Nog een Monty Python kasteel?

In Wales sterft het van de kastelen. De een nog mooier dan de andere. Soms een ruïne waar niemand anders loopt en er zomaar een Red Kite over je hoofd vliegt. Pembroke castle, Carrag Cennen Castle, Laugharne Caste en Dinefwr castle. In Pembroke vielen we met onze neus in de boter waar de gids net aan zijn bijzonder interessante rondleiding begon. Wat duidelijk is, er was heel erg veel oorlog en strijd tussen de prinsen van Wales, de Normandiers die niet genoeg hadden aan Normandie en last but not least de koning van Engeland. En de Ieren ook nog.

Hierna hadden we eigenlijk genoeg kastelen gezien. Me vervelend als bijrijder las ik in een folder dat Kidwelly Castle gebruikt voor de film “Monty Python and the Holy Grail”.
En wel in de allereerste scene.

Een MP kasteel dat we nog niet gezien hadden? Dat kon niet! Speciaal vanwege de film hebben we een vakantie aan Doune Castle besteed, zijn we op zoek gegaan naar de Cave of Caerbannoch en hebben honderd km omgereden voor Stalker Castle (Castle of AAAAAAAAAAAArrrgh)
(om te zien dat we er al een keer eerder geweest waren)

We hadden geen idee dat ons lijstje nog niet compleet was. En nu was het amper 30 km rijden. Gelijk de volgende dag reden we linea recta heen.

Peper & Zout

Ook verkrijgbaar bij de Co-op

 

We hebben twee huisjes. De eerste week zat erop. Vanmorgen deed ik al het eten uit de koelkast in een tas, gaven we Sharon en haar man een hand en de sleutels en verlieten we Drefach Felindre. Ik dacht echt dat we alles meegenomen hadden.

Het was een mooie rit naar het stadje Laugharne. (Hoe we dat uit moesten spreken was niet duidelijk) De zon scheen, de landschap werd weidser en ruiger.

Avondeten: Sirloin Steak en salade. Klinkt goed? Wij hadden er zin in. Maar toen ik aan de salade begon realiseerde ik me dat ik alle ‘smaakmakers’ zoals peper & zout, aromat, Namplak in het vorig huisje hadden laten staan. Vlees zonder zout? Geen peper? Dat leek me niks. Peper en zout hebben we snel bij de beheerder geleend.
Tevreden strooide ik peper en zout over het vlees en begon de tomaten aan kleine stukjes te snijden.

“Waar is de boter?” vroeg Ad.
“Vanmorgen opgemaakt” antwoorde ik. Waarom moest hij dat weten….
“Hoe wil je dan die steaks bakken?”

Kijk dat word improviseren ….. er zit altijd een stevige vetrand aan een Sorloin steak . Die heb ik er afgesneden en even laten uitbakken in de koekenpan. Ging mieters! Heerlijke Sorloin steaks gebakken in hun eigen vet.

Plannen voor morgen? Kijk dit zag ik toen ik in Laugharne rond wandelde.

Morgenochtend dus. Ik zie het helemaal zitten.

Castle Laugharne

Genoeg te doen hier…

Ik weet ook al waar de Tin Shed is.

Dorpswinkel

De voormalige Spar van Drefach Felindre

Ik hou niet van winkelen. Ik hou wel van winkelen. Zie je ik kan niet kiezen. En dat maakt winkelen soms zo lastig.  Winkelen in de dorpswinkel van Drefach Felindre. Een opmerkelijke ervaring.  Heerlijk eenvoudig.

The cornerstone of village life and never more so than in Drefach Felindre – despite the eye watering prices charged there.   Recently re-branded to “Premier” this idependent store is still known locally as “The Spar” it also serves as the local drug dealing venue.
Fully staffed “The Spar” has 3  nasty old witches on duty at any one time, shifts are staggered to provide gossip briefing time thus the gossip train runs smoothly until closing time. It takes upto ten minutes for the gossip train to switch over to facebook because of walking distance & the time taken to clear the children from the family computers and close all the pornsites they were letching at.   Often times the store closes a few minutes early in order that the gossip train can be running andwell set off by 10pm, gossip is far more impotant than even money in this extra weird location.
full details to be added below

Gemalen koffie: een soort. Douwe Egberts, ik neem het zonder twijfel.
Tomaten: één soort, 4 in een verpakking. Doen het goed in mijn salade.
Appels: één soort, de ‘red apple’. Voelt keihard aan en smaakt verrassend lekker.
Olijven: kon ik niet vinden. Volgens de kassa medewerkster hadden ze niet, maar ze werd tegengesproken door een collega die meteen liet zien waar ze stonden. Dus;
Olijven: één soort. Lekker!
Cider: 7 verschillende soorten
Whisky: 10 verschillenden, waarvan 5 single malts.
Tja prioriteiten in het assortiment. Ik vind het heerlijk winkelen. Geen ge-emmer met kiezen. Voor mij tenminste niet.

Fotoimpressie Cryngea – de weersverwachtingen zijn beter

Samengevat: Alles zat tegen.

Het plan was heel simpel. 10:00 wegrijden. Volgens de TomTom was het 3 uur en 45 minuten rijden van Zwolle naar Duinkerken. Aankomsttijd Duinkerken 13:45.Inchecken op 15:00, varen om 16:00. Twee uur varen, door het tijdverschil zouden we om 17:00 aankomen. Plusminus 25 minuten rijden naar ons B&B Willows Down in de buurt van Canterbury. Ik vond het een prima plan.

Een zeldzaam moment van doorrijden.

Om 9:45 waren we klaar om weg te gaan, gaf ik mijn jongste zoon een stevige zoen en reden we weg. Voor Hoevelaken stonden we voor het eerst stil. Volgens Ad was dat altijd zo op een werkdag, niks bijzonders. Snel konden we weer full speed verder rijden. Bij Breda werden de files al vervelender. Nog steeds tijd genoeg.

Plaspauze bij Waalwijk. Hier kon ik nog lachen.

Direct over de Belgische grens stonden we stil. Radio België had het over een ‘harmonica file’. Ik had er nog nooit van gehoord.  Maar ik herkende het verschijnsel wel. Rijden, stilstaan, langzaam verder rijden, stilstaan. Met 120 verder kunnen rijden. Heel even, dan gingen voor me de remlichten massaal branden. Onze ‘reservetijd’ werd minder en minder. Stoppen voor een pauze werd van het programma geschrapt. Op de radio hoorden we al dat het rond Antwerpen ook vastliep. Inderdaad we hadden  meer dan een uur nodig om voor de afstand die normaal in een kwartier afgelegd kan worden. Onze E.T.A. Duinkerken was inmiddels 15:30. Voorbij de voorgeschreven Inchecktijd van DFDS. Zouden we de boot nog halen? Ad reed lekker door op de rest van het stuk. 15:25 reden we het terrein van de terminal op. Konden we achteraan een lange rij aansluiten. Ooit toen we in 2009 voor het eerst via Duinkerken naar Dover voeren werd deze route ge-exploiteerd door Norfolk Line en ging het inchecken uiterst efficiënt. Helaas heeft DFDS deze route overgenomen en nu moesten we langs drie incheck c.q. controle punten en alles duurde eindeloos. 16:05 waren we bij de laatste. Heel veel werk maakte ze van onze incheck  want we moesten overgeboekt worden naar de boot van 18:00. Doorrijden naar de parkeerplaats naar Lane E. Prima! Alleen, doorrijden was onmogelijk. Voor ons stonden een paar andere auto’s te wachten tot het leegmaken van een parkeerplaats klaar was. Niet dat het mij wat uitmaakte waar we geparkeerd stonden. Ruim anderhalf uur later stonden we op de parkeerplaats. Nog maar een half uurtje wachen. Om 5 voor 6 drong tot me door dat de boot er nog niet was. Raar. Bij het kantoortje van de terminal wilde ik gaan vragen hoe het zat. Het werd net omgeroepen. Zes uur werd zeven uur. Ik vroeg aan de Franse DFDS medewerkster naar het waarom …… “Why? Because of everything!” was haar antwoord. “One of those days”. Vlak voor 7 uur mochten we rijden. Linksaf, rechtsaf over het haventerrein en vlak voor een bocht waardoor ik niets kon zien stonden we zeker 15 minuten stil. Daarna kwam het onvergetelijke moment dat we de boot op mochten rijden. Ik hou niet van steile inlaadroutes. Ik wil niet halverwege een stijle laadplank tot een hellingproef gedwongen worden omdat er voor me iemand stil gaat staan, dus ik wacht altijd beneden even tot ik mijn voorganger boven aan zie komen. “TOET” kwam er meteen uit de auto achter me waar een driftige man een ongeduldig gebaar maakte. Alsof dat mij wat kon schelen. Iets over half acht vertrok de boot. Iets over half negen Engelse tijd kwamen we in Dover aan. Daar zat ik schrap voor het inefficiënte ontschepen zoals we dat wel vaker meegemaakt hadden. In Newcastle (ook DFDS) hebben wel eens een uur tussen schip en Douane staan wachten. Tot mijn verbijstering mochten we zomaar doorrijden en reed door Dover terwijl ik mijn gordel nog niet vast had. Snel naar ons B&B. 25 min rijden aldus de planning. Geen idee hoe laat het was toen we door Canterbury reden onderweg naar Upper Harbledown.

Alles ging goed het was nog niet donker. In de verte zag ik de zwaailichten van een politieauto. Tsja. Ik had meer aandacht voor de route volgens TomTom. Er kwam een rotonde en wij moesten rechtdoor. Alleen, daar stond nu net die politie. Met een bord; ‘Road closed’.  Rondje van de zaak en we gingen op goed geluk een andere afslag de wijk in. Hopeloos.  We kwamen gewoon bij de rotonde terug. Ad ging het maar eens vragen aan de agent. Die wist het ook niet en stuurde ons naar de A2 terug. Hopeloos dolend Canterbury zagen we eindelijk het bord A2 richting Londen. De borden volgend kwamen we terug bij de voor afgesloten rotonde. Nog eens overlegd met de agent en die noemde een plaatsnaam, Wincheap om in de GPS te zetten. Zo moesten we de A2 richting Londen terugvinden en konde we een andere afrit nemen, Boughton Bypass en vanaf een andere kant onze bestemming benaderen. Goed concept. Maar deze afrit was nog grondiger afgesloten door de politie dan de andere.

Op een parkeerplaats belde Ad het B&B. “Hmm, an interesting situation!” was het commentaar van onze pensionhouder.  Hij stuurde ons verder op de A2 richting Dover naar de volgende afrit mogelijkheid om bij zijn pension te komen. Het was verbijsterend. Ook hier stond beneden en boven op het viaduct politie al het verkeer tegen te houden. Ik had in het donker allang geen idee meer welke kant (London of Dover) ik op reed, hoe vaak we gekeerd zijn op die snelweg en of we het B&B uberhaupt nog zouden vinden. Ik ging links en rechts op aanwijzingen van Ad die vooraf thuis via Google Earth de situatie bestudeerd had en een aardig idee van de wegen ter plaatse had. Met de TomTom in zijn hand en de pensionhouder aan de telefoon was hij vol vertrouwen dat ze het zouden vinden. Een afrit later zijn we alsnog gekeerd, weer over de A2 richting Londen om weer bij de Boughton Bypass de A2 richting Dover te nemen. Er was nog een mogelijkheid aldus de pension houder die ons inmiddels teruggebeld had. Bij een pompstation de A2 af en dan daar een klein weggetje in. Daar aangekomen zag ik dat weggetje haarscherp en stuurde de auto er in. Zo van de snelweg af een smal weggetje een woonwijk in. In Nederland bestaat dat niet.

Aan het eind van die weg stond een man aan de kant van de weg met een telefoon in zijn hand, onze vriend de pensionhouder. Het was op dat moment kwart over 10. Op onze kamer stond een heerlijk bed. Volledig daas van het filerijden, wachten en eindeloos omrijden heb ik heerlijk geslapen.