Cochem IV

Deze foto past bij het begin van ons weekend. Op een vrijdagmiddag arriveerden we in Cochem (niet voor de eerste keer) en het adres van Gästhaus Andreas stond in het navigatie systeem. Vanaf de hoofdstraat langs de Moezel moesten we rechtsaf. Alleen, daar stond een rond wit bord met een rode rand! Helaas kwam TomTom niet met een alternatief toen we doorreden. De 3^e zagen we het bord dat er haaks opstond, dat gasten van hotels en pension wel door mochten rijden.

In Duitsland kun je gewoon met je auto door de winkelstraten rijden….

Gewoon doorrijden dat klinkt heel simpel. Dat was het niet. Het bleek een smal winkelstraatje te zijn. 2 richtingsverkeer terwijl die ruimte er niet was en het winkelend en lopend publiek niet echt van plan was om aan de kant te gaan. Had ik al vermeld dat het 20 – 30% omhoog ging? Ik was heel blij dat ik niet reed. Ad ging voortvarend omhoog, zo voortvarend dat we nr. 16 voorbij reden. Keren bleek niet verstandig. Gelukkig kwamen we bovenaan bij een school waar plaats genoeg was op de parkeerplaats. Het was immers vrijdagmiddag en van leerlingen en leraren ontbrak ieder spoor….. lopend vonden we de ons pension en onze kamer. Er was wel een parkeerplaats en met hulp van de pensionhoudster heeft Ad de Meriva daar later neergezet. En het hele weekend laten staan.

Een van mooie kanten van Cochem: Halb trocken moezelwijn….. zo lekker!

Zo’n vrolijk bord schept verwachtingen. Na 45 min wachten zag ik dat andere bezoekers die er net waren wel bediend warden en werd ik licht geïrriteerd. Toen ik dit meldde bij de bar kreeg ik klip en klaar te horen dat 1) gewoon niet waar was en 2) het was toch mooi weer? Wat wou ik verder? Later kwam eindelijk de serveerster die weer eerst naar andere klant ging. met een boos gezicht kwam ze bij ons. 15 min daarna kreeg ik mijn cola en moest ik meteen betalen.

Zwiebelkuchen – Beneden bij “Zum Onkel Willi” werden we heel wat sneller en vriendelijker geholpen. Toen we vertelden van het verschil met het terras boven bij het Pinner Kreuz moesten ze zuchen, ze hadden het vaker gehoord….

Cochem III

Op zondagmorgen ging ik het nog één keer proberen. Terug naar de Reichsburg, terug naar het wandelpadbord daar en dan gewoon zoeken. Wie weet ging dat nog wat opleveren nu ik zeker wist dat het pad er moest zijn.

Hier moest het zijn, ik wist het zeker.

Het bordje wees naar een trap naar beneden. De twee jongens die me gisteren al bij het Pinner Kreuz omhoog steeds voorbij gingen (om daarna weer naar pap mams en zus lief terug te lopen), gevolgd door de rest v/d familie. Zij hadden het zelfde doel en al ontdekt dat het spoor onderaan de trap dood liep. Fijn! Ik zag een trap rechtsaf naar boven en in de verte zag ik een bordje staan, natuurlijk dat was het volgende bordje dacht ik optimistisch.

Een steil en modderig pad gewoon terug naar het beginpint. Rondje vd zaak noemen we dat thuis. Hoewel, toen ik daar weer stond te kijken ontdekte ik een bordje in een heel andere stijl, houtsnijwerk. Misschien hierin dan?

 

Ik had geluk! Dit was Het pad tussen de Reichsburg en Antoniuskopf, langs de Hubertushöhe. Hoe hoog die laatste lag daar had ik nog geen idee van. Het was mooi, ik vond alle aanwijzingen en liep lekker verder. Ergens moest ik omlaag en links zag ik door de bomen heen een hoge wand opdoemen. “Erg hoog!” dacht ik nog. Mijn pad ging omlaag dus……ja omdat er beneden een stroompje met een bruggetje was. Daarna werd het een stuk haarspeldbochten, fiks omhoog de berg die ik net gezien had. Af en toe concentreerde ik me op het pad alleen, keek ik liever niet verder. Op naar de Hubertushöhe.

Wauw! Kom hier maar eens om in Nederland…. Later op de route vond ik het punt bij Antoniuskopf waar ik gisteren het pad kwijt raakte. Ik was een breed karrespoor opgestuurd. Dat ik 10 m verder gelijk weer rechtsaf moest tussen de bomen door had ik niet gezien.

Voor wie voortdurend heel goed kijkt is het duidelijk! Rechtsaf…

Wordt vervolgd,

Cochem II

Het pad ging zonder meer in de goede richting. Smal eng slingerend en akelig steil naar beneden. Zo steil dat ik hier en daar zittend naar beneden kroop. Halverwege een bankje met uitzicht op Cochem en Reichsburg beneden en het Pinner Kreuz boven. Ik zat heerlijk tot ik een wesp 2x groter dan ik gewend ben rond mij en mijn peer begon te cirkelen. Peer en bank verliet ik en gzd was dat giga wespen exemplaar daarna ook verdwenen.

Ik was al eerder in Cochem en herkende de Endertstrasse toen ik beneden aankwam in de bewoonde wereld. 10 m verder was de Sesselbahn, waarmee 99 v/d 100 bezoekers boven het Pinner Kreuz bereiken. Ik liep over de parkeerplaats, negeerde de rij en ging gelijk door naar het bruggetje over de Endert en het pad naar boven.

Het ging akelig steil omhoog, zo steil dat ik liever niet achterom keek en me afvroeg hoe dat moest als ik weer naar beneden wilde. Ik heb hoogtevrees, en dat is vaak vooral een probleem als ik weer naar beneden moet. Zwetend, het was inmiddels warm en het pad lag op de Zuidhelling, ploeterde ik door naar boven. Achter mij een gezin met drie kinderen waarvan er 2 mij beurtelings voorbij gingen en dan weer terug gingen. Sommige kinderen hebben veel te veel energie!

Naar beneden nam ik samen met Ad de Sesselbaan. Met frisse moed ging ik terug naar de trap waarmee ik het pad had verlaten. Waar verwezen de bordjes die ik onderweg gezien had naar toe? Gewoon uitproberen is een methode met verrassende resultaten. Het was 13:55 en het weer was geweldig.
Uren lang ging het goed. Op de bordjes stonden namen v/d bestemmingen, op mijn grote overzichtskaart kon ik zien of ik nog de goede kant op ging.

Hier staat Antoniuskopf nog bij de bestemmingen…

Rastplatz Antoniuskopf was de laatste plek waar ik de bordjes gezien had. Reichsburg zou nog 3,6 km zijn, een mooie afstand om mijn wandeling af te ronden.

En hier was Raztplatz Antoniuskopf verdwenen?

Iets lager op de paal dit bordje.

Tot het pad bij een grote weg uitkwam. Ik keek meer dan een keer goed om me heen naar een bordje ……. nergens! Ik wist niks beters te bedenken dan de autohaarspeldbochtenweg naar beneden te volgen terug naar Cochem. Ik kwam uit op een punt waar ik eerder geweest was, bij een voetbalveldje en een huisje er naast.
Wordt vervolgd,

Bijna terug bij het Gästhaus!

Cochem I

Skyline van Cochem

Nu de pijn in mijn enkels wat minder is kan ik er over schrijven. Vorige week waren we een weekendje weg, zodat jongste zoon zijn verjaardag zonder ons kon vieren. Ons doel werd Cochem, een stadje aan de Moezel waar Ad in zijn jeugd vaak vakantie gevierd heeft. Ik was er voor de 4^e of 5^e keer. Met name de heerlijke wijn heb ik leren waarderen. Het is een mooi stadje. De eerste keren hebben we vooral de stad zelf bekeken. De voorlaatste keer gingen we om mijn vers gehaalde motorijbewijs te vieren en we hebben we heerlijk en minder heerlijk rond getoerd.

Nu wilde ik gaan wandelen. Nog voor ik over voorbereiding nagedacht had suggereerde Ad dat ik bij het Pinner Kreuz omhoog kon wandelen. Nou ja wandelen, dat is gelijk een pad uit de klimgeitencategorie maar ik vond het een goed idee. En daarna zou ik het wel zien!

Zaterdagmorgen – Ons Gästhaus Andreas stond vlak onder de Reichsburg, een fraai kasteel dat de skyline van Cochem domineert. Aanvankelijk wilde ik daar nog wel een rondleiding doen. Ad had een ander doel, met de trein door de Kaiser Wilhelm tunnel (4205 m) door de berg. Hoewel hij al eindeloos vaak in Cochem geweest was, was hij nog nooit met de trein vertrokken of aangekomen. Opeens voelde dat als een gemis.

Onder aan de Reichburg vond ik een bordje voor wandelaars! Yes, daar ging ik. Streep door mijn Reichsburgplannen koos ik de richting die naar het Pinner Kreuz wees. Hopelijk was er een pad door het bos, i.p.v. door het stadje? Afijn geen verder bordjes. Dapper haalde ik mijn roestige Duits van stal en aan zeker 5 Cochemers heb ik het gevraagd. Jawel, het kon bovenlangs naar het Pinner Kreuz, jawel er was een wandelroute maar zij zelf gingen daar nooit wandelen. Een man heeft me een route gewezen, die ik al snel kwijt was en daarbij moest ik tussen een voetbalveld en een huisje door naar het pad.

Het enige houvast bleef het Pinner Kreuz dat bijna overal in Cochem zichtbaar is. Uiteindelijk liep ik op een uitvalsroute het stadje uit. Om de hoek zag ik het voetbalveldje en een onduidelijk hok/huisje ernaast met een weg ertussen door. Wie weet ging ik goed? 100 m verderop werd ik beloond. Hier kruiste de grote weg het wandelpad.

Ging dit pad naar het Pinner Kreuz? Er was maar één manier om erachter te komen…..
Het kon me eigenlijk niet zoveel schelen. Over dit soort paden wandelen is eindeloos…..
wordt vervolgd,

 

Elkaar kwijt raken op de snelweg, dat is een fluitje van een cent.

Vrijdagmorgen gaan we terug naar Zwolle. En gaat het weer mis. Nu ben ik beter op de hoogte van de route als we weer naar huis gaan. De 48 naar Koblenz maar we steken na een stuk door weer over de b262 om op de 61 te komen. Vanaf daar kunnen we op de borden simpel naar huis rijden. Alleen even die doorsteek ….

Maria Laach en nog een misverstand

Het stralende uitzicht op de Reichsburg, nog voor het ontbijt.

In Duitsland was Maria Laach was een toeristisch doel. Voor de trip had Ad het meertje op Google Earth ontdekt. Vrijwel rond, omringd door bergen. Een krater dus. Verder lezend ontdekte hij (was ook voor mij nieuw) dat er een actieve vulkaan onder het gebied zit. In het meertje borrelt hier en daar CO₂ omhoog, een teken van vulkanische activiteit. Voor ons reden om daar eens te gaan kijken

Maria Laach ligt 40 km van Cochem os over de B262. Een drukke autoweg met hier en daar enkelbaanstukken met betonnen randen waardoor inhalen onmogelijk is. Combineer dat met een lange kromme afdaling waarbij ik niet harder dan 70, tot ergernis van de auto’s achter me. Gelukkig werd het daarna 2-baans en haalde de meute me in. Dat de max. snelheid 80 was, daar had niemand boodschap aan. Zonder al te veel problemen bereiken we het meertje. Als we het half rond zijn ziet Ad een bordje bij een kleine zijweg dat naar een vulkaan-info-museum verwijst. Dat lijkt hem wel wat. Om de bocht verandert de weg gelijk in een schuine steile bocht waarbij niet te zien is hoe het achter de bocht verder gaat. Ik was vanmorgen zonder problemen de haarspeld bochten bij Cochem opgereden, dit is een ander kaliber. Ik heb geen idee hoe ik moet schakelen en stop langs de kant van de weg en kan nog net Ad ook laten stoppen. Wat is het probleem? Ik schreeuw hem toe dat ik geen idee heb hoe ik dit soort wegen aan moet pakken. Uitleggen is niet zijn sterkste kant, we keren om.
(dat is de samenvatting, IRL duurde de discussie met hier en daar wederzijds onbegrip langer)
Iets verderop is een parkeerplaats en info borden over het gebied. Blijkbaar zijn we het dorp Maria Laach al voorbij gereden. Allebei is ons niets opgevallen. Dan de weg maar eens terug. Weer niets te zien behalve een bord langs de weg dat we Maria Laach weer verlaten …. WTF? Waar is dat dorp dan? Het bord geeft het antwoord. Het is geen dorp. Het is een bedevaartsoord en meer dan een klooster en nog een parkeerplaats (totaal drie) is er niet. De parkeerplaatsen zijn voor de wandelaars die het meer rondlopen, een wandeling van 14 km. We parkeren op de 3^e parkeerplaats, bezoeken de klooster winkel, doen een heel klein deel v/d wandeling rond het meer en we gaan weer terug naar Cochem.

De lunch, een heerlijke goulashsuppe bij het klooster.

Zwemmen mag ook al niet. Saaie boel!

Terug naar Cochem had Ad een toeristische route bedacht. Voor mij is het motorrijden over de bochtige Duitse wegen al verrekte hard werken, ik vind het verder wel prima dat hij de routes kiest, ik rij er achteraan en zo moet het goed komen. Ergens in een dorpje stoppen we even. Ad bestudeert de kaart, ik stap even af om mijn veters te strikken. Ik hou mijn helm op. Als ik op kijk zie ik Ad snel wegrijden. WTF? Snel snel doe ik mijn handschoenen aan en rij de hoofdstraat op. Ad zie ik al niet meer. Waarom had hij opeens zo’n haast? Kilometers rijd ik verder en nergens Ad te zien? Waarom reed hij zomaar weg? Waarom wacht hij niet even. Ik probeer sneller te rijden tot ik bij een punt kom waar ik moet kiezen, links of rechts. Ik weet het niet meer en pak mijn gsm daar staat al een sms-berichtje;

“Wwaar ben jij ik ben bij aral pompstatoin”.

Ik begrijp het nog niet en bel hem. Het blijkt een groot misverstand. Ad was helemaal niet weggereden, alleen maar even naar de overkant om bij het pompstation de weg te vragen. Omdat ik mijn helm op had ik het niet goed gezien. Hij had ook niet gezien dat ik wegreed, hij zag dat ik weg was toen hij naar buiten keek. Ondertussen staat er een andere motorrijder stil naast me. Had ik hulp nodig? Er lagen brokstukken op de weg en toen hij mij zag stilstaan vroeg hij zich af of er wat mis gegaan was. Gelukkig waren die brokstukken niet van mij. Ik moest terug. Gzd zag ik na een tijd het pompstation. Of toch niet, het is geen Aral pompstation. Even vragen leerde mij dat immer gerade aus in het volgende dorp wel een Aral pompstation te vinden moet zijn. Vijf minuten later zie ik Ad op zijn rode motor zitten, en vrolijk doet hij zijn helm weer op.

Ik wil niet zomaar verder rijden. Minimaal een sanitaire stop heb ik nodig en we moeten het eerst eens even hebben over wat er fout gegaan was. Simpel volgens Ad. Ik was zomaar weggereden! Dat het voor mij leek alsof hij zomaar wegreed was natuurlijk klinkklare onzin. Het duurt even voor we het er over eens zijn dat het een vervelend misverstand was.

De parkeerplaats. Het ging net!

Later die middag vanaf het Piener Kreuz waar natuurlijk een terrasje is.

Simpel? Niet echt

Foto: Ad Hofland

Ik schrijf nou wel zo simpel dat ik mijn motorrijbewijs gehaald heb. Makkelijk was het helemaal niet. Een van de grootste problemen was de angst. De eerste 5 lessen lag ik ’s nachts wakker. Als mijn rijschoolhouder toen gezegd; “Hou er maar mee op, het gaat je niet lukken,” dan had ik opgelucht de handdoek in de ring gegooid, tegen Ad en de rest van de wereld gezegd
“Ik heb het geprobeerd!” en het daarbij gelaten. Maar R. van rijschool-1 zei dat nooit. Wel veranderde het aandachtig lesgeven van het begin naar een situatie waarin ik opdrachten kreeg en hij me verder liet aanmodderen terwijl hij in zijn bus andere dingen aan het doen was. Af en toe keek hij eens wat ik deed en kreeg ik via mijn oortje vooral te horen dat ik er niks van bakte. Diepte punt was het oefenen van “de denkbeeldige acht” een van de onderdelen van het voertuigvaardigheden examen. Daarbij moet je voldoende afschuinen. Tijdens het oefenen legde hij niets uit, maar volstond achteraf met de opmerking “das geen afschuinen!”
Ik oefende dapper verder. Tijdens een les dacht ik zelf een mooie acht gereden te hebben, echter toen ik R. om commentaar vroeg wilde hij dat eerst niet geven en toen ik aandrong moest hij toegeven dat hij niet gekeken had. Hij stond met iemand te kletsen. Daarvoor betaalden we € 56, – per les.

Bij M. van rijschool-2 ben ik verder gaan lessen. Tijdens de eerste proefles kon M. mij heel simpel uitleggen wat er met afschuinen bedoeld werd en hoe ik dat zelf kon toepassen. Tijdens de tweede les leerde ik hoe ik de motor tijdens het achtje in de juiste snelheid kon houden, daarna was het kwestie van perfectioneren en kreeg ik het onder de knie. Al was M. nooit tevreden over mijn hoek van afschuinen. Het moest altijd dieper en verder….. toch werd deze oefening er een van waar ik voor het examen redelijk zeker van was dat ik het kon, terwijl ik bij R. nog dacht dat ik het achtje nooit zou leren. Het grootste verschil tussen R. en M. was dat M. alleen maar 100% les gaf.

Van de angst was zomaar niet af. Het was winter toen ik aan de rijlessen op de weg begon, ik heb het bijna nooit koud gehad, de adrenaline gierde door me heen en dan heb ik het warm, niet koud. Wat ik echt heb moeten leren is hard rijden. Na het halen van mijn rijbewijs durfde ik de snelweg niet meer op. Hier in Zwolle heeft de A28 drie opritten, waarbij je gewoon op de oprit door kan blijven rijden zonder de snelweg op te gaan naar de volgende afslag er weer af. De eerste week dat ik alleen rondreed durfde ik niet door te zetten door na de oprit ook echt de snelweg te kiezen. Pas nadat ik op een zondag achter Ad aan reed over de A50 en A1 naar de Cantharel bij Apeldoorn durfde ik het later ook alleen. Nu heb ik er niet zoveel problemen meer mee. Op de snelweg kun je eindeloos rechtdoor rijden. Alleen het constante geweld van de rijwind maakt het dat het hard werken blijft.

Foto: Karen Stork

In Cochem

Het geweldige uitzicht op de Reichsburg.

Hmm even vergeten, het is de dag voor een internationaal vakantieweekend en er zijn erg veel toeristen naar Cochem. We willen een kamer voor twee nachten. Volgens “Verkehrsamt Information” had alleen ‘Pension Thomas’ nog een kamer voor 2 personen. De Valwiger strasse. Pension Thomas is zelfs voor mij (de brug over en met weg mee rechtsaf) eenvoudig te vinden. Het is vol, maar buurman pensionhouder Holzenbein staat op straat en heeft wel een kamer voor ons, voor twee nachten voor een normale prijs. Prima toch? Boven blijkt de standaard eenvoudige kamer een spectaculair uitzicht op de Reichsburg Cochem te hebben. Nooit hadden we zo’n mooi uitzicht.

Die avond vindt Ad zijn Haxe. Een typisch Duits gerecht, het onderbeen van een varken, met het zwoerd en vel gegrilld. Ik heb liever niks. Gelukkig staat er nog meer op de kaart, zo’n dagje motorrijden in de frisse lucht heeft een stimulerende werking op de eetlust. Het glaasje witte moezelwijn vooraf ook. Bij mijn eten kwam nog een glaasje witte wijn. Op de kamer laat ik de tv voor wat hij is en kijk ik naar buiten naar de Reichsburg terwijl het buiten donker wordt en de lichten op de burcht aangaan. Uiteraard met een nog een glaasje wijn. ± 21:50 test ik het bed, dat is on-Duits lekker hard ….. ik kom alleen nog even uit om me uit te kleden dan zak ik weg in een diepe slaap.

Op de motor

Wij zijn allang weer thuis na onze eerste motortocht naar Duitsland. Strikt gesproken was het de tweede keer dat ik de grens overging, een week ervoor op zijn we naar een Sauna bij Epe bij Gronau gereden, net over de Duitse grens. 80 km of zo met mooi weer. Leuke tocht, niet echt spannend.

Vlak voor de voorjaarsvakantie had Ad bedacht dat we een paar daagjes naar Cochem konden gaan. Hij weet die route uit zijn hoofd, en voor mij zou het mooie oefening zijn. De afstand is te doen op een dag, alleen zitten er op het eind zit de afdaling naar Cochem met een paar echte haarspeldbochten. Dat laatste leek me helemaal niks (ik wist nog van een autorit naar Cochem dat het laatste stuk de stad in een lange stijl dalende kronkel bocht was).
Helaas, na een oefen rit naar Amsterdam sloeg de rugpijn die Ad al maanden teistert hard toe, hij wilde niks meer. Die week werd niet meer over gepraat. De rugpijn zakte. Een week later, herinnerde ik hem nog eens aan zijn eigen voorstel. De volgende dagen zou hij vrij zijn i.v.m. met hemelvaart.

8:00 uur was het en Ad zat in naar-het-werk routine. De diepe denkfrons bevestigde me dat hij geen zin had. Jammer. Vervelend dat hij mij eerst overgehaald had (in eerste instantie durfde ik het nog niet aan) en dat hij nu het nu doodzweeg. Daar liet ik het bij.
8:30 vraagt hij ineens of ik er voor voel om vandaag al te gaan? Een paar seconden ben ik sprakeloos over deze ommezwaai. I.p.v. dit uit te gaan spitten besluit ik er voor te gaan;
“Jawel! Lets do it!” Hij belt direct zijn werk voor een vrije dag. Ik haal een extra beltegoed, geld voor zoon die op het huis zal passen. In een tasje gaan de ‘bare nessessieties’, zoals deo, tandenborstel & tandpasta, schone onderbroek, T-shirt. Camera, zonnebril, fleecevest en flesje water mogen in mijn rugzak.

10:05 rijden we weg over de A50 naar het Zuiden.
11:41 zitten we in wegrestaurant Malden aan de A73 voor een koffie met hartig broodje.
± 13:00 pauze bij een Duitse Rastätte
15:22 parkeren we de motoren voor de “Verkehrsamt Information” van Cochem.