gegaan was.

Andersom kan het natuurlijk ook. Toen ik zelf nog in Wezep woonde stond ik een keer te wachten op de stoptrein naar Utrecht. Ik volgde een opleiding in Putten. Naast me stond een vriendin, Janneke te wachten op dezelfde trein, zij moest naar Utrecht.
Terwijl we stonden te wachten naderde de sneltrein naar Utrecht. Ipv van keihard voorbij te razen stopte hij en de deuren gingen open! Hanneke keek even verbaasd, toen verontschuldigend naar mij en daarna stapte snel in! Mij eenzaam achterlatend, zucht.

Met de Harry Potter trein naar Mallaig

Het Glenfinnan viaducht

(27/8/05) Vrij vroeg kom ik uit de tent. 8:30 willen we wegrijden om op tijd in Fort William te zijn. Ik ga douchen. Schone spijker- en onderbroek mee. Lekker hoor maar als ik bijna klaar ben besef ik dat ik aan alles gedacht heb, behalve een handdoek.

De pot met goud lag er niet ….