Photobucket – En bedankt he!

Ooit was het lastig om foto’s op je blog te zetten. In die tijd ontdekte ik dat het via Photobucket kon. Een gratis website waar je foto’s opslaat, albums maakt en die een gratis service leverden. Zijnde dat elke foto een link kreeg die in je blog geplakt kon worden et voila: de foto stond op je blog.

Zo heb ik jarenlang mijn blog van foto’s voorzien. Tot er een paar maanden geleden in mijn oude blogjes lelijke zwarte afbeeldingen kwamen. Naïef dat ik eerst nog dat ik gewoon ff mijn photobucket account waar ik niet zoveel mee deed moest updaten. Service voorwaarden aanvinken of zoiets.  If only.

Nee er moet betaald worden. “Maar” $399,- per jaar. Of het niks is. Nou over my dead body!

Er zit niks anders op, elke dag fiets ik een uurtje door mijn oude blogjes, zoek de foto’s erbij en zet ze er een voor een weer tussen.

Pech onderweg II

Wachten op de technische hulp.

Vooraan in de rij, nog steeds in de regen, staan we klaar om aan boord te gaan, het wachten is op het groene licht van de Calmac mensen en ik heb mijn motor alvast gestart. Opvallend tevreden en regelmatig staat Suuz te draaien. Even later slaat ze af. WTF? Ik draai de sleutel in het contact om. Niets. Zelfs het contact lichtje gaat niet meer aan. Ad ziet meteen dat het helemaal mis is, zo kunnen we niet mee.

13:00 =G.M.T.*( We verlaten de rij, parkeren aan de kant en ik ga de ANWB bellen. Eerst met mijn mobiel, dan die van Ad. Helaas hebben we in deze uithoek van Schotland geen dekking. Van de Calmac medewerkster mag ik gebruik maken van de telefoon van de ticketoffice. Na eindeloos veel keuze menu’s krijg ik een medewerkster in Den Haag aan de telefoon. Heel veel vragen moet ik beantwoorden. Een aantal malen herhaal ik dat ik met een motor stil sta, niet met een auto. Dat onze mobieltjes het hier niet doen, of ze het nummer van de ticketoffice wil noteren en doorgeven dat dat gebruikt moet worden. “Binnen 2 uur zal er hulp komen” belooft ze. Famous last words…..  ze geeft me nog een ander nummer van de ANWB in Den Haag voor als ik nog vragen heb. Ik ga zitten wachten in de wachtruimte. De verwarming is aan, mijn sokken en schoenen liggen er onder, ik loop op blote voeten door de ticketoffice.

Wachten in de ticketoffice. De automaat had niet alleen koffie maar ook twee smaken soep!

15:15 arriveert de volgende boot en vertrekt. Als de drukte in de ticketoffice voorbij is vraag ik of ik nog een keer mag bellen met Den Haag. Bleek dat de AA (=Britse ANWB) onderweg geweest was. Ze hadden geen gehoor gekregen op onze mobiele nummers. Daarna de ticketoffice gebeld en gevraagd naar een auto met pech? Die stond er niet had een andere Calmac medewerker verteld. Daarna (waarom? Nobody knows) hadden ze een monteur naar de haven op Islay gestuurd en ook daar had hij geen pech geval kunnen vinden. Goh! De medewerkster in Den Haag gaat opnieuw aan de slag.

16:05 belt de AA in de persoon van Anna. Ze spreekt Nederlands alsof ze Nederlandse is, ik denk eerst dat ik de ANWB aan de lijn heb. Ze vraagt naar de postcode van de terminal en zegt dat ze het gaat regelen. Fijn! Duidelijk is dat wij deze dag niet meer naar Islay gaan. Het regent nog steeds. Op Islay hebben we geen reserveringen, we kunnen net zo goed blijven. Ad rijdt naar Tarbert (4 mijl) en reserveert net als 2 jaar geleden in het Victoria Hotel. Ik zit me te vervelen en kijk via de wifi v/d terminal op Facebook. Er komt een reclame post voorbij voor Europahulp v/d ANWB.

“Ga goed voorbereid op vakantie. Dag en nacht hulp bij pech in Europa door de ANWB Alarmcentrale”

Ik kan het niet laten om een reactie te plaatsen met de opmerking dat we al meer dan drie uur wachten. Ook deze ANWB medewerker gaat er met mijn gegevens achteraan.

17:45 gaat de telefoon, ANWB voor ons. Inmiddels kennen ze ons beiden bij naam. Ad heeft uitgebreid overlegd over voor welke boot we wel kunnen reserveren (morgen 10 uur) mag Ad aan de telefoon komen. Het wordt spannend want om 18:00 sluit de receptie van de ticketoffice en zijn we onbereikbaar.
Hulp is nu echt onderweg, binnen 30 min zullen ze er zijn. “Weet je dat zeker?” vraagt Ad ongelovig. Nou binnen 45 min dan.

18:28 rijdt er een witte bestelbus het verlaten terrein op. Eindelijk de beloofde technische hulp. Volgens Ad is de hoofdzekering doorgebrand. De twee mannen gaan met deze theorie aan het werk. Ik doe al mijn natte zooi weer aan terwijl er aan de Suuz gesleuteld wordt. Zoals Ad al vermoedde, de hoofdzekering was doorgebrand. Na vervanging doet Suuz het nog steeds niet, er is nog iets stuk, een connector. Waarschijnlijk nog een origineel onderdeel uit haar bouwjaar 1995. Het wordt tijdelijk gerepareerd en victorie: Suuz start weer. Het is dan 19:00 en ik heb het helemaal gehad. Ad vraagt ze nog hoe laat zij de melding van onze pech gekregen hadden? 17:30 en ze moesten een half uur rijden. Aan hen heeft het niet gelegen.

Het is ruim 7 uur als we, in de regen, eindelijk het terrein af rijden. Doodmoe gaan we naar het Victoria Hotel.

 

*( G.M.T. = Greenwich Mean Time

Pech onderweg I

 

Oban

Het regent de hele nacht. Alles is nat. Slaapzakken, spijkerbroeken. De tanktas had ik bij aankomst direct in de tent gezet met mijn droge handdoek. Tevergeefs, het is allemaal nat. “Natter kan niet”*) denk ik nog als ik de tent kledder nat oprol en in de tentzak prop. Tesco Oban heeft een goedkope pomp, daar gaan we nog even tanken en koffie drinken voor we doorgaan naar Kennacraig op Kintyre waar Ad voor 13:00 de boot naar Islay geboekt heeft. We tanken, Ad rekent af, weigert zijn bon en dan willen we verder rijden. Suuz start braaf maar uit de BMW komen de meest verschrikkelijke geluiden, hij start niet meer. Ik vrees dat zijn versnellingsbak die al maanden slecht is nu de geest gegeven heeft en voorzie dat we voorlopig in Oban moeten blijven…… Ad denkt dat er door de regen water in de benzinetank gelopen is. Ik vind dat niet voor de hand liggen maar als het over motorische zaken gaat hou ik wijselijk mijn mond. Ad heeft meestal gelijk. Vandaag niet. De medewerkster van de pomp, die de herrie ook gehoord heeft en ziet dat Ad niet meer verder kan rijden heeft de bon uit de papierbak gevist. Het staat er zwart op wit: Ad heeft diesel getankt. Het is zeker onze bon, 2x tanken bij verschillende pompen, 2 en 5. De nummers kloppen. Al wil Ad er niet aan, ontkennen heeft geen zin, hij heeft diesel getankt. We staan op het bedrijven terrein van Oban. Ik geef Ad de sleutels van mijn Suuz en ga lekker voor mijn koffie bij de Tesco. Hij gaat ergens een hevel lenen. Het meisje v/d pomp verteld hem waar hij moet zijn.

Ik scoor mijn koffie. Sandwich erbij, ff verder schrijven in mijn reisdagboek. 25 min later loop ik naar de pomp. De diesel is eruit, er zit nieuwe benzine in en de BMW wil wonder boven wonder weer starten. Het klinkt nog steeds niet heel goed, er komen veel ploffende geluiden uit de uitlaat. Het regent. Helemaal op schema vertrekken we uit Oban. Het is 90 km over een slechte bochtige weg in de stromende regen. Gemiddeld rijden we amper 60 km/uur. Het regent al zo lang dat de stroompjes langs de weg hoog staan, hier en daar is de weg overstroomd. Al snel staat er een laag water in mijn schoenen. Eindelijk rijden we door Tarbert. Langs het knalgele Victoria hotel dat er blijkbaar nog steeds staat. Precies op tijd komen we op de terminal van Kennacraig aan. Helemaal daas rij ik de man van Calmac straal voorbij. Gelukkig stopt Ad wel. De man heeft niet veel motorfietsen op zijn lijstje staan,
“Hofland and Hofland is that you?” en we mogen ons opstellen voor de boot. Kleddernat staan we daar, in de regen. Uit de uitlaat van de BMW komen nog steeds ploffende geluiden. Het motor geluid van Suuz klinkt heel goed, net een spinnende kat. 

Wordt vervolgd.

Calmac Terminal Kennacraig

*)Het kan wel  veel natter. Na een overstroomd stuk staat er een laagje water in mijn schoenen.

 

Terug naar huis en Pech onderweg II

De Noordzee, de Noordzee …..

Mijn aantekeningen hielden bij 28/8 op. Thuis gekomen heb ik niet de moeite genomen de laatste dag op te schrijven.
Het begon als een stralende dag. Ad kon niet wachten om terug te gaan zijn motorfiets om te controleren of de band nog hard genoeg was. Dat was tie, alles zou goed komen!

Terug naar huis en Pech onderweg

Wachtend op ons: The King of Seaways.

 

Op de grens Schotland/Engeland drinken we bij de cholesterolkar een kop koffie, later in Bamburgh nemen we nog een bakje bij een etablissement waar we al eerder geweest waren. In Newcastle gaan we naar een grote Tesco voor boodschappen. Voor Cider, Haggis en maaltijdsalades voor eten aan boord. Helaas de Tesco, (tja we zijn in Engeland) verkoopt geen Haggis. Volgens een medewerker zou Morrisons zou wel Haggis verkopen. In de hopeloze zoektocht naar de Morrisons verdwalen we en kunnen we ook de weg naar Coble Dene, de haven niet meer vinden.

Bij een garage vraagt Ad de weg. We gingen de verkeerde kant op en Ad maakt een halve draai op de weg. De garagehouder kijkt hem na en ziet iets …..? Hij schreeuwt en wijst naar de achterband.

(blind date) NOT (Schotland in januari II)

Met een katerig gevoel zit ik achter mijn eigen computer. Terwijl ik aan de bar van de Princess Seaways hadden moeten zitten met een Gin-tonic.

Gepakt en bezakt waren we met de auto op weg naar IJmuiden. Amsterdam is dan maar een klein stukje om en we gaan eerst even mijn zoon en kleinzoon langs. Gezellig, we drinken koffie, ik zing ‘slaap kindje slaap’. Twee liedjes lang luistert hij ademloos, dan begint hij toch om zijn moeder te huilen.

Verder naar IJmuiden. Onderaan de flat zie ik het meteen, het rechterachterruitje is ingeslagen. Ad praat vrolijk verder, tot ik zeg;
“ZIE je het niet?”
Onze weekendtassen zijn weg. In de mijne zitten alleen maar kleren, echter in de zijne zit ook zijn paspoort. Dat wordt lastig op vakantie naar Great Britain. Volgens de politie kan de marechaussee voor een noodpaspoort zorgen. Als de wiedeweerga rijden we naar de dichtstbijzijnde Carglass. Daar worden we voortvarend geholpen. Snel en vakkundig wordt er een stuk plexiglas op maat gesneden, vastgeplakt en met een geweldige stofzuiger haalt hij het meeste glas weg.

Zo hard als ik mag rijden we naar IJmuiden. Een onbekende route, verblind door de laagstaande zon. Op de terminal legt Ad alles uit aan de marechaussee. Hmm ze zullen zien wat ze kunnen doen ……
“Heeft u een pasfoto bij u?”
Nee helaas.
Het is allemaal voor niets. En dat lag niet eens aan de ontbrekende pasfoto. Het kan gewoon niet zo snel in het resterende half uurtje wat we nog hebben. Gelukkig hebben ze bij DFDS Seaways begrip voor onze pech, we mogen deze week nog overboeken.

Van Lunteren naar Maastricht en weer terug

(Ik ben het meisje rechts met het rood geruite rokje, het meisje links is
mijn zus. We zitten in de stoptrein van ’t Harde naar Utrecht of andersom)

Ik ga graag met de trein. Natuurlijk gaat er wel eens iets mis.
In 1989 nam ik samen met mijn zonen van toen 3 en 1 de trein naar Maastricht. Ze gingen bij Oma&Opa logeren. De heenweg was heel moeilijk al kwam het niet door de NS. De intercity naar Maastricht stond keurig in Utrecht voor mij klaar en we kwamen volgens het rooster in Maastricht aan.
Tas, zoon nr. 2 toen 1 jaar oud heeft het hele stuk van Utrecht naar Maastricht gehuild. Hard, heel hard. Waarom, ik weet het nu nog steeds niet, ik heb van alles geprobeerd en niets hielp. Joris was minder lastig maar vond het nodig om op zijn buik met een autootje door de stoffige coupe heen te tijgeren.
Andere reizigers die eerder mochten uitstappen wensten me sterkte voor de rest van de reis. Met een huilend kind kwamen we aan bij Opa Oma en Tas bleef huilen tot het eten op tafel kwam. Macaroni met ham en kaas. Eindelijk verscheen er een glimlachje op zijn gezicht, hij viel aan op zijn eten en alles was weer goed.
De volgende dag ging ik alleen weer terug naar Lunteren. Ik had een goed boek bij me voor de lange treinreis. Wachtend op het perron in Maastricht ging het gelijk al mis: mijn trein kwam 20 minuten later dan gepland. Geen probleem, ik was alleen, ik had de hele dag en een goed boek. Ik stapte in en zwaaide naar mijn zonen. Tot volgende week.

De vertraging onderweg werd steeds groter. Ik zat daar dus niet mee, niemand die in Lunteren op mij wachtte. Ik zat lekker te lezen. Vlak bij zat een gezelschap mensen in rolstoel. Zij moesten ergens op tijd zijn en maakte zich zorgen over hun aansluiting in Amsterdam; zouden ze het halen?
Ik probeerde verder te lezen. Bij Eindhoven moesten we uitstappen. Uitstappen? Het was de trein van Maastricht naar Amsterdam, hoe kon dat? De conductrice stond er verbijsterd bij.

“Deze trein is opgeheven”
“Opgeheven? Hoe kan dat?” klonk het overal.
“Ja ik weet ook niets meer,” zei de conductrice onzeker,
“ik kreeg net een telefoontje dat deze trein opgeheven wordt, ik zei nog geintje zeker, maar nee het is echt waar! We worden ingehaald door de volgende intercity en deze moet eruit”

We konden op de volgende trein wachten. Zelf had ik er geen problemen mee. Mijn boek was spannend en op het perron las ik gewoon verder. Het was zomervakantie, ik zat daar prima.
Voor het rolstoelgezelschap was ‘even overstappen’ heel vervelend. Ook vervelend voor de vakantiegangers die een fiets bij zich hadden. De mensen in rolstoelen kregen voorrang en de fietsen konden er in de volgende trein niet meer bij. Zij moesten op de daaropvolgende trein wachten.

Mijn ouders wonen in Wezep. Op de lijn Amersfoort – Zwolle het laatste station voor Zwolle.
Vanuit Ede gingen we een middag je naar mijn ouders. Zomaar geloof ik. ’t Harde waren we net gepasseerd en ik wachtte tot we uit konden stappen. Dromerig keek ik naar buiten. Ik zag bekende stukken van mijn ouderlijk dorp. Hee daar staat het huis van de moeder van J……
“>HET HUIS VAN DE MOEDER VAN J.! Maar dan zijn we te ver! Ik was zo verbijsterd dat ik even niet uit mijn woorden kon komen. Zoef en we gingen we langs Hattemerbroek. De trein was Wezep kats voorbij gereden. Dat had ik nog nooit meegemaakt! Op dat moment kwam er geluid uit de intercom.

“Helaas zijn we in WEESP niet gestopt. Onze excuses voor deze vergissing. Deze trein gaat door naar Zwolle. Reizigers die naar WEESP willen kunnen gewoon blijven zitten, deze trein zal na 10 minuten wachten weer terug gaan in de richting van Amersfoort en in WEESP stoppen.”

De jongen voor me vond het een goede mop. Hij moest naar Zwolle dus hem maakte het niet veel uit. Ik was helemaal met stomheid geslagen. En ik wist dat de trein daar in Zwolle zeker 20 à 25 minuten zou wachten voor hij weer naar Amersfoort zou rijden. En dat wij een vertraging van minimaal 30 minuten hadden.

Wachtend in Zwolle lieten conducteur en machinist zich niet zien. Geduldig hebben wij onze tijd uit gezeten en ging de trein naar Wezep. Hij stopte – voor het eerst zag ik dat niet als vanzelfsprekend – en wij stapten uit. Op het perron liepen de twee conductrices. Ik kon het niet laten, stapte op ze af en bedankte ze overdreven voor het feit dat we deze keer WEL uit mochten stappen.
Niet begrijpend keken ze me aan. Ik vertelde wat er gebeurd was…. Zij wisten van niets. Bij het wisselen van de wacht voor deze trein had de vorige conducteur niet de moeite genomen om te vertellen wat er mis gegaan was.

Andersom kan het natuurlijk ook. Toen ik zelf nog in Wezep woonde stond ik een keer te wachten op de stoptrein naar Utrecht. Ik volgde een opleiding in Putten. Naast me stond een vriendin, Janneke te wachten op dezelfde trein, zij moest naar Utrecht.
Terwijl we stonden te wachten naderde de sneltrein naar Utrecht. Ipv van keihard voorbij te razen stopte hij en de deuren gingen open! Hanneke keek even verbaasd, toen verontschuldigend naar mij en daarna stapte snel in! Mij eenzaam achterlatend, zucht.