Fort William – Kinglochleven (met omleiding)

Donderdag 17 november – Yes, de dag begint droog. Ik wil een ander stuk van de West Highland Way doen. Kinglochleven – Fort William ligt nu voor de hand. Het is 23 km en volgens de kaart niet het moeilijkste stuk. Ik heb er zin in.

Ad heeft liever dat ik in Fort William begin dan hoeft hij aan het eind middag niet zover te rijden en te zoeken om me weer op te halen. Waar de WHW Kinglochleven in komt weten we nu.

Het is 23 km door twijfelachtig weer en de dagen zijn kort, ik zie op de kaart de optie om ± 5 km af te snijden en door te rijden naar een parkeerplaats bij het Ben Nevis Centre. Zo gezegd zo gedaan, gevonden en geparkeerd en terwijl we de parkeerplaats aflopen gaan ze net open. We zijn lekker vroeg, 9 uur. Dat was maar goed ook. Binnen lees ik op het informatie bord dat er een omleiding is? Een stuk v/d route door het bos is wegens houtkap afgesloten. Het staat er niet duidelijk en ik vraag hoe het zit. Wegens houtkap is een deel v/d route afgesloten en moeten wandelaars een omleiding volgen. De omleiding begint aan het eind van de Lundavra Rd, daar zal Ad me afzetten. Op zich is 23 km niet zo heel lang, maar het wordt om 4 uur al donker en of het droog zal blijven is ook maar de vraag.

Voorlopig is het wel droog en de uitzichten zijn geweldig. Uren loop ik van de meest geweldige uitzichten te genieten. Enig probleem zijn de burns. Het schotse woord voor een klein stroompje of beekje en ze stromen gewoon over het pad. Ik was er al voor gewaarschuwd. Door de regen van de afgelopen dagen zijn ze wat breder ….. to put it mildly.

Het systeem van de Stepping Stones werkt vandaag wat moeilijker. Hoe verder ik kom, hoe moeilijker ze worden. Bij iedere burn waar ik overheen spring denk ik:

”Wat er ook gebeurt; ik ga niet meer terug!” Tegelijker tijd vraag ik me af hoe het verderop zal zijn. Bij een van de plaatsen waar een Burn over het pad gaat zie ik heel fijne indrukken in de zachte aarde. Is hier een groep wandelaars met stokken voorbij gekomen? Dan valt het kwartje; het zijn schapensporen en ze geven een goede indicatie waar ik het stroompje het beste kan oversteken. Schapen blijven ook liever droog natuurlijk. En, het lukt!

De eerste sneeuwbui stelde nog niet veel voor.

Dan gaat het sneeuwen. Eerst licht en vind ik het best mooi. Steeds harder daarna en was ik daarvoor nog redelijk droog gebleven, nu wordt alles nat. Steeds natter. De waterafstotendheid van mijn jas valt tegen.

Ergens in de afdaling naar Kinglochleven ga ik verkeerd. Het pad is hol en daardoor een meer een beekje.

Ja hier moest ik langs.

Naast het pad lopen is ook geen optie, daar ploeter ik door de modder. Beneden kom ik op een onbekende asfaltweg uit. Bordjes van de WHW staan er niet meer. Ik gok erop dat Kinglochleven linksaf moet zijn. Met soppende schoenen loop ik over de stoep van de B863. Eigenlijk vind ik het helemaal niet erg dat ik niet meer bij elke stap hoef te kijken naar de stenen en waar ik het beste mijn voeten kan zetten. Dan sta ik bij het Macdonalds Hotel met daarop in grote letters:
“Walkers Welcome!” en durf ik het aan om soppend en druipend naar binnen te gaan. Binnen vragen ze me of ik een kamer wil maar ik leg uit dat mijn man met auto.
“Ah, he is the sensibele one!”
Me zo komt halen als hij terug is van zijn eigen excursie.

Helaas is de keuken gesloten tot 17:00 gesloten. Ik doe het met een koffie en mars en sms Ad de postcode en het wegnummer. Meer heeft hij niet nodig. Een uur later rijd ik de auto naar ons huisje.

Nog zonder naam*)

Het is nog stil en rustig en ook regenachtig als ik alvast alleen ben opgestaan om de ochtend met koffie en oatcakes voor de tv te beginnen. Terwijl ik zo zit te wachten op het weerbericht gaat de telefoon van Ad.
Het is zijn zoon Rick. Ik neem op en neem één beweging de telefoon mee naar de slaapkamer waar Ad net naast zijn bed staat. Ik ga terug naar mijn koffie en hoor nog net dat Ad verrast reageert. Geen idee waar het over gaat.
Even later komt Ad naar de huiskamer. Het kleinkind dat pas half december verwacht werd is net geboren. Een jongen, vier weken te vroeg maar alles is goed. En heeft nog geen naam.
Wauw! Wij zijn helemaal blij met de 2^e kleinzoon. Ik ga gelijk boodschappen doen en in the local Village store een felicitatiekaart kopen. De store heeft een groot assortiment kaarten had ik al eerder gezien. Als ik ga zoeken zie ik de meest uiteenlopende familie relatie kaarten. From a grandson to a Grandfather (en vice versa natuurlijk) of to a sweet brother in law kortom you name it – they’ve got it

Maarre ik moet flink zoeken naar de baby kaarten. Het zijn er maar drie en alle drie voor een jongen…… meisjes tellen niet mee in Glencoe? Ik maak een sarcastische opmerking aan de kassa maar er staat een nerdachtige adolescent achter de kassa. He could not care less lijkt het wel. Tja, ik heb mijn kaart en ga weer terug.

De linker met vlaggetjes koop ik.

*) Hij heet Quint

The Inveroran Hotel bleek gesloten.

Maandag 14 november – Is een regenachtige dag en we doen een dagje Oban. Onderweg met de auto eindelijk Dunstaffnage Castle gezien (deze zomer had ik vanaf Oban 2x te voet geprobeerd. Tevergeefs) en het War & Peace Museum. Alleen (Ad had geen zin in de lange wandeling naar boven) ga ik eindelijk een keer naar de McCaig Tower.

Dinsdag 15 november – Droog! De volgende etappe van de WHW. Met de auto gaan we naar ‘the Inveroran Hotel’. Het is even zoeken. Ik weet niet zo zeker of het minuscule weggetje dat Ad inslaat wel de juiste is. Een ander weggetje is er niet en het gaat vergeleken met de kaart wel de juiste kant op. Et voila: het Inveroran Hotel. Volgende stopplaats is ‘the Kings House’ of, als alles goed gaat, 5 km verder Altnafeadh aan de A82.

Viel dat even tegen! Nog mazzel dat ik hier aan het begin van mijn wandeling stond. Niet na uren ploeteren door wind en regen….

Het is heerlijk om daar alleen te lopen en alleen de wind te horen. Het geweldige uitzicht, het pad dat in het begin heel goed begaanbaar is, mijn eigen gedachten. Verder niets.

Ter hoogte van Ba Bridge word ik ingehaald door twee mannen. Even lopen we te praten. Waar of ik vandaan kwam en nee, Zwolle daar hadden ze nog nooit van gehoord. Ik vertel dan de man die ik tegenkwam in East Linton en die Zwolle wel kende via onze voetbalploeg, PEC Zwolle. Dat doet een kwartje vallen, want mijn medewandelaars zijn ook voetbalmannen en PEC Zwolle kenden ze wel. Alleen hadden ze zich nog nooit gerealiseerd de naam PEC Zwolle voor een stad stond. Bij dezen. Verder weten ze dat het café bij Kingshouse ook echt open is. Nadat het Inveroran hotel voor de winter gesloten bleek is dat een stukje informatie waar ik blij mee ben. Ik kan me alvast verheugen op een kopje soep. De mannen gaan verder in hun hoge tempo en ik laat ze uit het zicht verdwijnen.

De etappe is heel erg mooi. Uitgestrekte uitzichten tussen de toppen door. Het blijft lang droog. Als ik over een heuvel heen naar beneden loop zie ik heel ver beneden de A82. Ik sms dat naar Ad. Ik zie in de verte regen naderen en doe mijn regencape vast aan.

In de verte regent het

De vlaggen hebben het zwaar en zijn voor de helft kapot gewapperd.

3 kwartier later loop ik het café van Kingshouse binnen. Ik neem de soep van de dag. Welke dat was weet ik niet meer, wel dat het me heerlijk smaakte.

Ik ga voor de laatste 5 km naar Altnafeadh. Buiten bij het café lopen tamme herten die zich laten voeren. Ik had nog een appel en geef de brutaalste het klokhuis. Het gaat er goed in.Een vrouw die hen brood voert verteld dat iedereen ze voert en ze daardoor tam geworden zijn. Ik moet ff zoeken waar het pad verder gaat. 20 min later zie ik weer een groep herten. Maar ik heb mijn knalblauwe regencape weer aan. Die fladdert in de wind en dat vertrouwen ze niet. De koppen gaan in één beweging omhoog en heel even kijken ze me wantrouwend aan voor ze er in vliegende haast vandoor gaan. De man met het gewei blijft nog iets langer naar me staan kijken en volgt dan kalmpjes zijn vrouwen.

De regen zet door. De tegenwind maakt de laatste loodjes zwaarder. De stroompjes (Burns) die van de berg naar beneden komen zijn al wat breder en bij een moet ik echt over de stenen klimmen om er droog voorbij te komen.

Uitzicht over Rannoch Moor. Beneden de A82.

De witte auto die ik al kilometers lang in de verte geparkeerd zie staan is niet onze Opel, maar Ad staat er wel klaar met de auto. ± 15:30 rij ik de auto terug naar ons huisje. Ad wil bij de Glencoe Gathering gaan eten. Hij wil kreeft! (die staat daar voor een zacht prijsje op het menu)

Tigh Floriadh – ons huisje

Het huisje hadden we op Internet gevonden. We hadden het op prijs uitgezocht. Volgens Internet had het alles en aan beide kanten een mooi uitzicht. Vlak bij Guesthouse Dunire waar we ooit een kamer hadden voor één nacht. Bij aankomst bleek dat we een detail over het hoofd gezien hadden; wifi. Geen wifi. De meegenomen laptop is de auto niet uitgekomen.

We hebben het er heerlijk naar onze zin gehad. Er was maar een ding mis; de bank bleek een echte ruggensloper. Het was moeilijk om er in te komen en nog veel moeilijker om eruit te komen. Ik heb heel wat tv momentjes op de grond voor de ‘open haard’ doorgebracht.

Beneden ligt Glencoe. Wie goed kijkt ziet rechts van het dorpje een rijtje witte huisjes. Wij hadden het 2e huisje van links, in het 1e blok.

The Devil’s Staircase.

Ik volgde de onderste rode lijn.

Zondag 13 november 2016 – Het wordt laat licht hier in Glencoe. De regen helpt ook niet. Met de auto gaan we kijken of we Altnafeadh kunnen vinden. Dat is het punt waar de West Highland Way de A82 (die ik ijzeren Heinig de A28 noem) raakt. We vinden het zo, ik stap uit en loop alvast het pad een stukje op. Daarna eerst even de Tourist Information  in Ballachulish opzoeken. Te vroeg ze zijn nog niet open en we drinken koffie in the Glencoe Gathering. Prima bakkie!

De A82 bij Altnafeadh

Volgens de mevrouw van de tourist info blijft de motregen motregen. En ‘the Devil’s staircase’ direct na Altnafeadh zou niet bijzonder moeilijk zijn. Dat is wat ik wil horen. Ik laat me door Ad afzetten. Met een regencape over mijn regenjas heen ga ik op weg.

the Devil’s Staircase

Fris als een hoentje is die Devils Staircase geen enkel probleem. Een foto van bovenaf wordt helemaal niks. Ik wandel door naar Kinglochleven. Genietend! Makkelijk is het pad niet, het ligt vol stenen. Voordeel van de stenen is dat je niet bij elke stap in de modder wegzakt, nadeel is dat je bij elke stap goed moet opletten om niet te struikelen. Merk ik al snel als ik mijn voet ergens niet hoog genoeg optil. Baf, daar lig ik.

functioneel zolang het water niet te hoog staat.

Zo mooi zijn de uitzichten en ik geniet van de omgeving en alles. Ondanks de motregen die langzaam maar zeker een echte regen wordt. Dankzij de regencape blijft de schade beperkt tot mijn mouwen en mijn schoenen. Tot ik weer struikel en languit in de modder lig. Zucht, nu is alles modderig. De eerste andere wandelaars gaan nog in tegengestelde richting. Dan wordt ik ingehaald door drie jongemannen met bepakking. Ze zeggen gedag en halen me meedogenloos in. Later komen er twee jongemannen met de fiets aan de hand uit tegengestelde richting. “Have you even used it yet??” vraag ik stomverbaasd. Ik krijg een glimlachje en de uitleg dat ze er zo mee naar beneden willen. Inderdaad kom ik ze een half uurtje later weer tegen en nu zijn ze wel op de fiets.
Ongeveer 3 uur heb ik erover gedaan. Niet bijster snel. Als in de buurt van Kinglochleven komt belt Ad me op, hij is er al. Ik denk zelfs dat ik beneden zijn witte auto zie rijden. Het kost een paar telefoontjes terwijl we ieders aan een kant van ‘the Ice Factor’ lopen en zoeken. Met succes. Tijd voor een warm bakje.
Warm is het zeker in ‘the Highland Getaway’. De drie jongens die mij zo genadeloos inhaalden zitten er ook zich op te warmen, de natte spullen hangen door de hele bar over de verwarming. Ik ga eerst naar de ‘ladies’. First things first. Terug zit Ad al achter een pint cider. Ik wacht geduldig tot het barmeisje tijd voor me heeft. Voorlopig niet, een andere gast heeft haar hondje op de bar gezet en daar gaat alle aandacht heen. Nou ja het is pas 14:25, ik heb alle tijd.
Een kwartier later ga ik vragen naar het menu en ik vraag meteen naar de soep. Helaas krijg ik te horen dat ik te laat ben. Keuken sluit om 14:30 en dat is dan dat. Ik ben zo verbijsterd dat ik er stil van ben. Hoe lang ben ik al binnen overleg ik met Ad? We waren er zeker voor 14:30.
Ik ga verhaal halen, dat ik er op tijd was, maar dat zij dat niet in de gaten had omdat ze alleen aandacht voor het hondje had. Dat moest ik even kwijt en ik ga weer bij Ad zitten. Wachten tot hij zijn Cider opheeft en dan gaan we thuis maar wat maken.
“Was it really only soup I wantend? Well she checked with the boss and did I want a lentil soup or a tomato soup?” wauw, ja soep is wat ik overal bestel en eet en heerlijk vind. Ik kies de linzensoep. Met brood en boter, heerlijk!

Mijn eerste Linzen soep

Onderweg naar Glencoe I

Uitzicht in IJmuiden.

DFDS heeft twee boten op de route IJmuiden – North Shields. De King en de Princess. De King is groter maar wij varen liever met de Princess. Zij heeft zeezicht hutten met 2-persoons bedden voor maar een tientje meer. Andere hutten hebben de bedden apart. Voor onze vakantie schuiven we net zo lang met vertrek- en aankomst data tot we heen en weer mogen op de Princess Seaways.
Nu gaan we naar een self-catering cottage in Glencoe. Huisjes gaan van zaterdag tot zaterdag en dus boekten we de boot voor vrijdagnacht. De King dus. Een donkere binnenhut met bedden boven elkaar. Ach, daar slapen we ook goed. Ik slaap boven.
Ad had zich al weken op een pizza verheugd. Hij wist al welke, de ‘frutti di mare’. Ik koos er een met champignons en verse mozzarella. Ik kreeg mijn pizza, voor Ad kwam een bord spaghetti ‘frutti di mare’.
Eén seconde ging zijn wenkbrauw omhoog toen pakte hij zijn bord aan met de gedachte: spaghetti ook lekker.
In de Navigator bar staat de troubadour de sterren van de hemel te zingen. En dan; ‘the pianoman’ van Billy Joel. Dankzij de reclame associeer ik het lied met trein naar Londen, toch zit ik nu aan boord van de boot naar Newcastle. Later zit ik alleen te luisteren. Twee stoelen (ik zit in een soort kwartet) worden bezet door een onbekend stel.
“Is your husband Scottish?” kreeg ik als vraag want Ad in zijn Schotland T-shirt hadden ze al gezien.
“No, but he wants to be” was mijn antwoord. Waar of hij vandaan kwam? Hij was een Schot, onderweg naar huis. Weekje Duitsland achter de rug. Of ik Duits sprak? “Natürlich!” en hij schakelde naadloos in perfect Duits over. 40 jaar had hij in Duisburg gewoond en gewerkt. Getrouwd, gescheiden en een dochter die in Duitsland geboren en opgegroeid was. En opeens was hij weer terug gegaan naar Schotland, dochterlief had later ook het huis verkocht en woonde nu ook in Schotland. Alleen zijn broer die een keer op bezoek naar Duisburg gekomen en meteen gebleven was woonde er nu nog. Handig voor zijn vakanties in Duitsland.
Ad was inmiddels terug. De troubadour zong nog steeds de sterren van de hemel en het gesprek ging over taal, Duits, Engels en Scotts en alles wat je daarbij kunt halen. Zij woonden nu aan de kust ten westen van Glasgow en de wortels lagen in Inverness. Dat ik Inverness kende en meermalen aan de Beauly Firth gekampeerd had maakte indruk.

Een heel aantal drankjes verder val ik in slaap boven in mijn stapelbed.

Zo’n boot vaart natuurlijk niet zomaar van A naar B. Ad wil altijd meer weten, zoals hoe hard varen we etc etc. Deze vaart mocht hij deze informatie lezen. Meenemen mocht niet, dan maar een foto gemaakt. Nu weten we het. 0:30 C.E.T. komen de Princess Seaways en de King Seaways elkaar tegen.

 

Drymen – Glencoyne

Aan het begin van het traject Drymen – Milngavie

±7:15 loop ik door de regen naar de Lounge, ik zie mijn wandelplannen in het water vallen. Terwijl we ontbijten (heerlijke broodjes met zalm en kaas en uitstekende koffie) klaart het op. Ik wil een stuk van de WHW (West Highland Way), nu naar het zuiden. Ik weet waar het pad de Stirling Rd kruist. Na een km of 10 komt het pad vlak langs de Glencoyne Distillery. Daar spreken we af. Ik reken dat het een uur of twee lopen is. Met een uur extra reserve spreken we af om 12:00
Als Ad er om 13:00 nog niet zou zijn ga ik gewoon weer terug naar Drymen. Waarom niet bellen? Andere jaren konden wij malkander simpel opbellen. Nadat deze zomer in Wales de provider van Ad (Telfort) elke medewerking weigerde, is het deze vakantie mijn mobiel (T-Mobile) aan de beurt. Ik kan niemand bellen.
De route gaat gelijk dwars door een (nat) weiland en dan langs diverse kronkelige weggetjes.

±11:00 Wordt het pad alsmaar natter met veel grote plassen op het pad. Op mijn telefoon zie ik dat Ad mij gebeld heeft. Terugbellen blijft hopeloos.
± 11:20 Begint het te regenen en kruist het pad de A81 bij de ‘the Beech Tree’. Een veel mooiere plek om met koffie en boek en zo op Ad te wachten. Binnen vraag ik of ik de telefoon mag gebruiken. Het mag, ik toets het nummer van Ad in op de huistelefoon. Ook dat werkt niet.
“Tuu duu duup” krijg ik gevolgd door een vrouwen stem,
“I am sorry, this number is not available right now”.
 
Balend leg ik de uitbaatster uit dat er voor mij niks anders op zit dan door te lopen naar Glencoyne. Braaf aan de rechterkant van de weg. De eerste twee tegemoet komende auto’s rijden met een boog om me heen, dan komt er een witte aan. Die stug rechtdoor rijdend op me af komt, niet uitwijkt maar zelfs driftig snel in de berm stopt en parkeert. Het is Ad! Hij was al heen en weer rijdend op zoek. Blijkbaar was onze heldere afspraak niet zo helder. Mijn idee voor koffie bij de the Beech Tree spreekt hem wel aan en we lopen naar binnen.
“Guess who I found outside?” zeg ik tegen de uitbaatster die het ook een goeie mop vindt. Eindelijk kan ik mijn cappuccino bestellen.

Het weer zat niet mee

Voorspelling voor vandaag: regen – regen – en nog veel meer regen. Toch zag het er nog stralend en zonnig uit toen ik opstond. Even overwoog ik een snel ontbijt naar binnen te proppen en meteen weg te wandelen. Maar ik ging natuurlijk gezellig met Ad ontbijten. Het werd snel donker en heftige regenbuien barsten los over Drymen. Van wind en storm was nauwelijks sprake. Ik besloot dat we Arran en Arran Whisky een herkansing moesten geven. Ik ging lekker mee met de auto.

In de haven bleek het verrekte winderig en de situatie ten aan zien van de overtochten was niet veranderd. Misschien ging er een boot. Misschien ook niet. De kans dat de boot daarna terug zou komen was nog kleiner. Daar konden we niet aan beginnen

Ik wilde het ‘Birds of Prey Center’ bij Loch Lomond bezoeken. Verrekte moeilijk te vinden. £ 8,- pp moest het kosten. Ik hoopte op een demonstratie van enig soort. Dat was er vandaag niet. 37 vogels in de kou in een hok, dat vond ik niet spannend.

Later in de auto kregen we een onverwachte opklaring over ons heen. Even had ik hoop dat ik toch nog een stuk van de WHW kon doen. Een akelige plensbui maakte daar een einde aan. Dan maar naar de Glencoyne Distillery. Ik was er nog nooit geweest.

Een van de redenen dat Ad graag naar een whisky tour gaat is dat hij het leuk vind om de gids vragen te stellen waar ze geen antwoord op hebben. Vandaag hebben we Pauline. Ze weet heel veel en een waterval van informatie over de ingrediënten en technieken kregen we over ons heen. Ad vroeg haar of ze wist waar de methanol bleef? Ze gaf wel een antwoord, maar het was geen antwoord. Tegen iemand anders vertelde ze dat ze voor moeilijk vragen op ‘Duncan’ kon terugvallen.

Ad was er niet tevreden met zijn antwoord en vroeg door.

“Oke, thats it!” zei ze. Ze gooide haar hoofd achterover en riep: “DUN-CAN!!” waarop Duncan the man himself de trap af kwam om haar van de lastige vragensteller te redden. Hij had een antwoord: volgens hem ontstond er nauwelijks methanol als er gebrouwen werd met barly (gerst).

 

The West Highland Way – van Drymen tot Balmaha

Gisteren kwamen we aan in Drymen. Het was zoals ik het mij herinnerde. Regenachtig, donker en de weg voor het hotel stond helemaal vol met auto’s. Ons opeltje hebben we gelijk netjes aan de achterkant geparkeerd.
Hier in het hotel is het kerstseizoen al begonnen. We hebben een mooie kamer. Groot, drie bedden en een zithoek. Dat de vloer van de gang gammel is en naar de kamer toe bol staat van de trapjes kan ons niet deren. Dat alle branddeuren open staan met een stukje hout eronder vind ik al minder…….
Vanmorgen zag het weer er goed uit. Droog en de zon kwam af en toe een beetje waterig tussen de wolken door gluren.
Om 9:00 liet ik me door Ad afzetten op het punt waar het voetpad van the West Highland Way de A811 kruist.
Opgewekt begon ik aan mijn tocht. Binnen 50 meter zag ik dat er runderen op mijn pad liepen. Daarvoor had ik ze ook al gehoord. Ze hadden ‘loeiende’ honger en werden bijgevoerd. De boer was bezig nog wat domme achterblijvers van het weiland rechts van het pad naar het weiland links van het pad te sturen. Bij een kalf heb ik geholpen om het dier uit te leggen waar zij heen moest. Ik had geen laarzen aan, verder helpen zag ik niet zitten. Ik klom over het hek over het pad en ging verder.  Ergens voor Conic Hill zou ik volgens de kaart kunnen kiezen voor over of onderlangs de heuvel. Ik was al halverwege de heuvel toen ik mij realiseerde dat ik dat punt duidelijk gemist had.

Mijn eerste glimp van Loch Lomond

Opgewekt ging ik verder. Het weer was goed, droog en niet koud en niet veel wind. Op dat moment ging mijn telefoon. Ad vertelde dat het weer hem niet meeviel, hij wilde met de boot naar Arran, de kans dat volgende boot naar van Ardrossan naar Brodick zou varen was 50% en de kans dat hij vandaag terug zou keren was 5%. Het leek hem geen strak plan.

Ze keken niet op of om

Opgewekt ging ik verder. Ik was bijna boven leek het, de weg verdween links achter de top. Inderdaad, opeens kreeg ik weer weids uitzicht over Loch Lomond. En realiseerde ik me dat ik blijkbaar daarvoor aan de luwte kant van de heuvel gelopen had. Een vrij sterke wind gierde me om de oren dwars door mijn wollen vestje heen. Ook ging het pad opeens vrij steil naar beneden. Had ik al verteld dat ik hoogtevrees heb? Ik verwisselde mijn wollen vestje voor de betere jas die ik in mijn rugzak had. Wat minder opgewekt ging ik verder. Zonder aandacht voor het weidse uitzicht concentreerde ik me op de stenen op het pad onder mijn voeten.

Gelukkig werd het na paar adembenemende stukken wat minder spannend. Of ik raakte eraan gewend dat kan ook. Iets voor enen kwam ik in Balmaha aan. The Oak Tree Inn (daar waren we al eens geweest) ging ik voor een kopje koffie. Bij de bushalte bleek dat ik meer dan een uur moest wachten. Ik had nog lang niet genoeg gewandeld. Ging ik lopend over de B837 terug? Het was nog geen 10 km, wellicht was ik eerder terug dan de bus?

Het lukte bijna. Het ging regenen. Eerst een licht onbetekend regentje. Gaande weg werd het sterker en bleek het een goed idee dat ik een paraplu bij me had. Bij de laatste bushalte las ik dat ik nog maar 4 minuten voorliep op de bus. De regen kwam inmiddels met bakken naar beneden. £1,- koste het laatst stukje.

Bushaltes zijn heel geschikt om even te schuilen.

The Winnock

 

De foto uit de folder

Een belangrijk deel van vakantielol is de voorpret. Het is vandaag ±14 dagen geleden dat Ad op een zaterdagavond op zoek ging naar een schotlandreis. Hij vond een reis waarbij we alle dagen in de auto zouden zitten. Het sprak hem helemaal aan, mij niet. Ik vond een andere, 7-daagse reis. Zeven dagen dat is zes nachten, waarvan twee op de boot en vier in het hotel. The Winnock Hotel in Drymen, Stirling, Scotland. Over een dag of 14 gaan we.

We waren al eerder in The Winnock. Een fraai voorbeeld van een etablissement dat een beeldschone foto op Internet zet terwijl de werkelijkheid een stuk minder fraai is. Op Internet staat al jaren een foto van een fris wit geverfd Winnock. Alle auto’s zijn weg. Fris voorjaars zonnetje accentueert de schattigheid van bloesem en narcissen.

De eerste keer herkende ik het hotel dan ook niet van de foto. De rest van het hotel is minder lieflijk, het voorjaar zonnetje had plaats gemaakt voor november regen en voor de deur staat altijd een lange rij lelijke auto’s. Waarom die daar moeten staan terwijl er achter het hotel een grote parkeerplaats is, is niet duidelijk.

de realiteit

 

Tijdens ons eerste verblijf in 2007 hadden we een dag voor onszelf en die hebben we helemaal besteed aan rijden naar het puntje van Kintyre, dat we net niet gehaald hebben. Campbeltown was ons point of return. In het donker reden we terug over de smalle donkere weg. Het koste ons (ik reed) de rechterspiegel. Links rijden ik draai daar nu mijn hand niet meer voor om.

In 2013 gingen we weer. Ad wilde een DSM vestiging in Dalry bezoeken. Ik zou meegaan maar pas op het allerlaatst hoorde Ad van zijn contactpersoon dat ‘children & spouses’ niet op de site mochten komen i.v.m. de verzekeringen. Heel fijn! Gelukkig heb ik zelf een postcrossing contact in Glasgow. In Dalry zet Ad mij op de trein naar Glasgow. Dat is een stukkie van amper 30 minuten. Heerlijk geshopt met Karen in Glasgow.

Normaliter ben ik er niet voor om ergens terug te keren waar we al geweest zijn. Ik zoek liever het avontuur van het onbekende. Maar ik heb een nieuwe hobby: wandelen. Drymen ligt vlak aan een bekend wandelpad: ‘the West Highland Way’ Ik heb de kaart die bij de route hoort en ik zie het helemaal zitten om een paar stukken te gaan doen. Ad mag zichzelf gaan vermaken met lekker rondrijden naar DSM Dalry en diverse whisky distilleerderijen en zo.

Ons eerste doel ligt/staat langs de routen van Newcastle naar Drymen, the Kelpies.

“The Kelpies, at The Helix, Scotland” by Beninjam200 – Own work.