Loch Awe 4 – Broodje Kaas?

Broodje kaas. Voor mij synoniem met eenvoudig doch voedzaam ontbijt. Makkelijk voor iedereen.

Ons eerst reisdoel was een B&B in de streek Scottish Borders. Leslie was een bruisende B&B exploitant. We waren te vroeg die dag, veel te vroeg en ze was nog druk aan het stofzuigen en heel hectisch vertelde ze hoe druk de overgang van vertrekkende ochtendgasten naar nieuw arriverende middag gasten kon zijn. Mooi moment om de tassen te dumpen en op haar aanraden nog wat rond te rijden.

Voor de volgende ochtend ging Ad voor de Full English, ik wilde gewoon een brood en kaas en koffie. Nee, kaas had ze niet. We kwamen overeen dat het een broodje ei zou worden. Met koffie.

De volgende morgen kwam ik na een ochtendwandeling in de drukke ontbijtkeuken. Leslie was heel erg druk met het koken van de de diverse ontbijten, ze had 7 gasten.
“And also your toast & fried egg!”
Ik wilde ook wel gewoon brood maar ze had alleen speciaal brood voor de toaster….Er kwam een heel verhaal over moeilijke en onmogelijke eisen van vorige gasten. Allergieën, diëten etc etc.
Tegen mij zei ze daarna dat ik maar beter in het vervolg gelijk bij het boeken van een B&B mijn speciale eetwensen door kon geven.

Ik zei niets. Ik was helemaal met stomheid geslagen dat een broodje kaas een speciale wens genoemd werd.

Op Facebook later waar ik in de Schotlandgroep mijn verhaal gedaan had werd ik drievoudig door het stof gehaald. Hoe dom ik kon zijn om te denken dat een broodje kaas in de hele wereld een gewoon ontbijt is. Voor de schotten is dat in ieder geval niet zo, dat weet ik nu…..

wordt vervolgd,

Greenknowe tower. Op loopafstand van het ons eerste B&B en goed voor mijn ochtendwandeling

 

 

 

We zijn in Schotland: 6) Kleinzoon#3

Vrijdag 11 augustus ’17
Naar Scotland gaan levert kleinkinderen op! Vorig jaar november in Glencoe hoorden we van kleine Quint. Vannacht is kleinzoon#3 geboren. Nee, hij heeft nog geen naam. Mijn zoon wil zijn kinderen eerst zien voor ze een naam kiezen.

(We zijn een paar weken verder. Aiden Kai is zijn naam.)

De wasmachine draait

Loughborough, woensdag 9 augustus, 9:39

We zijn weer thuis. 2308 km staan erbij geschreven op de teller. En al was het met stip de natste Schotlandkampeervakantie die ik meegemaakt heb, voorop staat dat het geweldig was. Later meer. Deze foto geeft mijn gevoel over het rijden in de regen prima weer. Gewoon blijven lachen!

John Muir: van Dunbar naar North Berwick

The Duinmuir Hotel in Dunbar

Zaterdag 25 mrt
Heerlijk geslapen in Dunbar. De dag begint zonnig en mijn ontbijt begint met zalm en toast, heerlijk. En koffie natuurlijk.
±9:00 loop ik weg met een fleece vest over mijn grijze wollen vest. In de zon is het wat warm, in de schaduw is nog behoorlijk fris. Ik moet door het centrum en bij de 1e Coop haal ik Pink Ladies en een flesje water. Het belooft een mooi zonnige dag te worden.

Hier nog op een foto: N.Law links en de Bass Rock rechts.

In East Linton weet ik waar ik een koffie met brownie can scoren.  De N.Law wordt steeds groter worden en zonder problemen kom ik in North Berwick aan. Net als ik die links voobij loop belt Ad, hij is bij de Tesco aan de andere kant. Vanaf N.Law loop ik niet meer alleen, voor een stel en achter me een gezin. In Berwick raak ik met het stel aan de praat. We verbazen ons over de JM-bordjes die soms gewoon ophouden tot we er even later weer een zien staan …..

Het was de eerste zonnige dag in een lange tijd. Half Schotland liep en reed uit om naar het strand te gaan. Typisch Brits om dan massaal ijzeren heinig met de auto een klein stadje in te rijden op zoek naar de laatste parkeerplaats. Tot de smalle straatjes hudjemudjevol staan.

Ad vind ik in de haven aan Melbourne road. Ik vind al die drukt maar niets en we gaan snel terug naar het rustige Dunbar. Daar eten we bij Shapla Tandoori Indiaas, heerlijk!

We bellen!

vrijdag 24 maart in de haven van North Shields

Eerder in Schotland hadden we af en toe de ergernis van mobiele telefoons zonder dekking. Ik weet het vroeger gingen we zonder gsm naar Schotland en de eerste jaren met gsm was het heel gewoon dat ze het in het buitenland helemaal niet deden….. maar in de loop der jaren blijken ze toch handig en hier en daar broodnodig. In 2016 stond mijn motor zomaar opeens stil in Kennagraig, Kintyre. Fijn dat je de ANWB kunt bellen maar onzer beider telefoons hadden geen contact met provider (T-mobile voor mij en Ben voor hem) Mazzel dus dat we gebruik mochten maken van de telefoon van de ticket office van CalMac. Ideaal was het niet.

Afgelopen november waren we in Glencoe en mijn telefoon deed het bijna nergens. Ik ging de West Highland Way wandelen en echtgenoot ging heel andere dingen doen …… dan is het handig als je elkaar kunt bereiken. Via sms die af en toe aankwamen, niet noodzakelijker gewijs in chronologische volgorde hebben we elkaar weer gevonden. Thuis had echtgenoot ook een fiks opgelopen rekenening…… ik niet, das weer het voordeel van prepaid. Ik had wel voor 1,- de Travel&Surf pas gekocht …… voor niks.

Kortom ontevredenheid troef en we hadden weer een vakantie met individueel verschillende activiteiten gepland. Ik wil wandelen en Ad wil dat niet. Af en toe zal ik met het openbaar vervoer naar ons B&B gaan en hopelijk vinden we elkaar dagelijks weer terug. Op Internet las ik van iemand die in Parijs een locale prepaid simkaart in zijn gsm stopte en voor een prikje locaal kon bellen, appen en internet gebruiken. Dat was het! Op Internet vond ik de pay-as-you-go van Tesco. Ik kon zelfs chatten met een Tesco medewerker van de 24/7 Tesco in Newcastle waar we kind aan huis zijn. Het moest kunnen!

Vanmorgen waren we er. Het kon, en de medewerkster maakt het voor beide smartphones in orde. Het enige misverstand was dat Ad ook probeerde met Nl te bellen en toen een bandje kreeg dat zijn tegoed zero was. Voor buitenland is het dat ook. Een pay-as-you-go-card met bellen naar het buitenland is waarschijnlijk duurder. Voor £10,- hebben we ieders 1Gb data, 500 min bellen en onwaarschijnlijk veel sms-jes. Contact met het thuisfront gaat via whatsapp en dat functioneert. Houdbaarheid 6 maanden.

The Cromwell afternoon tea met koffie ipv thee

Eindelijk op Islay.

Foto van Ad in 2014. Duidelijk met beter weer.

10:00 vrijdag 12 augustus schepen we in voor Port Ellen, Islay. Vanwege het weer varen we naar Port Askaig. Voor ons doel, Port Charlotte maakt het niet uit. We nemen eea voor kennisgeving aan. Het regent nog steeds. Voorstel van Ad is om meteen een tour te doen bij Coal Ila. Wie weet is het daarna droog? Ik heb er niet zo’n zin in maar ik weet niet meer waarom. Verder rijden door de regen lijkt me ook niks, wie weet is het straks beter. Bij het kleine weggetje naar de moderne distilleerderij weet ik weer waarom ik geen zin had. We zijn hier eerder geweest, op de motor en het is een lange smalle haardspeldbocht steil naar beneden. Veel stukken met gravel en bagger. Tja, dat had ik verdrongen blijkbaar.

Na de leuke en interessante tour regen het nog steeds. Een medewerkster van Coal Ila geeft ons de tip via de Tourist Info van Bowmore een B&B te zoeken. Zo komen we bij Tighachuan Mhor van Margaret en Tim terecht. Een mooi modern huis tegen over de camping waar we eerst heen wilden. Druip nat komen we daar aan. In het halletje doen we de onze motor jassen en zo uit en alles gaat naar het drooghok, een ruimte waar de verwarming, wasmachine en een droogrek staan. Margaret blijkt een schat. In het uurtje dat we nodig hadden om haar huis te vinden had ze verse scones voor ons gebakken. Later kwam echtgenoot Tim thuis en hij bleek ook een whisky fanaat. Een die graag met Ad eindeloos over de ins en outs van whisky en smaken en proeven kon praten. Terwijl er geproefd werd natuurlijk. Volgens Margaret kon hij er uren over doorgaan en ‘bore you to death’. Dat is hem met Ad niet gelukt.

Onze kamer bij Margaret en Tim.

Weer geniet ik van de luxe van mijn extra schoenen, die zijn nog droog. Thuis in Zwolle toen we bepakt en bezakt klaar stonden, heb ik mijn renschoentjes met sokken in een plastic zak erbij gestopt. Zo heerlijk om de natte schoenen te drogen te kunnen zetten en op droge schoenen op zoek te gaan naar avond eten bij het ‘Lochindaal Hotel’ in Port Charlotte.

Het leek wel Quatro Staggione.

Het eten is over het algemeen heerlijk alleen waar ik steeds meer genoeg van krijg dat alles maar dan ook bijna alles met patat geserveerd wordt. Het lijkt wel of we in België zijn. Ad heeft er minder moeite mee. Ik bestel Curry Rice, lijkt me heerlijk maar ook omdat het een gerecht is zonder patat. Toch? Ad neemt de Scampi&Chips&Salad. Ik ben aangenaam verrast als ik naast rijst en curry ook een salade krijg en stomverbaasd als er ook een flinke portie patat op ligt…..

Dessert: Whisky Port Ellen.

Het Victoria Hotel II

The Victoria Hotel, Tarbert, Kintyre, Schotland.

Het Victoria hotel is niet veel veranderd. De Creditcard machine is nog steeds of alweer kapot. Het hele hotel staalt een ‘vergane glorie’ uit met de nadruk op vergane. Er is geen eenheid in stijl van behang en vloerbedekking. Deuren sluiten slecht. Als we het slot van de trap naar boven controleren gaat hij wel op slot, maar niet meer open. Gelukkig waren we net onderweg naar beneden voor avond eten, want het duurt uren voor iemand het slot weer open krijgt. Wij laten het daarna zo! Ik heb wel wat met dit soort etablissementen. Ad heeft grondig de smoor in over de hoge prijs voor onze niet bijzondere kamer. Bovendien blijkt het een B&B zonder de B van breakfast te zijn. Daarvoor worden we naar de ‘Marine Bistro’ verwezen. Ad meende dat dat gratis zou zijn maar dat had de uitbaatster niet gezegd, alleen maar gesuggereerd…….. voor niks ging de zon op. Afijn, ik maak er het beste van. De natte slaapzakken leg ik over het derde bed. Mijn schoenen vul ik met handdoeken bij gebrek aan oude kranten. Ik kiep mijn natte tassen leeg over de vloer en leg alles ‘te drogen’.

Vrijdag 12 augustus, het regent. Ad slaapt lekker uit, ik ga naar de ‘Marine Bistro’ die de beste koffie van Tarbert zou schenken. Boven mijn koffie droom ik weg. Aan de overkant zit een jonge vrouw met een potje thee hetzelfde te doen. Iedereen is stil. Grappig hoe veranderende omstandigheden voor nieuwe inzichten zorgen. Ik heb nu ff gehad met kamperen-op-de-motor-door-Schotland. Op de motor zijn we veel kwetsbaarder voor de regen. Af en toe een buitje is helemaal niet erg. Blijft het regenen dan na verloop van (weinig) tijd alles nat en gaat de lol eraf. In Oban had ik nieuwe wandelsokken gekocht o.a. van merinoswol. Hema verkocht ze vroeger ook. Katoen, als het nat wordt, wordt een koude natte klomp. Wol blijft warm en veerkrachtig. Ad werd er helemaal blij en vrolijk van toen ik zijn vieze natte stinksokken confisqueerde en hem een paar droge sokken teruggaf. “Warme voeten, wat een uitvinding!”

Dan moet de customer dat wel willen, gezond eten. – Aan boord bij Calmac.

Aan boord komt alles weer goed.

Pech onderweg II

Wachten op de technische hulp.

Vooraan in de rij, nog steeds in de regen, staan we klaar om aan boord te gaan, het wachten is op het groene licht van de Calmac mensen en ik heb mijn motor alvast gestart. Opvallend tevreden en regelmatig staat Suuz te draaien. Even later slaat ze af. WTF? Ik draai de sleutel in het contact om. Niets. Zelfs het contact lichtje gaat niet meer aan. Ad ziet meteen dat het helemaal mis is, zo kunnen we niet mee.

13:00 =G.M.T.*( We verlaten de rij, parkeren aan de kant en ik ga de ANWB bellen. Eerst met mijn mobiel, dan die van Ad. Helaas hebben we in deze uithoek van Schotland geen dekking. Van de Calmac medewerkster mag ik gebruik maken van de telefoon van de ticketoffice. Na eindeloos veel keuze menu’s krijg ik een medewerkster in Den Haag aan de telefoon. Heel veel vragen moet ik beantwoorden. Een aantal malen herhaal ik dat ik met een motor stil sta, niet met een auto. Dat onze mobieltjes het hier niet doen, of ze het nummer van de ticketoffice wil noteren en doorgeven dat dat gebruikt moet worden. “Binnen 2 uur zal er hulp komen” belooft ze. Famous last words…..  ze geeft me nog een ander nummer van de ANWB in Den Haag voor als ik nog vragen heb. Ik ga zitten wachten in de wachtruimte. De verwarming is aan, mijn sokken en schoenen liggen er onder, ik loop op blote voeten door de ticketoffice.

Wachten in de ticketoffice. De automaat had niet alleen koffie maar ook twee smaken soep!

15:15 arriveert de volgende boot en vertrekt. Als de drukte in de ticketoffice voorbij is vraag ik of ik nog een keer mag bellen met Den Haag. Bleek dat de AA (=Britse ANWB) onderweg geweest was. Ze hadden geen gehoor gekregen op onze mobiele nummers. Daarna de ticketoffice gebeld en gevraagd naar een auto met pech? Die stond er niet had een andere Calmac medewerker verteld. Daarna (waarom? Nobody knows) hadden ze een monteur naar de haven op Islay gestuurd en ook daar had hij geen pech geval kunnen vinden. Goh! De medewerkster in Den Haag gaat opnieuw aan de slag.

16:05 belt de AA in de persoon van Anna. Ze spreekt Nederlands alsof ze Nederlandse is, ik denk eerst dat ik de ANWB aan de lijn heb. Ze vraagt naar de postcode van de terminal en zegt dat ze het gaat regelen. Fijn! Duidelijk is dat wij deze dag niet meer naar Islay gaan. Het regent nog steeds. Op Islay hebben we geen reserveringen, we kunnen net zo goed blijven. Ad rijdt naar Tarbert (4 mijl) en reserveert net als 2 jaar geleden in het Victoria Hotel. Ik zit me te vervelen en kijk via de wifi v/d terminal op Facebook. Er komt een reclame post voorbij voor Europahulp v/d ANWB.

“Ga goed voorbereid op vakantie. Dag en nacht hulp bij pech in Europa door de ANWB Alarmcentrale”

Ik kan het niet laten om een reactie te plaatsen met de opmerking dat we al meer dan drie uur wachten. Ook deze ANWB medewerker gaat er met mijn gegevens achteraan.

17:45 gaat de telefoon, ANWB voor ons. Inmiddels kennen ze ons beiden bij naam. Ad heeft uitgebreid overlegd over voor welke boot we wel kunnen reserveren (morgen 10 uur) mag Ad aan de telefoon komen. Het wordt spannend want om 18:00 sluit de receptie van de ticketoffice en zijn we onbereikbaar.
Hulp is nu echt onderweg, binnen 30 min zullen ze er zijn. “Weet je dat zeker?” vraagt Ad ongelovig. Nou binnen 45 min dan.

18:28 rijdt er een witte bestelbus het verlaten terrein op. Eindelijk de beloofde technische hulp. Volgens Ad is de hoofdzekering doorgebrand. De twee mannen gaan met deze theorie aan het werk. Ik doe al mijn natte zooi weer aan terwijl er aan de Suuz gesleuteld wordt. Zoals Ad al vermoedde, de hoofdzekering was doorgebrand. Na vervanging doet Suuz het nog steeds niet, er is nog iets stuk, een connector. Waarschijnlijk nog een origineel onderdeel uit haar bouwjaar 1995. Het wordt tijdelijk gerepareerd en victorie: Suuz start weer. Het is dan 19:00 en ik heb het helemaal gehad. Ad vraagt ze nog hoe laat zij de melding van onze pech gekregen hadden? 17:30 en ze moesten een half uur rijden. Aan hen heeft het niet gelegen.

Het is ruim 7 uur als we, in de regen, eindelijk het terrein af rijden. Doodmoe gaan we naar het Victoria Hotel.

 

*( G.M.T. = Greenwich Mean Time

Samengevat: Alles zat tegen.

Het plan was heel simpel. 10:00 wegrijden. Volgens de TomTom was het 3 uur en 45 minuten rijden van Zwolle naar Duinkerken. Aankomsttijd Duinkerken 13:45.Inchecken op 15:00, varen om 16:00. Twee uur varen, door het tijdverschil zouden we om 17:00 aankomen. Plusminus 25 minuten rijden naar ons B&B Willows Down in de buurt van Canterbury. Ik vond het een prima plan.

Een zeldzaam moment van doorrijden.

Om 9:45 waren we klaar om weg te gaan, gaf ik mijn jongste zoon een stevige zoen en reden we weg. Voor Hoevelaken stonden we voor het eerst stil. Volgens Ad was dat altijd zo op een werkdag, niks bijzonders. Snel konden we weer full speed verder rijden. Bij Breda werden de files al vervelender. Nog steeds tijd genoeg.

Plaspauze bij Waalwijk. Hier kon ik nog lachen.

Direct over de Belgische grens stonden we stil. Radio België had het over een ‘harmonica file’. Ik had er nog nooit van gehoord.  Maar ik herkende het verschijnsel wel. Rijden, stilstaan, langzaam verder rijden, stilstaan. Met 120 verder kunnen rijden. Heel even, dan gingen voor me de remlichten massaal branden. Onze ‘reservetijd’ werd minder en minder. Stoppen voor een pauze werd van het programma geschrapt. Op de radio hoorden we al dat het rond Antwerpen ook vastliep. Inderdaad we hadden  meer dan een uur nodig om voor de afstand die normaal in een kwartier afgelegd kan worden. Onze E.T.A. Duinkerken was inmiddels 15:30. Voorbij de voorgeschreven Inchecktijd van DFDS. Zouden we de boot nog halen? Ad reed lekker door op de rest van het stuk. 15:25 reden we het terrein van de terminal op. Konden we achteraan een lange rij aansluiten. Ooit toen we in 2009 voor het eerst via Duinkerken naar Dover voeren werd deze route ge-exploiteerd door Norfolk Line en ging het inchecken uiterst efficiënt. Helaas heeft DFDS deze route overgenomen en nu moesten we langs drie incheck c.q. controle punten en alles duurde eindeloos. 16:05 waren we bij de laatste. Heel veel werk maakte ze van onze incheck  want we moesten overgeboekt worden naar de boot van 18:00. Doorrijden naar de parkeerplaats naar Lane E. Prima! Alleen, doorrijden was onmogelijk. Voor ons stonden een paar andere auto’s te wachten tot het leegmaken van een parkeerplaats klaar was. Niet dat het mij wat uitmaakte waar we geparkeerd stonden. Ruim anderhalf uur later stonden we op de parkeerplaats. Nog maar een half uurtje wachen. Om 5 voor 6 drong tot me door dat de boot er nog niet was. Raar. Bij het kantoortje van de terminal wilde ik gaan vragen hoe het zat. Het werd net omgeroepen. Zes uur werd zeven uur. Ik vroeg aan de Franse DFDS medewerkster naar het waarom …… “Why? Because of everything!” was haar antwoord. “One of those days”. Vlak voor 7 uur mochten we rijden. Linksaf, rechtsaf over het haventerrein en vlak voor een bocht waardoor ik niets kon zien stonden we zeker 15 minuten stil. Daarna kwam het onvergetelijke moment dat we de boot op mochten rijden. Ik hou niet van steile inlaadroutes. Ik wil niet halverwege een stijle laadplank tot een hellingproef gedwongen worden omdat er voor me iemand stil gaat staan, dus ik wacht altijd beneden even tot ik mijn voorganger boven aan zie komen. “TOET” kwam er meteen uit de auto achter me waar een driftige man een ongeduldig gebaar maakte. Alsof dat mij wat kon schelen. Iets over half acht vertrok de boot. Iets over half negen Engelse tijd kwamen we in Dover aan. Daar zat ik schrap voor het inefficiënte ontschepen zoals we dat wel vaker meegemaakt hadden. In Newcastle (ook DFDS) hebben wel eens een uur tussen schip en Douane staan wachten. Tot mijn verbijstering mochten we zomaar doorrijden en reed door Dover terwijl ik mijn gordel nog niet vast had. Snel naar ons B&B. 25 min rijden aldus de planning. Geen idee hoe laat het was toen we door Canterbury reden onderweg naar Upper Harbledown.

Alles ging goed het was nog niet donker. In de verte zag ik de zwaailichten van een politieauto. Tsja. Ik had meer aandacht voor de route volgens TomTom. Er kwam een rotonde en wij moesten rechtdoor. Alleen, daar stond nu net die politie. Met een bord; ‘Road closed’.  Rondje van de zaak en we gingen op goed geluk een andere afslag de wijk in. Hopeloos.  We kwamen gewoon bij de rotonde terug. Ad ging het maar eens vragen aan de agent. Die wist het ook niet en stuurde ons naar de A2 terug. Hopeloos dolend Canterbury zagen we eindelijk het bord A2 richting Londen. De borden volgend kwamen we terug bij de voor afgesloten rotonde. Nog eens overlegd met de agent en die noemde een plaatsnaam, Wincheap om in de GPS te zetten. Zo moesten we de A2 richting Londen terugvinden en konde we een andere afrit nemen, Boughton Bypass en vanaf een andere kant onze bestemming benaderen. Goed concept. Maar deze afrit was nog grondiger afgesloten door de politie dan de andere.

Op een parkeerplaats belde Ad het B&B. “Hmm, an interesting situation!” was het commentaar van onze pensionhouder.  Hij stuurde ons verder op de A2 richting Dover naar de volgende afrit mogelijkheid om bij zijn pension te komen. Het was verbijsterend. Ook hier stond beneden en boven op het viaduct politie al het verkeer tegen te houden. Ik had in het donker allang geen idee meer welke kant (London of Dover) ik op reed, hoe vaak we gekeerd zijn op die snelweg en of we het B&B uberhaupt nog zouden vinden. Ik ging links en rechts op aanwijzingen van Ad die vooraf thuis via Google Earth de situatie bestudeerd had en een aardig idee van de wegen ter plaatse had. Met de TomTom in zijn hand en de pensionhouder aan de telefoon was hij vol vertrouwen dat ze het zouden vinden. Een afrit later zijn we alsnog gekeerd, weer over de A2 richting Londen om weer bij de Boughton Bypass de A2 richting Dover te nemen. Er was nog een mogelijkheid aldus de pension houder die ons inmiddels teruggebeld had. Bij een pompstation de A2 af en dan daar een klein weggetje in. Daar aangekomen zag ik dat weggetje haarscherp en stuurde de auto er in. Zo van de snelweg af een smal weggetje een woonwijk in. In Nederland bestaat dat niet.

Aan het eind van die weg stond een man aan de kant van de weg met een telefoon in zijn hand, onze vriend de pensionhouder. Het was op dat moment kwart over 10. Op onze kamer stond een heerlijk bed. Volledig daas van het filerijden, wachten en eindeloos omrijden heb ik heerlijk geslapen.

Op zaterdag is de boot vol.

Wachten op de boot naar Kintyre.

(26/7/14) We rijden verder op weg naar Islay. Eerst met de ferry van Lochranza op Arran naar Claonnaig op Kintyre. Van een echte terminal is geen sprake. Een parkeerplaats met 13 genummerde plaatsen. Er kunnen ±13 auto’s op de Ferry. We kunnen op plaats 12 achteraan aansluiten. Als er nog een motorrijder aankomt, gaat hij ijskoud de rij voorbij en stelt zich vooraan op. Kijk, dat vinden wij een interessante aanpak. Deze Duitser die we nog vaker tegen zullen komen verteld ons dat hij dat op aanraden van de Calmac medewerkers doet. Zo kunnen ze beter schatten hoe ze de boot maximaal kunnen vullen. Kijk, het wordt steeds interessanter. Het aantal wachtende auto’s is opgelopen tot zeker 20. Het is een kleine ferry, reserveren behoort niet tot de mogelijkheden. Wie het eerst komt het eerst maalt tenzij je met de motor bent. Soms zit het mee. Bij het boarden wil mijn motor niet starten. Gelukkig gaat de helling naar beneden. Al moet ik lopen, we gaan met deze boot mee! De boot wordt vakkundig volgepropt.

Op de ferry van Arran naar Kintyre

Omdat het zaterdag is varen er minder boten.

December in Schotland

Iets van half vier reden we woensdag 4 december de DFDS terminal in IJmuiden binnen. Het was er niet druk, we mochten zo doorrijden de parkeerplaats op. De princess Seaways lag op ons te wachten. Onze hut heeft een 2‑persoonsbed en uitzicht op zee, cq uitzicht op de vuurtoren van de haven. Het weer lijkt prima. De koffie in het “Lighthouse café” is lekker. Ik heb er een paar jaar over gedaan om te ontdekken dat ik aan boord bij dfds beter de zwarte koffie kan bestellen dan de cappuccino. Dat laatste is echt slootwater dat nauwelijks naar koffie smaakt.

The ‘Drying room’

Volledig uitgeteld.

De weersberichten voor zaterdag waren slecht. In de kroeg hadden we de waarschuwing gekregen voor veel regen. Het is nog droog als ik wakker wordt. In de verte over de heuvels hangen donkere wolken met regensluiers. Het lukt om de tent droog in te pakken. Als we wegrijden begint het te regenen. Tot aan Calllander valt het mee, daarna komt het met bakken naar beneden. Als ik al doornat ben

Nottingham Castle

Cliff (Nogwat)

De gids van Nottingham Castle heette Cliff (geloof ik). Hij begon een beetje nurks met een controle of alle aanwezigen wel voor de tour van 14:00 betaald hadden voor hij ons de kerkers in stuurde. Ik wou dat ik aantekeningen had gemaakt van alle grappen die hij in de tour verwerkte.

Op zoek naar Robin Hood (Peak District)

Ook in Good Old England had het gesneeuwd en gevroren.

Zaterdag wilden we wel weg met de auto, naar Nottingham. Trein was een optie. Met de hulp van John de landlord gingen we eerst proberen om de Vauxhall vrij te krijgen. Dat bleek een hele klus, de wielen slipten hopeloos op het ijs. Oude matten voor de wielen lagen er maar heel even, tot ze door de wielen weggeschoten werden. Uiteindelijk bleek heen en weer steken de oplossing.

Matlock (Peak District)

Te donker voor de camera.

Redelijk goed voorbereid waren we onderweg. We hadden we er niet aan gedacht het adres van B&B Ellen House in Matlock mee te nemen. Ad had gedacht dat hij de op Google Earth bekeken plattegrond wel uit zijn hoofd kende en er zo naartoe zou rijden, ik was afgeleid geraakt toen ik bezig was mijn lijstje te maken. En waar is dan

Ik wil terug… (Peak District)

View from the car

Weken hadden we er naar uitgekeken vanaf het moment, een paar weken geleden dat we vliegtuig, auto en B&B geboekt hadden. Dat de hellingen van het Peakdistrict besneeuwd zouden zijn was een verrassing. Donderdagavond 9 februari had ik een weericoontje op Matlock en Leeds Airport gezet. Was het in Zwolle en op vliegveld Weeze vooral ijzig koud en helder, Matlock had sneeuwkristallen.

Hier wordt ik nu helemaal happy van, verkeersborden in het Engels

Om Sheffield te vermijden

Via Duitsland naar Schotland

Rijden naar/door Duitsland ging gesmeerd. Alleen de Autobahn bratwurst ging niet door. Op vliegveld werd ook worst verkocht. Daar is het Bockwurst en geen Bratwurst. (een verschil dat mij nooit opgevallen was, Ad vond het belangrijk) We stonden op tijd in de rij, daarna begon het wachten. We vertrokken wat te laat

Found it! The Cave of the Killer Rabbit

Loch Tay

Echtgenoot bedenkt het liefst bij elke trip een doel. Soms doen we dat samen. Soms ben ik het die op een geweldig idee komt. Nog liever zou hij elke reis, of we nu 2 of 20 dagen weg gaan van te voren helemaal vol boeken. Dat veto ik. Kijk een doel is leuk, maar ik wil ruimte om ter plekke wat anders te bedenken en niet gehinderd te worden door een programma wat dan blijkbaar al ‘afgesproken ‘ is. Ik gun hem de voorpret, dat wel. En heel vaak komt hij met leuke ideeën.
(Of hij heeft door dat hij maar beter iets kan bedenken wat ik ook leuk vindt)

Monty Python fans van het eerste uur, dat zijn we.

View from the car

Onderweg naar Loch Tay, op zoek naar de Cave of Caerbannog

Ferry over Loch Linnhe

12:15 wilden we de bus naar Inverness nemen. Het was prachig weer, wat ligt er dan meer voor de hand dan een wandeling door het stadje, en of langs het water? In de winkelstraat was nog weinig te beleven, en we houden sowieso niet van shoppen.