Fort William – Kinglochleven (met omleiding)

Donderdag 17 november – Yes, de dag begint droog. Ik wil een ander stuk van de West Highland Way doen. Kinglochleven – Fort William ligt nu voor de hand. Het is 23 km en volgens de kaart niet het moeilijkste stuk. Ik heb er zin in.

Ad heeft liever dat ik in Fort William begin dan hoeft hij aan het eind middag niet zover te rijden en te zoeken om me weer op te halen. Waar de WHW Kinglochleven in komt weten we nu.

Het is 23 km door twijfelachtig weer en de dagen zijn kort, ik zie op de kaart de optie om ± 5 km af te snijden en door te rijden naar een parkeerplaats bij het Ben Nevis Centre. Zo gezegd zo gedaan, gevonden en geparkeerd en terwijl we de parkeerplaats aflopen gaan ze net open. We zijn lekker vroeg, 9 uur. Dat was maar goed ook. Binnen lees ik op het informatie bord dat er een omleiding is? Een stuk v/d route door het bos is wegens houtkap afgesloten. Het staat er niet duidelijk en ik vraag hoe het zit. Wegens houtkap is een deel v/d route afgesloten en moeten wandelaars een omleiding volgen. De omleiding begint aan het eind van de Lundavra Rd, daar zal Ad me afzetten. Op zich is 23 km niet zo heel lang, maar het wordt om 4 uur al donker en of het droog zal blijven is ook maar de vraag.

Voorlopig is het wel droog en de uitzichten zijn geweldig. Uren loop ik van de meest geweldige uitzichten te genieten. Enig probleem zijn de burns. Het schotse woord voor een klein stroompje of beekje en ze stromen gewoon over het pad. Ik was er al voor gewaarschuwd. Door de regen van de afgelopen dagen zijn ze wat breder ….. to put it mildly.

Het systeem van de Stepping Stones werkt vandaag wat moeilijker. Hoe verder ik kom, hoe moeilijker ze worden. Bij iedere burn waar ik overheen spring denk ik:

”Wat er ook gebeurt; ik ga niet meer terug!” Tegelijker tijd vraag ik me af hoe het verderop zal zijn. Bij een van de plaatsen waar een Burn over het pad gaat zie ik heel fijne indrukken in de zachte aarde. Is hier een groep wandelaars met stokken voorbij gekomen? Dan valt het kwartje; het zijn schapensporen en ze geven een goede indicatie waar ik het stroompje het beste kan oversteken. Schapen blijven ook liever droog natuurlijk. En, het lukt!

De eerste sneeuwbui stelde nog niet veel voor.

Dan gaat het sneeuwen. Eerst licht en vind ik het best mooi. Steeds harder daarna en was ik daarvoor nog redelijk droog gebleven, nu wordt alles nat. Steeds natter. De waterafstotendheid van mijn jas valt tegen.

Ergens in de afdaling naar Kinglochleven ga ik verkeerd. Het pad is hol en daardoor een meer een beekje.

Ja hier moest ik langs.

Naast het pad lopen is ook geen optie, daar ploeter ik door de modder. Beneden kom ik op een onbekende asfaltweg uit. Bordjes van de WHW staan er niet meer. Ik gok erop dat Kinglochleven linksaf moet zijn. Met soppende schoenen loop ik over de stoep van de B863. Eigenlijk vind ik het helemaal niet erg dat ik niet meer bij elke stap hoef te kijken naar de stenen en waar ik het beste mijn voeten kan zetten. Dan sta ik bij het Macdonalds Hotel met daarop in grote letters:
“Walkers Welcome!” en durf ik het aan om soppend en druipend naar binnen te gaan. Binnen vragen ze me of ik een kamer wil maar ik leg uit dat mijn man met auto.
“Ah, he is the sensibele one!”
Me zo komt halen als hij terug is van zijn eigen excursie.

Helaas is de keuken gesloten tot 17:00 gesloten. Ik doe het met een koffie en mars en sms Ad de postcode en het wegnummer. Meer heeft hij niet nodig. Een uur later rijd ik de auto naar ons huisje.

Nog zonder naam*)

Het is nog stil en rustig en ook regenachtig als ik alvast alleen ben opgestaan om de ochtend met koffie en oatcakes voor de tv te beginnen. Terwijl ik zo zit te wachten op het weerbericht gaat de telefoon van Ad.
Het is zijn zoon Rick. Ik neem op en neem één beweging de telefoon mee naar de slaapkamer waar Ad net naast zijn bed staat. Ik ga terug naar mijn koffie en hoor nog net dat Ad verrast reageert. Geen idee waar het over gaat.
Even later komt Ad naar de huiskamer. Het kleinkind dat pas half december verwacht werd is net geboren. Een jongen, vier weken te vroeg maar alles is goed. En heeft nog geen naam.
Wauw! Wij zijn helemaal blij met de 2^e kleinzoon. Ik ga gelijk boodschappen doen en in the local Village store een felicitatiekaart kopen. De store heeft een groot assortiment kaarten had ik al eerder gezien. Als ik ga zoeken zie ik de meest uiteenlopende familie relatie kaarten. From a grandson to a Grandfather (en vice versa natuurlijk) of to a sweet brother in law kortom you name it – they’ve got it

Maarre ik moet flink zoeken naar de baby kaarten. Het zijn er maar drie en alle drie voor een jongen…… meisjes tellen niet mee in Glencoe? Ik maak een sarcastische opmerking aan de kassa maar er staat een nerdachtige adolescent achter de kassa. He could not care less lijkt het wel. Tja, ik heb mijn kaart en ga weer terug.

De linker met vlaggetjes koop ik.

*) Hij heet Quint

The Inveroran Hotel bleek gesloten.

Maandag 14 november – Is een regenachtige dag en we doen een dagje Oban. Onderweg met de auto eindelijk Dunstaffnage Castle gezien (deze zomer had ik vanaf Oban 2x te voet geprobeerd. Tevergeefs) en het War & Peace Museum. Alleen (Ad had geen zin in de lange wandeling naar boven) ga ik eindelijk een keer naar de McCaig Tower.

Dinsdag 15 november – Droog! De volgende etappe van de WHW. Met de auto gaan we naar ‘the Inveroran Hotel’. Het is even zoeken. Ik weet niet zo zeker of het minuscule weggetje dat Ad inslaat wel de juiste is. Een ander weggetje is er niet en het gaat vergeleken met de kaart wel de juiste kant op. Et voila: het Inveroran Hotel. Volgende stopplaats is ‘the Kings House’ of, als alles goed gaat, 5 km verder Altnafeadh aan de A82.

Viel dat even tegen! Nog mazzel dat ik hier aan het begin van mijn wandeling stond. Niet na uren ploeteren door wind en regen….

Het is heerlijk om daar alleen te lopen en alleen de wind te horen. Het geweldige uitzicht, het pad dat in het begin heel goed begaanbaar is, mijn eigen gedachten. Verder niets.

Ter hoogte van Ba Bridge word ik ingehaald door twee mannen. Even lopen we te praten. Waar of ik vandaan kwam en nee, Zwolle daar hadden ze nog nooit van gehoord. Ik vertel dan de man die ik tegenkwam in East Linton en die Zwolle wel kende via onze voetbalploeg, PEC Zwolle. Dat doet een kwartje vallen, want mijn medewandelaars zijn ook voetbalmannen en PEC Zwolle kenden ze wel. Alleen hadden ze zich nog nooit gerealiseerd de naam PEC Zwolle voor een stad stond. Bij dezen. Verder weten ze dat het café bij Kingshouse ook echt open is. Nadat het Inveroran hotel voor de winter gesloten bleek is dat een stukje informatie waar ik blij mee ben. Ik kan me alvast verheugen op een kopje soep. De mannen gaan verder in hun hoge tempo en ik laat ze uit het zicht verdwijnen.

De etappe is heel erg mooi. Uitgestrekte uitzichten tussen de toppen door. Het blijft lang droog. Als ik over een heuvel heen naar beneden loop zie ik heel ver beneden de A82. Ik sms dat naar Ad. Ik zie in de verte regen naderen en doe mijn regencape vast aan.

In de verte regent het

De vlaggen hebben het zwaar en zijn voor de helft kapot gewapperd.

3 kwartier later loop ik het café van Kingshouse binnen. Ik neem de soep van de dag. Welke dat was weet ik niet meer, wel dat het me heerlijk smaakte.

Ik ga voor de laatste 5 km naar Altnafeadh. Buiten bij het café lopen tamme herten die zich laten voeren. Ik had nog een appel en geef de brutaalste het klokhuis. Het gaat er goed in.Een vrouw die hen brood voert verteld dat iedereen ze voert en ze daardoor tam geworden zijn. Ik moet ff zoeken waar het pad verder gaat. 20 min later zie ik weer een groep herten. Maar ik heb mijn knalblauwe regencape weer aan. Die fladdert in de wind en dat vertrouwen ze niet. De koppen gaan in één beweging omhoog en heel even kijken ze me wantrouwend aan voor ze er in vliegende haast vandoor gaan. De man met het gewei blijft nog iets langer naar me staan kijken en volgt dan kalmpjes zijn vrouwen.

De regen zet door. De tegenwind maakt de laatste loodjes zwaarder. De stroompjes (Burns) die van de berg naar beneden komen zijn al wat breder en bij een moet ik echt over de stenen klimmen om er droog voorbij te komen.

Uitzicht over Rannoch Moor. Beneden de A82.

De witte auto die ik al kilometers lang in de verte geparkeerd zie staan is niet onze Opel, maar Ad staat er wel klaar met de auto. ± 15:30 rij ik de auto terug naar ons huisje. Ad wil bij de Glencoe Gathering gaan eten. Hij wil kreeft! (die staat daar voor een zacht prijsje op het menu)

Tigh Floriadh – ons huisje

Het huisje hadden we op Internet gevonden. We hadden het op prijs uitgezocht. Volgens Internet had het alles en aan beide kanten een mooi uitzicht. Vlak bij Guesthouse Dunire waar we ooit een kamer hadden voor één nacht. Bij aankomst bleek dat we een detail over het hoofd gezien hadden; wifi. Geen wifi. De meegenomen laptop is de auto niet uitgekomen.

We hebben het er heerlijk naar onze zin gehad. Er was maar een ding mis; de bank bleek een echte ruggensloper. Het was moeilijk om er in te komen en nog veel moeilijker om eruit te komen. Ik heb heel wat tv momentjes op de grond voor de ‘open haard’ doorgebracht.

Beneden ligt Glencoe. Wie goed kijkt ziet rechts van het dorpje een rijtje witte huisjes. Wij hadden het 2e huisje van links, in het 1e blok.

The Devil’s Staircase.

Ik volgde de onderste rode lijn.

Zondag 13 november 2016 – Het wordt laat licht hier in Glencoe. De regen helpt ook niet. Met de auto gaan we kijken of we Altnafeadh kunnen vinden. Dat is het punt waar de West Highland Way de A82 (die ik ijzeren Heinig de A28 noem) raakt. We vinden het zo, ik stap uit en loop alvast het pad een stukje op. Daarna eerst even de Tourist Information  in Ballachulish opzoeken. Te vroeg ze zijn nog niet open en we drinken koffie in the Glencoe Gathering. Prima bakkie!

De A82 bij Altnafeadh

Volgens de mevrouw van de tourist info blijft de motregen motregen. En ‘the Devil’s staircase’ direct na Altnafeadh zou niet bijzonder moeilijk zijn. Dat is wat ik wil horen. Ik laat me door Ad afzetten. Met een regencape over mijn regenjas heen ga ik op weg.

the Devil’s Staircase

Fris als een hoentje is die Devils Staircase geen enkel probleem. Een foto van bovenaf wordt helemaal niks. Ik wandel door naar Kinglochleven. Genietend! Makkelijk is het pad niet, het ligt vol stenen. Voordeel van de stenen is dat je niet bij elke stap in de modder wegzakt, nadeel is dat je bij elke stap goed moet opletten om niet te struikelen. Merk ik al snel als ik mijn voet ergens niet hoog genoeg optil. Baf, daar lig ik.

functioneel zolang het water niet te hoog staat.

Zo mooi zijn de uitzichten en ik geniet van de omgeving en alles. Ondanks de motregen die langzaam maar zeker een echte regen wordt. Dankzij de regencape blijft de schade beperkt tot mijn mouwen en mijn schoenen. Tot ik weer struikel en languit in de modder lig. Zucht, nu is alles modderig. De eerste andere wandelaars gaan nog in tegengestelde richting. Dan wordt ik ingehaald door drie jongemannen met bepakking. Ze zeggen gedag en halen me meedogenloos in. Later komen er twee jongemannen met de fiets aan de hand uit tegengestelde richting. “Have you even used it yet??” vraag ik stomverbaasd. Ik krijg een glimlachje en de uitleg dat ze er zo mee naar beneden willen. Inderdaad kom ik ze een half uurtje later weer tegen en nu zijn ze wel op de fiets.
Ongeveer 3 uur heb ik erover gedaan. Niet bijster snel. Als in de buurt van Kinglochleven komt belt Ad me op, hij is er al. Ik denk zelfs dat ik beneden zijn witte auto zie rijden. Het kost een paar telefoontjes terwijl we ieders aan een kant van ‘the Ice Factor’ lopen en zoeken. Met succes. Tijd voor een warm bakje.
Warm is het zeker in ‘the Highland Getaway’. De drie jongens die mij zo genadeloos inhaalden zitten er ook zich op te warmen, de natte spullen hangen door de hele bar over de verwarming. Ik ga eerst naar de ‘ladies’. First things first. Terug zit Ad al achter een pint cider. Ik wacht geduldig tot het barmeisje tijd voor me heeft. Voorlopig niet, een andere gast heeft haar hondje op de bar gezet en daar gaat alle aandacht heen. Nou ja het is pas 14:25, ik heb alle tijd.
Een kwartier later ga ik vragen naar het menu en ik vraag meteen naar de soep. Helaas krijg ik te horen dat ik te laat ben. Keuken sluit om 14:30 en dat is dan dat. Ik ben zo verbijsterd dat ik er stil van ben. Hoe lang ben ik al binnen overleg ik met Ad? We waren er zeker voor 14:30.
Ik ga verhaal halen, dat ik er op tijd was, maar dat zij dat niet in de gaten had omdat ze alleen aandacht voor het hondje had. Dat moest ik even kwijt en ik ga weer bij Ad zitten. Wachten tot hij zijn Cider opheeft en dan gaan we thuis maar wat maken.
“Was it really only soup I wantend? Well she checked with the boss and did I want a lentil soup or a tomato soup?” wauw, ja soep is wat ik overal bestel en eet en heerlijk vind. Ik kies de linzensoep. Met brood en boter, heerlijk!

Mijn eerste Linzen soep

Onderweg naar Glencoe I

Uitzicht in IJmuiden.

DFDS heeft twee boten op de route IJmuiden – North Shields. De King en de Princess. De King is groter maar wij varen liever met de Princess. Zij heeft zeezicht hutten met 2-persoons bedden voor maar een tientje meer. Andere hutten hebben de bedden apart. Voor onze vakantie schuiven we net zo lang met vertrek- en aankomst data tot we heen en weer mogen op de Princess Seaways.
Nu gaan we naar een self-catering cottage in Glencoe. Huisjes gaan van zaterdag tot zaterdag en dus boekten we de boot voor vrijdagnacht. De King dus. Een donkere binnenhut met bedden boven elkaar. Ach, daar slapen we ook goed. Ik slaap boven.
Ad had zich al weken op een pizza verheugd. Hij wist al welke, de ‘frutti di mare’. Ik koos er een met champignons en verse mozzarella. Ik kreeg mijn pizza, voor Ad kwam een bord spaghetti ‘frutti di mare’.
Eén seconde ging zijn wenkbrauw omhoog toen pakte hij zijn bord aan met de gedachte: spaghetti ook lekker.
In de Navigator bar staat de troubadour de sterren van de hemel te zingen. En dan; ‘the pianoman’ van Billy Joel. Dankzij de reclame associeer ik het lied met trein naar Londen, toch zit ik nu aan boord van de boot naar Newcastle. Later zit ik alleen te luisteren. Twee stoelen (ik zit in een soort kwartet) worden bezet door een onbekend stel.
“Is your husband Scottish?” kreeg ik als vraag want Ad in zijn Schotland T-shirt hadden ze al gezien.
“No, but he wants to be” was mijn antwoord. Waar of hij vandaan kwam? Hij was een Schot, onderweg naar huis. Weekje Duitsland achter de rug. Of ik Duits sprak? “Natürlich!” en hij schakelde naadloos in perfect Duits over. 40 jaar had hij in Duisburg gewoond en gewerkt. Getrouwd, gescheiden en een dochter die in Duitsland geboren en opgegroeid was. En opeens was hij weer terug gegaan naar Schotland, dochterlief had later ook het huis verkocht en woonde nu ook in Schotland. Alleen zijn broer die een keer op bezoek naar Duisburg gekomen en meteen gebleven was woonde er nu nog. Handig voor zijn vakanties in Duitsland.
Ad was inmiddels terug. De troubadour zong nog steeds de sterren van de hemel en het gesprek ging over taal, Duits, Engels en Scotts en alles wat je daarbij kunt halen. Zij woonden nu aan de kust ten westen van Glasgow en de wortels lagen in Inverness. Dat ik Inverness kende en meermalen aan de Beauly Firth gekampeerd had maakte indruk.

Een heel aantal drankjes verder val ik in slaap boven in mijn stapelbed.

Zo’n boot vaart natuurlijk niet zomaar van A naar B. Ad wil altijd meer weten, zoals hoe hard varen we etc etc. Deze vaart mocht hij deze informatie lezen. Meenemen mocht niet, dan maar een foto gemaakt. Nu weten we het. 0:30 C.E.T. komen de Princess Seaways en de King Seaways elkaar tegen.

 

We will be back!

Vrijdag gaan we weer weg. Naar Scotland (uiteraard voegt Ad toe). Een self-catering cottage in Glencoe. Een van mijn plannen, twee stukken van de West Highland Way te gaan lopen. De wandelweg komt op een paar km afstand langs Glencoe. Verder zien we wel. Het zal vast wel een dagje regenen.

Ik ben benieuwd of ik nog nieuwe inzichten vind. Elke reis vind ik er een paar. Zoals,

1. Koffie: in het UK kun je beter de Americano met een kannetje melk bestellen. Cappuccino daar doen de Britten veel te veel melk door. Het is vaak warme melk met een paar druppels koffiesmaak.
2. Takeaway: op de camping is een portie groot genoeg voor ons twee. Staat er thuis een mooie koelkast klaar voor de restanten die de volgende dag ook nog lekker zijn….. op vakantie werkt dat niet.
3. Her-sluitbare zakjes zijn reuze handig voor alles wat droog moet blijven. Medicijnen, koffie, tickets, snoertjes, telefoons, kaarten.
4. We are not joined at the hip. Ad gaat op stap, ik ga wandelen.
   

   Reuze handig voor elke reiziger.

The ‘Drying room’

Volledig uitgeteld.

De weersberichten voor zaterdag waren slecht. In de kroeg hadden we de waarschuwing gekregen voor veel regen. Het is nog droog als ik wakker wordt. In de verte over de heuvels hangen donkere wolken met regensluiers. Het lukt om de tent droog in te pakken. Als we wegrijden begint het te regenen. Tot aan Calllander valt het mee, daarna komt het met bakken naar beneden. Als ik al doornat ben

Picnic at Loch Ness

Elke dag een ander uitzicht op het zelfde meer: Loch Leven.

Na een mooie dag en avond gaat het in de nacht weer regenen.