Oatcakes: Nieuwe poging deel I.

Oatcakes batch#1 en #2.

Havermeel is hier in nl haast niet te koop en als ik het vind veel te duur naar mijn zin. Havermout kun je daarentegen in elke super kopen voor een scherp prijsje. Vandaar dat ik mijn havermeel zelf maak, heel simpel, door de havervlokken te malen in mijn keukenmachine. Gaat prima. Het is niet helemaal hetzelfde maar een kniesoor die daarop let.

Ik begon met een recept van de BBC. Ik vond het deeg van batch#1 nog wat stug en brokkelig. Waarschijnlijk heb ik het meel te lang laten malen in mijn keukenmachientje, is het te fijn geworden en dan heeft het meer water nodig. Voor batch#2 gebruikte ik grover gemalen havervlokken.

Ik heb het bij 190°C gebakken in een hete lucht oven. Waarschijnlijk is dat te heet. Nog voor de 20 min voorbij waren was batch#1 al behoorlijk donker. Op internet vond ik later ook de tip dat 150°C in een hete lucht oven heet genoeg is. Volgende keer bak ik bij een lagere temperatuur.

Standaard havervlokken in mijn kleine Kenwood keukenmachine

In minder dan een minuut is het meel

Ik smelt de boter in het warme water. Zag ik ergens op een youtube filmpje.

Uitrollen op het aanrecht. Ik vond het wat droog en stug.

Uitgestoken met een whisky glas natuurlijk….

Misschien is 190°C iets te warm. Ze waren donker voor de 20 voorbij waren.

Het Usher glas vond ik in een kringloopwinkel. Van de whisky had ik nog nooit gehoord.

De tweede batch liet zich al wat makkelijker vewerken

Batch#2 zag er al beter uit.

Wat ik mee neem uit Schotland

Vanmorgen haalde ik het laatste pakje uit de garage. Drie dozen doosjes Oatcakes heb ik er dan opgegeten tussen eind maart en nu. Op. Jammer!

Wanneer ik ze ontdekte weet ik niet meer, maar sindsdien koop ik op de dag dat we naar huis gaan een flinke partij Oatcakes. Van Tesco of Co-op of Nairns of wie dan ook, de ronde met vier pakjes in een doos. Liever de Scottisch rough dan de fine milled.

Dat wordt weer zelf bakken.

The Forth Railway Bridge

Clermiston tower, Edinburgh.

Ma 27 mrt – Ook het verlaten van Edinburgh gaat via een soort van groene corridor. Langs een mooi pad gaat het omhoog. Corstorphine hill gaat eindeloos lang omhoog tot ik bij Clermiston Tower ben.

Halverwege de middag vind ik eindelijk horeca. The Brig in Cramond. Ik vraag een plekje met een stopcontact en dat wordt me aangewezen. Echter, de serveersters lopen af en aan maar de eerste 15 min komt er niet een op het idee te vragen wat ik zou willen. Uiteindelijk weet ik de aandacht te trekken en kan ik een koffie bestellen.

Een van mijn doelen onderweg toen ik thuis besloot een stuk van de John Muir Way te gaan doen was de Forth Railway Bridge. Die hebben we al vaker bekeken, vanuit de auto en vanaf de motor. Vanaf South en vanaf North Queensferry. Het leek me helemaal tof om er lopend onderdoor te gaan.

 

Een eerste blik op de Forth Railway Bridge.

 

Dwalen door Edinburgh…

Di 28 mrt. – We laten het gezellige ‘Kick Ass Hostel’ achter ons en gaan ook voor het laatst naar station Edinburgh Waverly. Ik terug naar mijn station van gisteren, Slateford, Ad gaat naar Newcraighall om de auto op te halen. Vanavond in Kirkintilloch zien we elkaar terug. Bij het kaartje kopen wordt mij verteld dat mijn trein nu weg rijdt en dat over een uur de volgende gaat, damm. Met een Costa koffie en een boek wacht ik op mijn trein.

Ad had in de kroeg gehoord dat er op Edinburgh Waverly opnames gemaakt worden voor ‘Outlander’. Of het waar is? Salute als koffie keten bestaat in ieder geval niet.

Gisteren op zoek naar het station had ik beneden aan de Slateford road, de A70 een JM-bordje gezien. Handig leek me dat kon ik daar verder zoeken. Maar dat ene bordje wijst naar de weg naar het station en de weg terug naar het kanaal, en verder niets. Geen aanwijzingen de andere kant op. Er zijn plusminus 5 mogelijkheden, ik probeer ze allemaal en ik vind niks. De kaart die ik heb is niet gedetailleerd genoeg. Ad belt me en hij krijgt mijn frustratie helemaal mee. Ik kan het niet vinden en ik heb geen idee hoe nu verder. Terwijl ik pratend verder loop zie ik toch weer een klein JM‑bordje, naast een charmant zandpaadje dat schuin omhoog gaat. Hoopvol loop ik naar boven. Het gaat langs een paar huizen en het eindigt in een achtertuin. De frustratie wordt me teveel. Ik lees het boekje dat bij de kaart hoort nog eens en zie een telefoonnummer en dat bel ik. 1000 belminuten heb ik tegoed toch? Ik krijg de schrijfster zelf aan de lijn. Nee, zij is niet verantwoordelijk voor de bewijzering. Ik sta bij een heel drukke weg en ze kan me nauwelijks verstaan. Zie ik een aquaduct? Ja, ik zie die van het kanaal. Oké, dan moet ik de 87 treden omhoog en dan linksaf. Dat ga ik doen.

Het zijn er amper 25. Boven ben ik terug bij het Union Canal. Ik kijk naar links en twijfel. Dat is terug waar ik gisteren ook was volgens mijn richtingsgevoel. Er komen drie doorgewinterde wandelaars voorbij. Ik loop ze achterna, overweeg om ze aan te spreken maar dan zie ik in de verte eindelijk twee JM-bordjes. Een wijst naar waar ik vandaan kwam en een wijst naar beneden. De 87 treden! Beneden loop een ander pad langs ‘water of Leith’. Zelfs een visitor center! Ik kijk even of ik er koffie kan scoren want daar ben ik wel aan toe.

Opgelucht dat ik weer verder kan. Kijk ik kan ook op de bonnefooi bij South Queensferry (doel v/d dag) zoeken en vinden. Maar het mooie pad langs ‘water of Leith’ had ik nooit gevonden, en hoe weet je of het de goede kant op blijft gaan?

Hier gaat de ‘Leith’ onder het Union Canal door.

Meer dan een uur later weer een versperring op het pad langs het riviertje. Ik raak aan de praat met iemand die er aan het werk is en die weet ‘hoe en wat”. Er is een omleiding, zij kijkt op mijn kaart en ziet dat ik de omleiding tot na de spoorbrug moet volgen en dan links verder. Het klopt. Overal JM‑bordjes. Ik vermoed dat ik in een ander district aangekomen ben.

Vrijwilligers werk om de omgeving in de stad op te knappen.

Husband Day Care Centre

ma 27 mrt – Ad had de pest in. Hij had uitgezocht waar en wanneer mijn trein aan zou komen en stond op me te wachten. Ik wist van niks, heb hem niet gezien en ben hem efficiënt voorbij gelopen. Tja.
Ik was in een controle terecht gekomen. Zonder kaartje, oops. Ik wist niets beters te vertellen dat ik op een station zonder kaartjes automaat, Slateford ingestapt was en geen conducteur gezien had. Even blijft het stil, dan mag ik doorlopen. Hoppa de Waverly bridge uitgang en weg naar de ‘Kickass Backpacker’.
We gaan niet zo duur eten als de dag ervoor bij ‘Mussels & Steak’. Mij maakt het niet zoveel uit, als er maar groente bij zit. Iets wat de Britten niet zo belangrijk vinden maar ik wel. Ik wil groen, veel en crunchy.

Hier wil Ad naar binnen, hij heeft zin in een pie. Ik lees de kaart. ‘Steak & Ale Pie’ staat er op en tussen de andere barmeals staat ook een maaltijd salade! ‘Smoked Salmon & Cream Cheese salad’. Hier gaan we eten. Altijd leuk eten in een pub.

Zondagavond in het hostel blijkt een stuk rustiger dan de zaterdagavond. Die nacht word ik wakker van de keelpijn. De gemene verkoudheid waar Ad al langer last van had heeft mij nu te pakken. Dankzij de pijnstillers die hij bij Tesco gevonden had kan ik verder slapen.

the Union Canal

ma 27 mrt – Eindelijk, achter een kantoorpand in verbouwing vind ik zomaar het eind, of het begin (geen idee) van het Union Canal. Echt het doodlopende eind met een paar charmante kanaalboten erin. Duidelijk is welke kant de route verder gaat. Ik vraag aan een agent aan welke kant het wandelpad loopt, hij stuurt me naar de overkant. Als ik omloop zie ik een terrasje? Dat hoort bij een Zweeds restaurant, ‘Akva’. Na uren weet ik eindelijk hoe ik verder moet, dus mooi moment voor een pauze. De soup‑of‑the‑day is in bestelling, tijd om bij te komen en aantekeningen in mijn dagboek te maken. Hmm ook hier wil mijn bestelling maar niet komen, na 25 min. ga ik vragen of de broccoli voor de soep nog geplukt moet worden? Sorry-sorry-sorry en na een paar minuutjes komt er een bord met soep, brood en boter. Yes!

Helemaal enthousiast ga ik er voor. JM-bordjes zijn er weer en het pad langs het kanaal lijkt me interessant.

Hier had ik uren naar gezocht, bordjes voor de John Muir Way.

Maar als ik me 180° omdraai zie ik dit…..

Het duurt niet lang, zeg maar heel kort. De gemeente heeft het pad geblokkeerd met hekken ivm met onderhoudswerkzaamheden. Op het hek staat een kaartje met een simpel omleiding. Zuchtend neem ik die op. Links – rechts – rechtdoor – en dan weer rechts terug naar het kanaal. Dat moet te doen zijn maar er klopt niks van.

22 minuten later na heel veel vragen “Sorry I don’t live here” loop ik eindelijk langs het Union Canal. Een uur lang loop  ik langs een stuk geschiedenis. Boten zie ik er niet. Wel veel andere wandelaars, fietsers, er wordt geroeid al is het kanaal amper breed genoeg voor een moderne (denk aan de roeiboten die het sportjournaal voorbij komen) roeiboot. Hardlopende schoolkinderen in sport uniform komen voorbij. Fanatiek zijn ze niet elke gelegenheid om stil te staan wordt benut. Tot ergernis van de sportdocent. “Keep running!”

Volgens de kaart ben ik vlakbij Slateford station waar ik de trein terug naar Edinburgh Waverly kan nemen. Dankzij Google maps op mijn smart phone (handig die locale simkaart. Internet doet het overal en die 1000 Mb data krijg ik nooit op in een week) zie ik dat ik het station aan het eind van de Allen Park Road te vinden moet zijn. Wow, dit station is wel met borden aangegeven, er staat zelfs een pijl in de richting waar de lopende reiziger heen moet.

Vaak is het voor de reiziger onduidelijk welk perron het juist is. Hier op Slateford is dat kristal helder!

Hmm hoe laat zou mijn trein komen?

Dit werkt als een tiet. Vraag gesteld, antwoord gekregen. Het was een eenvoudige vraag gelukkig.

Iets van half vijf komt mijn trein, vijf uur kom ik op Edinburgh Waverly aan, weer zonder kaartje. Wordt vervolgd,

 

 

Prestonpans – Edinburgh the Meadows. Dwars door de stad.

ma 27 mrt – ’s Morgens vertrekken we allebei van station Edinburgh Waverly. Ik neem de trein terug naar Prestonpans, om daar verder te gaan waar ik gebleven was, de 3^e etappe van Prestonpans naar Edinburgh. Ad neemt de trein naar Newcraighall een P&R waar hij gisteren de auto achter gelaten heeft. Ad had thuis al ontdekt dat parkeren IN Edinburgh verschrikkelijk duur is. Auto in Edinburgh bleek zo ongeveer even duur als onze kamer….. vandaar dat hij op Internet al heel veel P&R mogelijkheden vond. In de kroeg werd Newcraighall aanbevolen. Met TomTom reed hij er zo naar toe.

Voetgangersbrug in Musselburgh

Het is de maandag na de eerste zonnige zondag/moederdag. Het is zo heerlijk rustig, ik kom alleen die-hard honden uitlaters tegen. Kilometers lang loop ik langs het strand. Het weer is goed, zonnig en fris. Genietend van mijn rust loop ik door de stille maandagochtend. Koffie vind ik in Musselburgh, in ‘The Quay’. Ze gaan 11:00 op en het is 11:03. Personeel zie ik er niet. De receptioniste, druk aan de telefoon moet blijkbaar alles alleen doen. 11:20 krijg ik op mijn speciaal verzoek mijn koffie!

Bij Brunstane Burn, een riviertje verlaat ik de kust en gaat de route verder over een pad langs het riviertje/beekje. Niet alleen het JM-pad gaat hier langs, op de bordjes staan diverse fietsroutes met naam en nummer genoemd. Heel landelijk gaan we de grote stad in. Alleen de JM-bordjes verdwijnen. De route wordt aangegeven door diverse fietsroute bordjes waar bescheiden JM-stickers op geplakt zijn. Het fietspad volgt een soort van groene corridor de stad in. Op de kaart kan ik zien dat ik allang in de grote stad ben, maar om me heen zie ik bomen, gras, de berg van ‘Arthur’s Seat’, geen huizen. Weinig mensen, het lukt zelfs om ongestoord een plas te doen achter en groepje bomen. Twee keer zie ik een grijze eekhoorn oversteken. Ik kan ze goed zien maar ze blijven natuurlijk niet lang genoeg zitten voor een foto.

Dit is midden in Edinburgh. En het gaat kilometers zo door, heerlijk!

Na een lange koude donkere tunnel (blijkt later de Innocent railway tunnel) geen JM-stickers meer. Op goed geluk loop ik verder op de aanwijzingen van de fietsroute bordjes. De stad in en ik kom bij mijn bestemming the Meadows uit. Het is nog vroeg. Geen idee hoe ik verder moet, ook geen idee hoe nu het backpacker hostel te vinden. Op de volgende etappe staat een stationnetje, Slateford. Als ik dat nou zou kunnen vinden. Dolend rond the Meadows zie ik een fietsroutebordje voor het ‘Union Canal’. Yes, dat ligt ook op de route voor de JM weg. Wow, ik vervolg mijn weg. Dwars door de stad, door woonwijken en langs hoge kantoorpanden. Tja, dat krijg als je door een hoofdstad loopt. Wordt vervolgd,

Backpackers Hostel ‘Kickass’

zo 26 mrt – Ik haalde de trein van 17:38 naar Edinburgh net, zonder kaartje. De ticketoffice van Prestonpans was al enige tijd geleden dichtgetimmerd en er was ook geen kaartjes machine. Gelukkig zijn ze in GB niet zo streng als in Nederland als je zonder kaartje in de trein zit. Dan vertel je gewoon waar je ingestapt bent en waar je naar toe wil en kun je bij de conducteur een kaartje kopen. De rit duurde iets van 10 minuten en nog steeds zonder kaartje reed mijn trein Edinburgh Waverly binnen. Nou, dan niet. Op mijn telefoon stond de tekst waarmee ik ons backpackers hostel moet vinden. Om te beginnen met de uitgang ‘Waverly Bridge’. Drie keer vraag ik het aan mannen in werkkleding die duidelijk op het station aan het werk zijn. De eerste twee weten het niet en de derde stuurt me de verkeerde kant op zag ik later op een bord dat me 180° de andere kant op stuurde.

Buiten het station is het Scott monument is het eerste wat ik zie. Nu volg ik de aanwijzingen stap voor stap. Haast is geboden want mijn telefoon is bijna dood. Snel schrijf ik eea op een papiertje.

Het geluk is aan mijn kant. Het backpackerhotel is op de hoek van Cowgate en Candlemaker Row.  Voorbij de George IV brug zie ik een zijstraat met op een straatnaambordje Candlemaker Row, yes!  Stug doorlopend, beneden aan de overkant hangt een ronduithangbord dat verdacht veel lijkt op het logo v/h hotel. Nog sneller naar benedenlopen zie ik dat het goed heb. Verder zoeken kom ik bij de ingang en sta ik in receptie.

Met mijn telefoon die nog 3% leven heeft app ik naar Ad dat ik er ben.
“Dat kan niet!” antwoord hij”
“Ik sta voor de deur!”

Het blauwe paneel is bestemd voor het belangrijkste bezit van de jeugd van vandaag, de smart Phone. Met een usb-poort voor opladen. Cool!

Jawel, bleek later maar met zijn rug naar de ingang, kijkend in de richting waarvan hij besloten had dat ik aan zou komen lopen. Dat ik keurig de wandeling van het printje van het hotel zou maken …… kijk daar reken je als man toch niet op? Ik was op zoek naar de deur, niet naar mensen die daar toevallig buiten staan ….. dat zijn meestal rokers, ja toch?

 

Wie bitte?

 

Het begin is niet zo landelijk.

Zondag 26 mrt – In North Berwick ga ik verder. Het is even zoeken naar de JM-way bordjes. Helaas mogen de wandelaars in North Berwick niet net zoals in Dunbar langs de rand vd golfbaan lopen.

Bah, golfsnobs hebben het strand en duinen ingepikt.

Het is weer een heerlijke dag en na de golfbanen loop ik over landelijke wandelpaden. Verweg van auto’s en het lawaai dat ze maken. N.Law laat ik achter me, hij wordt steeds kleiner

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In Aberlady vind ik een heuse Konditorei & Kaffeehaus. Ik ben allang aan een bakje toe. Iedereen gaat hier naar binnen lijkt het wel, dan zal de koffie vast wel goed zijn. Ik sluit aan bij de rij voor het gebak. Alles staat er in het Duits! Dus als ik aan de beurt ben vraag ik;

“Ich möchte gern ein Weiβer Schokoladen Himbeer Käse……”
“Sorry?”

men sprak geen woord Duits….
of toch wel? Bij het afrekenen probeerde ik het nog een keer….
“ein Bisschen…..”
Tegen 5 ga ik op zoek naar het station Prestonpans. Fijn zo’n gsm met meer data tegoed dan ik er in een week op kan maken. Ik gebruik Googlemaps om te zien hoelang/hoever het nog is naar het station. Het is nog 49 min lopen, ik heb er nog 60. Goed doorstappen dus! Met nog 5 min over kom ik in de buurt, er staan zelfs bordjes die naar het station verwijzen. Helaas verdwijnen ze ook miraculeus….. en waar is het station? Het moet vlakbij zijn maar ….. net als in Dunbar afgelopen zomer ik zie het nergens. Na drie keer vragen ben ik er. Hier onder de foto. Ik liet het aan Ad zien had hij enig idee?

Wie zou vermoeden dat achter het bord,
Private Road
Mind your speed

Een grote moderne parkeerplaats te vinden zou zijn? Achter het huis achter het huis vond ik eindelijk het station ….. ik had nog 2 minuten.

John Muir: van Dunbar naar North Berwick

The Duinmuir Hotel in Dunbar

Zaterdag 25 mrt
Heerlijk geslapen in Dunbar. De dag begint zonnig en mijn ontbijt begint met zalm en toast, heerlijk. En koffie natuurlijk.
±9:00 loop ik weg met een fleece vest over mijn grijze wollen vest. In de zon is het wat warm, in de schaduw is nog behoorlijk fris. Ik moet door het centrum en bij de 1e Coop haal ik Pink Ladies en een flesje water. Het belooft een mooi zonnige dag te worden.

Hier nog op een foto: N.Law links en de Bass Rock rechts.

In East Linton weet ik waar ik een koffie met brownie can scoren.  De N.Law wordt steeds groter worden en zonder problemen kom ik in North Berwick aan. Net als ik die links voobij loop belt Ad, hij is bij de Tesco aan de andere kant. Vanaf N.Law loop ik niet meer alleen, voor een stel en achter me een gezin. In Berwick raak ik met het stel aan de praat. We verbazen ons over de JM-bordjes die soms gewoon ophouden tot we er even later weer een zien staan …..

Het was de eerste zonnige dag in een lange tijd. Half Schotland liep en reed uit om naar het strand te gaan. Typisch Brits om dan massaal ijzeren heinig met de auto een klein stadje in te rijden op zoek naar de laatste parkeerplaats. Tot de smalle straatjes hudjemudjevol staan.

Ad vind ik in de haven aan Melbourne road. Ik vind al die drukt maar niets en we gaan snel terug naar het rustige Dunbar. Daar eten we bij Shapla Tandoori Indiaas, heerlijk!

We varen!

Wij gaan het liefst met de prinses

do 23 mrt 2017

De reis per boot gaat routineus en dat voelt goed! Wij zijn de een na laatste auto op de parkeerplaats. Lang hoeven we niet te wachten. In de ‘lighthouse cafe’ test ik de koffie met een koek en begin aan mijn dagboek.
Ad is ziek en verkouden. Hij krijgt zijn Fish& Chips nauwelijks op.

Die avond neem ik mijn boek om in de bar naar de troubadour te gaan luisteren.
“You’re the first woman I saw taking her glasses off to read!”
is zijn commentaar. ‘Annie’s Song’ is het volgende nummer. De aankondiging verstond ik niet helemaal. Iemand die dood ging in een traincrash of een planecrash, ik kwam er niet uit. Als hij gaat zingen weet ik het. John Denver vloog te pletter.

Onze zanger is duidelijk op zoek naar wat contact met het schaarse publiek. Het was niet druk op het cardeck, en het is nu ook niet druk in de bar. Achter mij zit een groepje jonge vrouwen die wel mee willen zingen en proberen al na 2 akkoorden op de gitaar het volgende nummer te raden. Maar de paar mannen aan de andere kant zitten het geheel stoicijns aan te horen cq aan te horen. Tot frustratie van de troubadour.

We bellen!

vrijdag 24 maart in de haven van North Shields

Eerder in Schotland hadden we af en toe de ergernis van mobiele telefoons zonder dekking. Ik weet het vroeger gingen we zonder gsm naar Schotland en de eerste jaren met gsm was het heel gewoon dat ze het in het buitenland helemaal niet deden….. maar in de loop der jaren blijken ze toch handig en hier en daar broodnodig. In 2016 stond mijn motor zomaar opeens stil in Kennagraig, Kintyre. Fijn dat je de ANWB kunt bellen maar onzer beider telefoons hadden geen contact met provider (T-mobile voor mij en Ben voor hem) Mazzel dus dat we gebruik mochten maken van de telefoon van de ticket office van CalMac. Ideaal was het niet.

Afgelopen november waren we in Glencoe en mijn telefoon deed het bijna nergens. Ik ging de West Highland Way wandelen en echtgenoot ging heel andere dingen doen …… dan is het handig als je elkaar kunt bereiken. Via sms die af en toe aankwamen, niet noodzakelijker gewijs in chronologische volgorde hebben we elkaar weer gevonden. Thuis had echtgenoot ook een fiks opgelopen rekenening…… ik niet, das weer het voordeel van prepaid. Ik had wel voor 1,- de Travel&Surf pas gekocht …… voor niks.

Kortom ontevredenheid troef en we hadden weer een vakantie met individueel verschillende activiteiten gepland. Ik wil wandelen en Ad wil dat niet. Af en toe zal ik met het openbaar vervoer naar ons B&B gaan en hopelijk vinden we elkaar dagelijks weer terug. Op Internet las ik van iemand die in Parijs een locale prepaid simkaart in zijn gsm stopte en voor een prikje locaal kon bellen, appen en internet gebruiken. Dat was het! Op Internet vond ik de pay-as-you-go van Tesco. Ik kon zelfs chatten met een Tesco medewerker van de 24/7 Tesco in Newcastle waar we kind aan huis zijn. Het moest kunnen!

Vanmorgen waren we er. Het kon, en de medewerkster maakt het voor beide smartphones in orde. Het enige misverstand was dat Ad ook probeerde met Nl te bellen en toen een bandje kreeg dat zijn tegoed zero was. Voor buitenland is het dat ook. Een pay-as-you-go-card met bellen naar het buitenland is waarschijnlijk duurder. Voor £10,- hebben we ieders 1Gb data, 500 min bellen en onwaarschijnlijk veel sms-jes. Contact met het thuisfront gaat via whatsapp en dat functioneert. Houdbaarheid 6 maanden.

The Cromwell afternoon tea met koffie ipv thee