Galashiels

de veerboot naar Adrossan

Niets aan te doen, we moeten terug naar huis. De boot is geboekt voor vrijdag 19 augustus. Ad, de grote routeplanner, probeert altijd ook van de reis van en naar de boot iets leuks te maken. Dwz, leuker dan de snelste route over de saaie snelweg te nemen.

Na een ontbijt bij ‘the little Rock’ vertrokken we met de Calmac boot van Brodick naar Adrossan. Om het een beetje leuk te houden gaan we er 2 dagen over doen. Ooit stonden we ook een laatste dag op een camping in Calander. Daar was een familie in alle vroegte (iets van voor zessen) opgestaan omdat ze in één ruk naar Dover gingen rijden…. 900 km!

Zo doen wij dat dus niet. Galashiels, Scottisch Borders, leek leuk halverwege de route te liggen die Ad gevonden had. We reden er gladjes heen. Er zouden twee campings zijn, toen de borden de eerste aankondigden gingen we kijken. Park Kilnknowe, het zag er niet aantrekkelijk uit. Luxe huisjes waar nog aan gebouwd werd bij de ingang, een lange rij lege occasion caravans in uiteenlopende staat van onderhoud. Tenten zag ik er niet. We besloten eerst verder te rijden op zoek naar de andere camping. Na flink vruchteloos zoeken hoorde Ad dat de 2^e camping gesloten was. Dan maar terug naar de eerste camping.

Park Kilnknowe, Galashiels

De ontvangst was niet zo enthousiast. Het was even zoeken voor we de beheerster konden vinden. Tenten zag ik er niet afgezien behalve die ene op het verkeersbord. Het stond vol met onbewoonde caravans waarvan sommigen betere tijden gekend hadden. Bij een plekje tussen twee caravans, mooi groen en recht, stonden we stil. Dat werd ons aangeboden.

“£5,-?” het was namelijk zo dat dat het tentenveldje, dat ergens helemaal ver weg achteraan zou liggen door een groep jongeren in gebruik was. Dit zou voor ons geschikter zijn. Wij gingen direct akkoord. Wc was er douche niet maar dat kon mij niets schelen, de dag erna hadden we een hut met douche op de boot. Routineus zette ik de tent op en ging Ad voor het luchtbed zorgen. Tenminste, dat wilde hij. Maar de pomp……. Die lag waarschijnlijk nog op Arran. En nu? Hij ging maar eens in receptie informeren of zij een pomp te leen hadden. Dat niet. Wel kreeg hij te horen dat er een Halfords op 5 min rijden was. Ad erheen en hij is nu de trotse bezitter van een luchtpomp met een Engelse stekker!

Naast ons woonde een oude weduwe in een stacaravan. Alle gordijnen potdicht. Om een uur of vijf kwam ze even naar buiten met haar twee stokoude hondjes. Na een tijdje ging de tv aan en ± 20:00 ging die weer uit.

Het was een heel rare camping. In de loop v/d avond kwamen heel veel auto’s langs rijden. Het leek mij een camping waar mensen woonden en die overdag naar hun werk gingen. Voor een nachtje vond ik het wel grappig.

Van Lamlash naar Brodick, en terug.

We hebben twee dagen voor Arran. 2014 waren we hier ook. Verschrikkelijk heet was het, 30°C! Ik weet niet meer waar ik de informatie vandaan had maar er zou een wandelpad zijn tussen Lamlash waar we kampeerden en Brodick waar de boot aankomt. Op goed geluk ging ik onderweg. Het bleek simpel, daar waar de stoep ophield begon het pad. Daarna was het een kwestie van ‘immer gerade aus’ doorwandelen.

Twee jaar later en ik heb de smaak van wandelen goed te pakken. Op vakantie zijn de uitzichten nog veel mooier. Ad vindt het blijkbaar prima om af en toe alleen zichzelf te vermaken en lekker alleen te gaan toeren. Dus; ik zie mijn kans en ik ga nog een keer het mooie pad naar Brodick lopen. En terug.

Ad heeft ook een doel vandaag: het avond eten. Bij aankomst gisteren vond hij een verlaten wegwerp-BBQ. Alleen met de belofte dat ik ‘morgen wel’ wilde bbq-en kon ik hem weerhouden dat ding ter plekke aan te steken. Nog een geluk. Hij liet de BBQ dus liggen. Andere kampeerders namen hem later mee en staken hem aan. Dat leverde een intens  rookgordijn op…….  Anyway, Ad is helemaal happy met zijn doel. Ik laat het helemaal aan hem over alleen of hij eraan wil denken dat we de koelkast niet bij ons hebben. Dus: niet meer inkopen dan wij op kunnen eten. Zou dat lukken?

Niet alleen is het weer beter, mijn conditie is ook veel beter. Ik ben vrij snel in Brodick. Aan het eind van het pad staat een huis in de steigers. Ook hier werken de bouwvakkers met een radio hard aan. Erg hard, duidelijk herken ik de stem van Jeremy Vine die een op tv het BBC2 programma ‘Eggheads’ presenteert.

Bij ‘the Little Rock’ bestel ik wat te drinken. Geen koffie mijn dorst is aan een groot glas Cola light toe. Ik kijk om me heen en wie zit er aan het tafeltje schuin tegenover mij? Hij kijkt ook net toevallig mijn kant op, de man die net een sms wilde sturen, Ad.

Goodbye Islay! Tot de volgende keer…..

Camping Port Mor – Islay

De laatste ochtend op Islay en het weer is prachtig. We gaan koffie dringen bij Tim en Margaret aan de overkant. ± 8:30 heb ik alles ingepakt, vastgebonden of klaargelegd. Ad is iets langer bezig, hij heeft de tent op zijn motor en die kan hij pas vastbinden als ik de tent ingepakt heb.

De tent is mijn taak. Samen een tent op- c.q. afbreken is niet zo goed voor onze relatie. Ik vind het leuk om een tent op te zetten en Ad vind het vreselijk. Combineer je dit met een zwerm bloeddorstige mitsies dan hebben wij zo ruzie….. dus: ik doe het alleen. Het kleine tentje opzetten is een fluitje van een cent. Een keer terwijl was ik lekker bezig, zag ik een vrouw in de auto ontzettend boos naar me zat te kijken. Ik heb haar niet gevraagd waarom. In mijn verbeelding zou het maar zo kunnen zijn dat zij het aan haar man overlaat omdat het ‘mannenwerk’ is. Tja, dan komt het niet goed uit als een andere vrouw wel de tent opzet….. wie weet heb ik dat helemaal niet goed gezien, haha.

Bij Tim en Margaret staat nog een rode BMW motor voor de deur. Zijn bestuurder gaat ook weg, met de boot vanaf Port Ellen. Ad was er nog stellig van overtuigd dat wij in Port Askaig moesten zijn. Even de dienstregeling van Calmac gecontroleerd…… oeps, ook wij moeten naar Port Ellen. Gladjes rijden we ernaar toe. Onderweg geniet ik van de uitzichten over de peatvelden. De weg langs het vliegveld van Islay is kaarsrecht en het lijkt net of we in een Amerikaanse film rijden. Voor de overtocht naar Kennacraig had Ad telefonisch gereserveerd. Aangemeld bij de ticketoffice en daar is alles in orde. Alleen, de man van Calmac die de rij controleert wil een kaartje hebben! Ad weer terug naar binnen voor een kaartje, tot grote ergernis van de medewerkster achter het loket en zo gaat Ad van het kastje naar de muur. Door dit getouwtrek gaat Ad de laatste aan boord.

Altijd fijn als ze de motor voor je vastzetten.

Vanaf Kennacraig waar het ook prachtig weer is (ja na drie dagen regen aan een stuk waardeer je dat nog meer) rijden we heerlijk relaxed naar Claonaig. Een verlaten en onbemande terminal aan de Sound of Bute.

Een simpele veerboot naar Lochranza op Arran. We blijven bij de motor. Geen koffie…. Op Arran gaan we lekker makkelijk naar de camping bij Lamlash. Daar waren we eerder in 2014 en toen beviel het goed. Langs de A841 rijden we naar Lamlash. Tot mijn grote schrik is een flink stuk net met vers gravel bedekt. Onze snelheid (vooral de mijne) zakt naar 20 km/uur. Ik verlies Ad af en toe uit het oog maar dat is niet erg, de weg gaat maar één kant op en we zijn hier eerder geweest.

Wandelen over Arran – van Lamlash naar Brodick bij 30°C

Langs het wandelpad.

(25/7/14) Op Arran is het bloedheet. Zeker 30°C iets wat we nog nooit eerder meegemaakt hebben. Op zoek naar een camping hebben we één belangrijke voorwaarde: scha-duw. Pal aan de Zuidkust van het eiland ligt camping I, Seal Shore camping. Heel idyllisch , vlak aan zee met in de verte uitzicht op Ailsa Craig. Helaas alle plekken staan in de brandende zon. Ad en de extraverte excentrieke eigenaar hebben binnen een minuut een hekel aan elkaar. Van camping II op Lochranza weten we dat daar erg veel mitsies rondvliegen. Blijft over camping III over en daar blijven we. Alwaar de eigenaar ons beloofd dat de plekken die hij nog over heeft de hele ochtend in de schaduw zullen staan.

Ailsa Craig of Arran?

Ailsa Craig

Afgelopen zomer waren we op weg naar de ferry van Ardrossan naar Arran.  Onderweg zagen we in de verte een rotos boven het wate uitsteken. Auto aan de kant gezet, foto’s gemaakt en opgezocht op de kaart:
Maar de planning (lees planner) was meedogenloos, we reden door.

Dit weekend gaan we het misschien opnieuw proberen. Ik vond een boek met daarin een telefoonnummer om een boottocht naar Ailsa Craig te boeken. Vanavond heb ik gebeld naar Girvan. De bootexploitant was niet optimistisch, want hij wilde 10 klanten in zijn boot. Wij zijn met twee, donderdagavond bel ik hem terug.

Als het niet doorgaat gaat plan B in werking; dan gaan we naar Arran.

Eilandhoppen van Arran naar Kintyre

 

 In 2005 hopten we naar Mull, Iona en Staffa. In 2006 hopten we vanaf John O’Groats naar de Orkney eilanden en later vanaf Oban naar the Inner Hebrides. In 2007 hopten we vanaf Skye naar we North Uist, South Uist, Eriskay, Harris en Lewis. Oftewel the Outer Hebrides.

Schotland culinair

Lekker eten is ook heel belangrijk in de vakantie. Dat proberen we Ezra ook bij te brengen. Moeilijk is dat niet is voor deze klein smulpaap. Hieronder een van zijn culinaire hoogtepunten in de vakantie….. een bakje noedles tijdens een picnic bij de ruine van Lochranza.

Bij lekker gaat het niet alleen om eten.

Op loopafstand van onze camping lag een beroemde Whisky destilleerderij, ‘Isle of Arran’. Daar kregen we een van de leukste rondleidingen tot nu toe.

De kenner herken hier de koperen destilleerketels.
Deze dag moest afgesloten worden met lekker eten vonden wij. De dag ervoor hadden we zelf gekookt temidden van wolken mitsies. Ik had mijn vlees lopend opgegeten voor ik de auto ingevlucht was….. de camping voorzag in een visrestaurant…..dat moest uitgeprobeerd worden. Op de kaart stond oa vers gevangen in eigen baai: seatrout. Dit is de seatrout! Ik had iets minder indrukwekkende verse makreel en Ezra ging voor de spaghetti Bolognese. Allemaal heerlijk.

Ook lekker, even lezen in bed….

Steencirkels op Arran

Op Aran zijn diverse steencirkels die allemaal langs één wandelpad te vinden zijn. Het valt ons niet mee om het bord te vinden langs de weg rond het eiland, parkeren van de auto is nog lastiger maar dat houdt ons niet tegen.

Ailsa Craig

Wat een merkwaardig eiland….