We zijn in Schotland 13) MacGillivray’s (ook een lastige naam)

2014

MacGillivray’s in Oban
We aten er ooit. Vorig jaar nog geloof ik. Bij de bestelling moet je je naam geven zodat ze je kunnen roepen als de bestelling klaar is. De eerste keer begreep ik dat niet meteen en legde de serveerster het uit;

“Like: My name is Karin and …..”
Ah, het kwartje viel en ik zei
“Right! But My name is Karin and….”
Dikke lol bij de meiden in de kar.

Dinsdag stond er een Japanse of Chinese jongen te wachten en routineus werd naar zijn naam gevraagd. Verbaasd keek hij op. Ik zag hem denken,
“Mijn naam? Dat wordt leuk/moeilijk!”
Hij bleef een momentje stil en zei toen

“It’s Jimmy”

We zijn in Schotland 12)

Onderweg heeft Ad een stijve nek. Pijn en daardoor een iets minder goed humeur. Niet heel erg, wel vervelend. Oorzaak: geen goed kussen en daarom slaapt hij op een opgerolde motorjas vol met harde onderdelen. Hij wil geen sjaaltje om. Pas als ik een dag later het minimale soepele zwarte colletje gewoon omdoe (hij is even niet zo heel erg tegen) zit het meteen heerlijk, en houdt hij het om.

Zondag middag in Oban loop ik langs memory Lane het stadje rond. Ik vind één outdoor winkel die open is en wauw afgeprijsd van £14,- naar ƒ4,- verkopen ze een klein zacht kussen. Pas op de camping laat ik Ad raden wat ik voor hem gekocht heb. Hij moet er even over nadenken dan raadt hij het.

Later test ik het kussen ook 5 min. Precies goed! Ad blij en ik wil er ook een.

 

We zijn in Schotland: 11) Return to Oban

Ik hou van kamperen. heerlijk om naast de tent te ontbijten. Koffie, oatcakes en kaas, wat wil een mens nog meer?

Zo 13 augustus Dunoon, Cowal peninsula
Het zou mooi weer worden vandaag, ik word wakker van de regen op de tent. 7:30 sta ik op, om in het kantoortje een verslag voor Facebook te schrijven. Uploaden lukt me later nog wel. Een heerlijk zonnetje komt erdoor, ik kan naast de tent koffie maken en ontbijten met oatcakes. Het leven is goed! Droog en met een waterig zonnetje jaag ik Ad zijn bed uit en pak ik de tent in. In de regen rijden we richting Oban. In Inveraray stoppen we voor koffie. Als ik nog ff naar buiten ga om iets uit de motor te halen komt de regen echt met bakken vol uit de lucht gestort. Fijn dat ik alles apart in plastic zakken verpakt heb.
Eindelijk wordt het definitief droog. Het is heerlijk motorrijden. De weg is goed, het uitzicht magnifiek. Heel veel andere motorrijders, eerst vooral bij de tegenliggers. Wat later lijkt het of er een helikopter achter me rijdt. Jawel, twee zware jongens en al snel zoeven ze me voorbij. Motor voorbij motor is niet zo lastig, geen scherpe bocht houdt ze tegen.
Onder een stralende zon rijden we Oban binnen, diverse locaties met bordje
‘Vacancies’ negerend. Ook Ad wil naar een plek met een mooi uitzicht. Oban Caravan & Camping Park heeft dat plenty. We rijden er linea recta heen, voor minimaal 2 nachten.
Terug in Oban shoppen we bij Tesco. Onze favoriete co-op is er niet meer. Doel is om vast “wat te gaan proeven” bij een local Seafood kraam. Het wordt uiteindelijk een complete maaltijd. Garnalen sandwich, scallops & garlic butter, steamed mussels en hot smoked salmon, een feest! Bij de tent heb ik geen zin meer in koken.

We zijn in Schotland: 10) Dunoon en Bute

Za 12 augustus. Camping Cots House, Dunoon.

Er zijn nieuwe pond munstukken. Blijkbaar niet geschikt voor de wasmachine

Heerlijk droog weer. Ad slaapt uit tot 9 uur. Ik ga in het kantoor- en washok vd camping zitten schrijven. Droog, stopcontact voor mijn smartphone, af en toe contact met de provider. Ik schrijf 2 babykaarten naar mijn kleinzoon. Langzaam wordt de lucht overwegend blauw. Bij de pompwinkel test ik de Costa koffie, niet slecht. De sandwiches zijn te duur.

We zijn er al een paar dagen en het voelt alsof we nooit weg waren. Facebook kwam vanmorgen met een post uit het verleden. Vaak zijn ze leuk maar deze….. is nu even niet geschikt. Het is de foto van mijn Suuz op Kennacraig…. Vorig jaar deze tijd hadden we pech met een kapotte Suzuki op de terminal van Kennacraig. In de regen en ANWB had Zeven uur nodig om hulp te sturen.
(na arriveren van de hulptroepen was het zo gefixt)

Thuis is dat een avontuurlijk verhaal, nu niet. Gisteren op de terugweg van het eiland Bute was ik achterop geraakt en bij een 3-sprong wist ik het niet meer. Komt ervan als ik alleen maar veilig achter Ad aanrij en slecht oplet. Volgens het bord was Dunoon rechtsaf. En we hadden vanmorgen op de heen weg een afslag gehad, was dat hier? Ik sla af, het is eerst normaal brede weg. Later wordt meer tricky en verschijnen de passing place borden. Het is niet de juiste weg maar na een 22% daling is omkeren geen optie. Bellen, sms’en, appen, het kan allemaal niet. Ik weet dat Ad verschrikkelijk ongerust en boos zal zijn maar ik weet niet waar hij nu is. Doorrijden lijkt me het beste. Er komen geen 22% hellingen meer. Ik ben iemand die dit soort afgronden in der eerste versnelling en met beide remmen langzaam naar beneden afdaalt. Ad vertelde later dat hij daar 80 reed in zijn vier.

Ik weet niet of ik dat geloof.

We zijn in Schotland: 9) the Cowal Peninsula

Catrine ligt echt in Schotland, in Ayrshire. Op de kaart zien we dat een oude favoriet van ons, Oban binnen bereik komt! Een van mijn andere wensen is om een stukje Schotland te vinden waar we nog niet geweest zijn. Het ingewikkelde gebied van de eilanden en schiereilanden van Argyl & Bute heeft nog veel geheimen. Er zijn weinig wegen en niet te veel ferry’s. The Cowal Peninsula, daar zijn we nog nooit geweest. Goede reden om daar te gaan voor kamperen en sightseeing.

Door de regen rijden we langs de kust. Motregen, echt nat worden we niet. Droger ook niet. Vlak voor Largs zwoescht er weer zo’n inhaaletter met aanhanger langs me, om daarna erg langzaam te gaan rijden. Wel een hele km rijdt hij zo voor me om dan in Largs linksaf te slaan. Onredelijk ongeduldig tiep dus. Waarbij wij voor de bebouwde kom iets te hard rijden, zeker niet te zacht.
Via de ferry McInroys Point – Hunters Quay komen we op het schiereiland, daar willen we een camping. Op Internet staan er zat. Toch een mooie uitvinding die smartphone, gewoon een pc met Internet in je broekzak. De eerste camping is vnl. zompig nat gras onder verschrikkelijk donkere naaldbomen. Er loopt geen levende ziel. Na enige tijd zien we leven, er loopt één persoon. Een saaie camping met leegstaande onbewoond aandoende caravans. Geen winkel, geen pub, geen restaurant? De volgende, The Cots House Caravan Park, ziet er beter uit op mijn smartphone. En belooft een café en winkel. Daar gaan we heen.

Tja, het is nooit zo mooi als op een foto, dat is heel duidelijk. Het trekkersveld is een rondje gras rond een groot lelijk grintveld. Aan het eind is een stuk gras onder de bomen maar in de huidige regen erg zompig. Ik kies een droog en vlak stuk en we blijven. Het heeft wel wat. Café bij de buren, en een benzinepomp met winkeltje dat voor een benzinepomp winkel goed gesorteerd is. Oatcakes kan ik eerst niet vinden en ik vraag ernaar;
(met vet schots accent)

“We sell them, above left shelve. Ye ken not not sell oatcakes!”
“Thats what I thought!”

Er staat ook een Costa koffiemachine. Werkt niet op muntjes, je maakt koffie en betaalt bij de kassa. Handig want ze gaan om 7:00 ’s morgens open…. De basics zijn voorzien.

We zijn in Schotland: 8) The Famous Grouse

Onderweg in Schotland.

‘The Famous Grouse’
Ik reed achter Ad aan naar de terminal bij Colintraive. Het eiland Bute was ons doel. Ad remde ergens onverwacht. Op het moment dat ik opkeek sprong hij uit de heg, gevolgd door mevrouw Grouse.

*)Jaren geleden waren we bij een grote whisky distilleerderij, Dewars. We deden de tour en wat heel erg opviel was dat de gids elke 1 a 2 zinnen nog eens vertelde dat zij Dewars, de beste en grootse en de oudste whisky stokers en verkopers waren. Prima zoveel zelfvertrouwen maar op den duur gaat het vervelen. Never mind ik liep netjes en geïnteresseerd achter onze gids aan.
In een kantine ruimte keek ik naar buiten. Daar liep een vogel waarvan ik dacht dat het een Grouse was. Mag dat wel vroeg ik aan de gids? Een Grouse, het symbool van een grote concurrent bij Dewars in de tuin.
Ik zie nog hoe de man diep zuchte, over zoveel domheid.

“Thats a pheasant, ma’am”
Hij bleef even stil,
“But if it were a Grouse, he would be shot on sight!”

We zijn in Schotland: 7) Kamperen tussen de kippen

Vrijdag 11 augustus – Naast de Catrine Ice Cream Parlour

(Yes! Een kleinzoon vannacht geboren).
Hoe waren we hier gekomen? Eerst weer een snelwegrit, de M6 naar Carlisle. Niet zo druk als eerder in het industrie gebied, toch niet echt fijn rijden. Vrachtwagen chauffeurs hebben weinig geduld. Bij het eerste invoegen raken we gescheiden. Ad rijdt dan minder hard zodat ik bij kan komen. Meteen gaan 2 big fellows hem voorbij. Uren hebben ze op 2-3 sec. afstand voor ons gereden. Later een bochtige 2-baans slingerweg, de A76 volgens Ad. Tegen de inhalers is weinig te doen, of ik zou mijn motor aan het achterlicht van Ad’s BMW vast moeten maken. Ik houd een minimale afstand. Soms iets meer omdat ik langzamer naar beneden rijdt dan Ad en daar rammen deze testosteronrijders hun auto ‘gewoon’ tussen. Er was er zelfs een van plan om ons alle 2 in een keer in te halen. Dat bleek een slecht idee, slippend op het asfalt kwam hij er toch maar tussen ons. Drukkend en wachten op de volgende kans.

Bij Sanquhar tearoom pauzeren we. Ik ben helemaal kapot. Pijn in mijn nek van de rijwind op de snelweg en de bochtige wegen zijn heel inspannend rijden. Er zou in Sanquhar een camping zijn. Op aanwijzingen van bewoners volgen we een uitvalsweg en ja daar staat het bord onderaan een klein kronkelweggetje. Ad rijdt er wel even alleen naar de receptie. Geen plaats voor tenten, maar we kregen een nieuwe tip: naast de Catrine Ice Cream Parlour, ongeveer een kwartier rijden. We vonden het zonder problemen. Bord camping stond er. Heel veel lege sta‑caravans. Geen levende ziel te bekennen. Bijna waren we weg gereden toen er een man aan kwam die bevestigde dat we konden kamperen. Maar het was zijn moeder die er echt over ging. Uiteindelijk vonden we de “Lady‑of‑the‑house” tussen een paar vervallen schuren/gebouwtjes. Een dame op leeftijd, heel aardig. Ze kwam gelijk met de prijs £5,- Daar deden we het voor. Het gras was keurig gemaaid, zoals het hoort op een Britse camping en er was een wc/douche. Ik ben nooit zo kritisch over het sanitair, als het er maar is. Deze instelling had ik hier zeker nodig. Wc had ik allang gebruikt aangezien ik met hoge nood de camping was komen oprijden en bij de zoektocht naar the Lady of the house de wc al gevonden en gebruikt had.

Heerlijk rustig stonden we daar op een leeg veld met vnl. lege stacaravans. Eindelijk een keer koken (nou ja koken, ravioli opwarmen) bij de tent. Terwijl ik een appel sneed en at werd ik door een paar wildvreemde ogen kritisch bekeken, er liepen drie kippen. Echte Barnevelders leghennen.

Het geluid van regen op de tent maakt me wakker. Gelukkig zie ik op mijn smartphone dat het regenfront bijna voorbij is. Het wordt zo droog. Koffie wil ik bij de Ice Cream Parlour halen. 10 uur gaan ze open. Ad jaag ik zijn bed uit, ik wil droog inpakken! Het lukt hij komt eruit. Op het dak vd schuur verzamelen de zwaluwen zich. Er zitten heel wat jonge vogels bij die twitterend en fladderend voer eisen van hun ouders.
9:42 zijn we klaar. Wachten we op de koffie? Ik besluit te gaan vragen of we vast een koffie kunnen scoren. De deur staat open en super vriendelijk vraag ik of we alvast mogen bestellen? Het mag. Twee Americano’s zetten we weg en bij het afrekenen spreek ik nog eens mijn waardering uit voor de flexibele opstelling.

We zijn in Schotland: 6) Kleinzoon#3

Vrijdag 11 augustus ’17
Naar Scotland gaan levert kleinkinderen op! Vorig jaar november in Glencoe hoorden we van kleine Quint. Vannacht is kleinzoon#3 geboren. Nee, hij heeft nog geen naam. Mijn zoon wil zijn kinderen eerst zien voor ze een naam kiezen.

(We zijn een paar weken verder. Aiden Kai is zijn naam.)

We gaan naar Schotland: 5) Settle

We lijken wel omsingeld…

Settle 10 augustus
Naast ons staat een groepje scoutjes à la jongste zoon. Allemaal dezelfde tentjes en overhemdjes. 6 jongens en 2 meisjes en de meisje hebben natuurlijk iets anders aan. Ze staat op tijd op en efficiënt breken ze hun tentjes af en pakken ze alles in.

Nou ja alles, ik zit koffie te drinken bij de tent en tot mijn verbazing zie ik dat er een klein plastic zakje met afval is blijven liggen. Ik moet er toch langs met mijn eigen afval en neem het mee. Voor ik het in de afvalcontainer kiep voel ik dat het zakje aan de zware kant is. Wat zit erin? Nog twee bijna volle zakken snoep. Een chocola en de andere blauw gelatine snoep. Scoutje had ze nog mee willen nemen en het had als laatste in de rugzak gemoeten.

Het is ‘vies’ snoep dus ik kiep het in de container.

We gaan naar Schotland: Harwich – 3) Loughborough.

Onderweg naar Schotland – dinsdag 8 augustus
The Ramsey Castle Inn and Campsite was perfect als landingsplaats vanaf Harwich. Heel klein en eenvoudig met een pub ernaast waar je kunt eten en drinken. WC&douche achter in de pub. Deze dinsdag is een rij dag. We rijden eerst naar de Tesco van Colchester voor een paar locale prepaid simcards, Rocketpacks. Daar wachten we bij de koffie. Het wachten is op het verlossende sms’je van Tesco. Then its go. (Ting! Na 45 min heb ik het verlossende sms’je binnen, nu Ad nog)
Ik vind het heel bijzonder om achter de brede rug van Ad aan te rijden. Ik rij liever 2^e, vooral als ik niet precies weet waar we heen gaan en hij wel. De smart Phone werkt als navigatie. En, tot het hoesje wat te vochtig werd, werkt het goed. Mijn taak: bij blijven. Er zijn altijd k**autorijders die elke meter willen benutten om op een levens gevaarlijke manier in te halen. Tegenliggers krijgen soms de schrik van hun leven.

Voor de Britten een heel gewone rotonde.

Maandag was dat een hufter in een vrachtwagen. Al meer dan 30 min reed hij met dat grote ding hijgend in mijn nek. Het was druk op de weg, het tempo werd bepaald door het verkeer voor ons. Het vervelende is dat ik Ad dan helemaal niet meer kan zien. Volgen op een rotonde is lastig als je niet weet welke afslag we moeten hebben. Ad probeert de knippers goed te zetten voor mij maar hij weet ook niet altijd welke afslag het gaat worden. Iedereen die wel eens door GB gereden heeft weet dat de Britten roundabout happy zijn. Ik schat dat ze 3x meer rotondes per km hebben dat wij in Nl. Vaak zijn ze niet rond, maar ovaal. Meer dan 3 afritten, volkomen onlogisch verdeelt. Regelmatig worden rotondes direct gecombineerd met een andere volgende rotonde. Als ze dan ook nog erg groot zijn ben ik al snel alle gevoel voor richting kwijt. Het enige positieve is de andere Britse gewoonte om in het voorsorteer vak het nummer van de weg waarop je verder kan te vermelden. Vaak met S of N eraan vast zodat je bij het naderen van WEER een rotonde gelijk al de juiste baan kan kiezen. Voor mij geld vooral: Bijblijven! Vooral als ik aan de houding van Ad zie dat hij het ook niet weet…..

Op de terugweg leek dat Hull, Leeds en Selby een afrit hadden. Aangekomen op de 2e rotonde bleek dat niet zo te zijn. Ach ja rondje v/d zaak…

In Leicester werd de regen ons teveel. Travelodge lokt met rooms vanaf £39, – een lokkertje. Aan de balie blijkt de prijs £61…! Boeken kan het beste (=goedkoopste)  online……. terplekke heb ik de smartphone ter hand genomen. Uiterst moeizaam met koude natte handen worstelde ik met de website. De Travelodge Loughborough had ik snel gevonden en het menuutje waarbij ik voor de goedkoopste kamer ging was ook goed te doen. Daarna moesten de persoonlijke gegevens verstrekt worden. Eerst wilde het systeem dat ik in Nepal woonde, daarna werd het Maleisië! De 3^e keer kon ik the Netherlands erdoor rammen en mijn creditcard opvoeren. Kaart geweigerd, iets met tan-codes. Idem voor de creditcard van Ad. Ik was er helemaal klaar mee en dan maar de £61,- te betalen. Maar: de receptioniste hield haar scherm in de gaten en zag dat de reservering in haar systeem was aangekomen. En met dezelfde creditcard die net door het systeem geweigerd was kon ik wel ter plekke betalen! Voor de online prijs. Mooie kamer, Gaaf uitzicht.

Bij Tesco aan de overkant een salade&oatcakes gehaald. Heerlijk gechilld, tv gekeken. Weerbericht; regen gaat naar het zuiden, wij naar het Noorden. Scotland, here we come….

Deze allergoedkoopste kamer bleek een magnifiek uitzicht te hebben!

De wasmachine draait

Loughborough, woensdag 9 augustus, 9:39

We zijn weer thuis. 2308 km staan erbij geschreven op de teller. En al was het met stip de natste Schotlandkampeervakantie die ik meegemaakt heb, voorop staat dat het geweldig was. Later meer. Deze foto geeft mijn gevoel over het rijden in de regen prima weer. Gewoon blijven lachen!

We gaan naar Schotland: 2) Vanmorgen bij de Tesco

Van Loughborough. De rit van gisteren, dinsdag begon droog. Af en toe een bui ging naadloos over in regen. In Leicester hadden we er schoon genoeg van en werd het een kamer bij de Travelodge van Loughborough.

Vanmorgen ging ik naar Tesco voor koffie. Koffie hadden ze niet, wel mijn geliefde Pink Ladies.

We gaan naar Schotland: 1) We varen!

Even een heerlijke draaistoel ontdaan van een sjaal …… direct probeerde iemand mij uit leggen dat ik dat niet mocht doen. Ha! Had ze betaalt voor vier stoelen? Ze begreep me.

We zijn aan boord van de Stena Britannica. Of de Stena Hollandica. Ik weet nog niet hoe ik er achter moet komen welke het is. Hoek-van-Holland – Harwich. Ongeveer 20:00 GMT komen we aan. Twee mijl naar onze camping bij de pub 😉

Morgen rijden we op de motoren richting de Peak district. Geloof ik. Ik maak nooit plannen. Ik ben van de lijn ‘we zien wel’. Ad wil wel plannen en weet dat als hij het mooi weet te brengen ik zijn plannen vaak goed vind….