Goodbye Islay! Tot de volgende keer…..

Camping Port Mor – Islay

De laatste ochtend op Islay en het weer is prachtig. We gaan koffie dringen bij Tim en Margaret aan de overkant. ± 8:30 heb ik alles ingepakt, vastgebonden of klaargelegd. Ad is iets langer bezig, hij heeft de tent op zijn motor en die kan hij pas vastbinden als ik de tent ingepakt heb.

De tent is mijn taak. Samen een tent op- c.q. afbreken is niet zo goed voor onze relatie. Ik vind het leuk om een tent op te zetten en Ad vind het vreselijk. Combineer je dit met een zwerm bloeddorstige mitsies dan hebben wij zo ruzie….. dus: ik doe het alleen. Het kleine tentje opzetten is een fluitje van een cent. Een keer terwijl was ik lekker bezig, zag ik een vrouw in de auto ontzettend boos naar me zat te kijken. Ik heb haar niet gevraagd waarom. In mijn verbeelding zou het maar zo kunnen zijn dat zij het aan haar man overlaat omdat het ‘mannenwerk’ is. Tja, dan komt het niet goed uit als een andere vrouw wel de tent opzet….. wie weet heb ik dat helemaal niet goed gezien, haha.

Bij Tim en Margaret staat nog een rode BMW motor voor de deur. Zijn bestuurder gaat ook weg, met de boot vanaf Port Ellen. Ad was er nog stellig van overtuigd dat wij in Port Askaig moesten zijn. Even de dienstregeling van Calmac gecontroleerd…… oeps, ook wij moeten naar Port Ellen. Gladjes rijden we ernaar toe. Onderweg geniet ik van de uitzichten over de peatvelden. De weg langs het vliegveld van Islay is kaarsrecht en het lijkt net of we in een Amerikaanse film rijden. Voor de overtocht naar Kennacraig had Ad telefonisch gereserveerd. Aangemeld bij de ticketoffice en daar is alles in orde. Alleen, de man van Calmac die de rij controleert wil een kaartje hebben! Ad weer terug naar binnen voor een kaartje, tot grote ergernis van de medewerkster achter het loket en zo gaat Ad van het kastje naar de muur. Door dit getouwtrek gaat Ad de laatste aan boord.

Altijd fijn als ze de motor voor je vastzetten.

Vanaf Kennacraig waar het ook prachtig weer is (ja na drie dagen regen aan een stuk waardeer je dat nog meer) rijden we heerlijk relaxed naar Claonaig. Een verlaten en onbemande terminal aan de Sound of Bute.

Een simpele veerboot naar Lochranza op Arran. We blijven bij de motor. Geen koffie…. Op Arran gaan we lekker makkelijk naar de camping bij Lamlash. Daar waren we eerder in 2014 en toen beviel het goed. Langs de A841 rijden we naar Lamlash. Tot mijn grote schrik is een flink stuk net met vers gravel bedekt. Onze snelheid (vooral de mijne) zakt naar 20 km/uur. Ik verlies Ad af en toe uit het oog maar dat is niet erg, de weg gaat maar één kant op en we zijn hier eerder geweest.

The Sea platter II

Onze laatste avond op Islay wilde Ad in de enige pub, in het Lochindaal Hotel eten. Dat het een hotel is valt beneden niet op. Het is klein en gezellig en soort van authentiek ingericht. Op zoek naar de wc werd het een stuk minder. Het was er maar één (althans, ik vond er maar één. Best mogelijk dat via kruipdoor en sluipdoor op een ander plaats wel een echt ladies toilet te vinden was) naast de urinoirs en de deur kon ook niet echt op slot. Tja als de nood hoog is dan moet het maar. Eigenlijk vind ik het wel leuk als het niet helemaal gaat zoals het hoort. Of anders is dan je zou verwachten.

Ad wilde de seaplatter om precies te zijn. £30,- zou die kosten maar je moest er wel voor reserveren. Pratende met Tim (zwager van de hotellier) kwam Ad erachter dat het veel duurder was. Tussen de 80 en 100 pond. Ai, dat vinden we veel te duur. Terug bij de pub heeft Ad de reservering geannuleerd. Ik at net zo lief iets van de ‘gewone’ kaart. Ik nam de Curry&rice nog een keer en wauw, zonder patat deze keer. Dat was waarschijnlijk een foutje van de kok die gewend was overal een schep patat bij te leggen…. het smaakt uitstekend

Achter ons zaten een paar Zwitsers, zij gaan wel voor de seaplatter. We zitten ernaast als ze het zonder veel informatie voorgeschoteld krijgen. En ook als een uurtje later als wij willen afrekenen langs hun tafel lopen en zien we dat ze heel veel heerlijks hadden laten liggen. Ad kan niet aanzien dat ze oa een complete kreeftklauw, onaangetast met het elastiekje er nog om laten liggen. Hij geeft een demonstratie klauw kraken laat zien hoeveel heerlijks daar nog in zat. Idem voor de langoustines die er nog helemaal lagen. In het gesprek blijkt dat het Zwitsers zijn die geen idee hadden hoe je dit soort eten eet. Zij dachten dat het elastiekje betekende dat het niet gegeten moest worden.

Bij het afrekenen hebben we het erover met de man van de bediening. Hij is wat neerbuigend over ‘these people’ die geen idee hebben hoe je schaaldieren eet. Ik vroeg hem waarom ze zo’n dure schotel niet met meer toelichting serveerden? £100, – dan mag je van de bediening verwachten dat ze tekst en uitleg geven over het eten, het gereedschap en zo? Hij blijft erbij zeker te weten dat ze dat niet willen. Ik heb zo mijn twijfels, ik zat er naast en wist dat hij het niet eens geprobeerd had. Jammer.

Cows on the road

School St, even buiten Port Charlotte.

De volgende morgen doe ik gelijk mijn wandelschoenen aan, rugzak om en verlaat de camping. Zonder koffie, het meisje dat het café exploiteert heeft wel een kaartje in het raam staan dat ze vanaf 9:00 open is, in de praktijk is ze er nooit voor half 10 en voor je een kopje koffie van haar geserveerd krijgt….. Het weer is helemaal fantastisch. Ad heeft andere plannen. Hij wil naar Bruichladdich, Kilchoman en Bunahabhain (de kenner herkent hier drie heerlijke whisky’s). Met de kaart in de hand besluit ik de onderste punt van The Rinns, het westelijk schiereiland van Islay te gaan doen. Het is een pittige afstand, maar er staan weinig wegen op de kaart. Misschien omdat er weinig zijn?

Alsof ze nog nooit een wandelaar gezien hebben

Grappig, zo fris en uitgerust op de vroege morgen lijkt School St veel mooier dan de dag ervoor toen ik helemaal gaar terug naar de camping sjokte. Heerlijk in gedachten loop ik verder. Ik ben er helemaal aan gewend om alleen te lopen. Ik kijk waar ik naar wil kijken, sta stil waar ik het nodig vind. En vooral: ik ben stil. Niemand die mijn rust met geklets verstoort. De verbaasde blik van de koeien doet me opnieuw vermoeden dat er hier weinig wandelaars zijn. Ik loop verder en geniet van de stilte. Afwisselend in mijn eigen gedachten en genietend van de uitzichten.

Na iets van 7 km kom ik op een naamloze weg, die loopt naar het zuiden. Waarschijnlijk heeft de weg geen naam nodig omdat er maar één weg is? Het wordt steeds warmer. Fleecevest zit allang in mijn rugzak.

Niet mijn beste foto maar de enige waar de stier op stond voor hij een zijpad in gedirigeerd werd.

Opeens zie een groep koeien op de weg. Waren het maar koeien, als ik goed kijk zie ik dat er een grote stier voorop loopt. Hmm. Terwijl ik sta te piekeren of ik daar veilig langs kan lopen komt er een klein bestelautootje aanrijden. En voor ik het goed en wel door heb wat er gebeurt, heeft de boer rijdend in de auto met het bewegen van zijn portier de stier een pad in gedirigeerd. Oké!

De koeien weten ff niet waar ze heen willen.

Terwijl de stier langzaam en traag verder het pad op sjokt, staan de koeien verbaasd stil op de weg. De boer komt naar me toe en maakt zijn excuses voor de stier-op-de-weg. Hij had ergens een hek open laten staan;
“and the bull went for a wobbling!”
Ook hij vraagt waar ik heen wil en of ik een lift wil.
Nee, ik ben aan het wandelen.
“Waarheen?”
“Nou van Port Charlotte via Kilchiaran naar Port Charlotte.” Ik zie hem mentaal de kaart van Islay bekijken en hij begrijpt mijn plan.
“Ah, a roundabout!”
Later als ik bijna bij de camping ben zie ik hem in zijn bestelautootje weer voorbij rijden.

Een afsteek?

Halverwege de middag kom ik een bord tegen bij een weg die niet op de kaart staat. Nou ja weg, een verhard karrespoor. Bordje erbij met een plaatsnaam die me bekend voorkomt, hij staat op mijn kaart, aan de oostkust van het schiereiland. Een afsteekweg? Doen? Ik heb geen zin in verdwalen maar dit kan niet misgaan. Ik ga ervoor en het blijkt een prachtig weggetje door een stuk bos. Het plaatsje waar ik uitkom, Octofad is zo klein dat ik er geen Horeca vind. Zonder koffie loop ik de A847 terug naar de camping.

 

 

“Are you really walking to the Beach?”

 

Ad kan er geen genoeg van krijgen, hij wil alle belangrijke whiskey producenten langs. Voor mij hoeft het niet meer. Ik ga wat anders doen: wandelen. Echte wandelroutes met bordjes en paaltjes zijn er niet op Islay, volgens de Tourist Info.

Volgens Pocket Walking Guide 24 – Islay, Jura & Colonsay, is er een wandeling op ons stuk van het eiland. Ook deze begint met; “Drive 4 miles west from the junction at Bridgend on the A847, then turn right onto the B8018 (Kilchoman) and continue for a further couple of miles to reach a junction, with a sign pointing left of the cemetry. Keep straight on at this point to reach the car park behind Machier Bay”.

Met de auto naar een wandeling? Ik besluit het allemaal te gaan lopen. Pittige wandeling, precies waar ik voor kwam. Ik geniet van het mooie weer en de uitzichten. Andere wandelaars zie ik niet. Alleen mensen in auto’s. Soms stoppen ze even.

Haddock Chowder is populair op Islay. Heerlijk!

De weg vanaf de camping en Port Charlotte

“Are you really walking to the beach? Or do you want a ride?” Duidelijk, wandelen is op Islay niet populair. Onderweg passeer ik distilllery Kilchoman. Goed voor een kop soep in het restaurant.

Uren later op het strand (een slordige 15 km verder)  wordt ik door een ander echtpaar aangesproken.
“Did we see you in Bruichladdich earlier?” als ik het bevestig krijg ik van beiden een ooht en aaht over de afstand die ik afgelegd heb, ongeveer 15 km. Ik ga verder opzoek naar het pad. Net als in Oban gaat de route door een mooi stuk peat land. Heel afgelegen, ruig en modderig. Het kost me veel moeite om de voeten droog te houden. Evengoed is het genieten. Thuis kan ik ook wandelen wat ik wil maar dit soort uitzichten …… hebben we in Zwolle nergens.

Hier laat ik het strand achter me.

Ook op dit pad veel modderpoelen.

Zo heerlijk weer en ik kook weer bij de tent. Ad heeft ergens heerlijke tortellini’s en een zakje geraspte cheddar gekocht. Dessert: Whisky bij de tent.

Eindelijk droog!

Eindelijk was het eindelijk droog geworden. Yes, de volgende zaterdagmorgen was het nog steeds droog. Het uitzicht werd beter, mooier en we konden veel verder over het water kijken.

Ik kon het haast niet geloven. Na het geweldige ontbijt (te veel en te lekker) gingen we naar de camping aan de overkant, Port Mor. Het arme verzopen tentje werd aan de oever van Lochindaal te drogen gezet. Wij hadden een doel: Bowmore en wel de tour. Het weer gaf aan het rondrijden een heel andere dimensie. Islay is een overrompelend prachtig eiland met heel veel peatlands.

Bowmore is mijn favoriete Islay whisky en de toer was boeiend. Voor het eerst maakte ik een Whisky memorabilia aankoop: een echte Bowmore pet. Door naar Lagavulin: helaas vol voor vandaag En naar Ardbeg: ook vol. Wel konden we in het restaurant een heerlijk soepje scoren, de Haddock Chowder. Laphroaig zit in het zelfde straatje en daar dacht Ad eraan om zijn jaarlijkse pacht voor zijn square foot peatland die hij in bezit heeft en aan Laphroaig ‘verhuurt’.

Terug op de camping lag de tent plat tegen de grond. Ik vreesde dat de tentstokken gebroken waren …. zo erg was het niet. Deze tent is niet zomaar kapot te krijgen. Door de harde wind waren de stokken verbogen. Er zat niets anders op dan de tent aan de andere kant, in de luwte van de speeltuin opnieuw op te zetten.  

Eindelijk kon ik weer eens koken bij de tent. Een beproefd menu van gebakken worstjes, tikka massala saus en rijst. Geserveerd met een frisse salade. Dessert: whisky bij de tent.

Eindelijk op Islay.

Foto van Ad in 2014. Duidelijk met beter weer.

10:00 vrijdag 12 augustus schepen we in voor Port Ellen, Islay. Vanwege het weer varen we naar Port Askaig. Voor ons doel, Port Charlotte maakt het niet uit. We nemen eea voor kennisgeving aan. Het regent nog steeds. Voorstel van Ad is om meteen een tour te doen bij Coal Ila. Wie weet is het daarna droog? Ik heb er niet zo’n zin in maar ik weet niet meer waarom. Verder rijden door de regen lijkt me ook niks, wie weet is het straks beter. Bij het kleine weggetje naar de moderne distilleerderij weet ik weer waarom ik geen zin had. We zijn hier eerder geweest, op de motor en het is een lange smalle haardspeldbocht steil naar beneden. Veel stukken met gravel en bagger. Tja, dat had ik verdrongen blijkbaar.

Na de leuke en interessante tour regen het nog steeds. Een medewerkster van Coal Ila geeft ons de tip via de Tourist Info van Bowmore een B&B te zoeken. Zo komen we bij Tighachuan Mhor van Margaret en Tim terecht. Een mooi modern huis tegen over de camping waar we eerst heen wilden. Druip nat komen we daar aan. In het halletje doen we de onze motor jassen en zo uit en alles gaat naar het drooghok, een ruimte waar de verwarming, wasmachine en een droogrek staan. Margaret blijkt een schat. In het uurtje dat we nodig hadden om haar huis te vinden had ze verse scones voor ons gebakken. Later kwam echtgenoot Tim thuis en hij bleek ook een whisky fanaat. Een die graag met Ad eindeloos over de ins en outs van whisky en smaken en proeven kon praten. Terwijl er geproefd werd natuurlijk. Volgens Margaret kon hij er uren over doorgaan en ‘bore you to death’. Dat is hem met Ad niet gelukt.

Onze kamer bij Margaret en Tim.

Weer geniet ik van de luxe van mijn extra schoenen, die zijn nog droog. Thuis in Zwolle toen we bepakt en bezakt klaar stonden, heb ik mijn renschoentjes met sokken in een plastic zak erbij gestopt. Zo heerlijk om de natte schoenen te drogen te kunnen zetten en op droge schoenen op zoek te gaan naar avond eten bij het ‘Lochindaal Hotel’ in Port Charlotte.

Het leek wel Quatro Staggione.

Het eten is over het algemeen heerlijk alleen waar ik steeds meer genoeg van krijg dat alles maar dan ook bijna alles met patat geserveerd wordt. Het lijkt wel of we in België zijn. Ad heeft er minder moeite mee. Ik bestel Curry Rice, lijkt me heerlijk maar ook omdat het een gerecht is zonder patat. Toch? Ad neemt de Scampi&Chips&Salad. Ik ben aangenaam verrast als ik naast rijst en curry ook een salade krijg en stomverbaasd als er ook een flinke portie patat op ligt…..

Dessert: Whisky Port Ellen.

Het Victoria Hotel II

The Victoria Hotel, Tarbert, Kintyre, Schotland.

Het Victoria hotel is niet veel veranderd. De Creditcard machine is nog steeds of alweer kapot. Het hele hotel staalt een ‘vergane glorie’ uit met de nadruk op vergane. Er is geen eenheid in stijl van behang en vloerbedekking. Deuren sluiten slecht. Als we het slot van de trap naar boven controleren gaat hij wel op slot, maar niet meer open. Gelukkig waren we net onderweg naar beneden voor avond eten, want het duurt uren voor iemand het slot weer open krijgt. Wij laten het daarna zo! Ik heb wel wat met dit soort etablissementen. Ad heeft grondig de smoor in over de hoge prijs voor onze niet bijzondere kamer. Bovendien blijkt het een B&B zonder de B van breakfast te zijn. Daarvoor worden we naar de ‘Marine Bistro’ verwezen. Ad meende dat dat gratis zou zijn maar dat had de uitbaatster niet gezegd, alleen maar gesuggereerd…….. voor niks ging de zon op. Afijn, ik maak er het beste van. De natte slaapzakken leg ik over het derde bed. Mijn schoenen vul ik met handdoeken bij gebrek aan oude kranten. Ik kiep mijn natte tassen leeg over de vloer en leg alles ‘te drogen’.

Vrijdag 12 augustus, het regent. Ad slaapt lekker uit, ik ga naar de ‘Marine Bistro’ die de beste koffie van Tarbert zou schenken. Boven mijn koffie droom ik weg. Aan de overkant zit een jonge vrouw met een potje thee hetzelfde te doen. Iedereen is stil. Grappig hoe veranderende omstandigheden voor nieuwe inzichten zorgen. Ik heb nu ff gehad met kamperen-op-de-motor-door-Schotland. Op de motor zijn we veel kwetsbaarder voor de regen. Af en toe een buitje is helemaal niet erg. Blijft het regenen dan na verloop van (weinig) tijd alles nat en gaat de lol eraf. In Oban had ik nieuwe wandelsokken gekocht o.a. van merinoswol. Hema verkocht ze vroeger ook. Katoen, als het nat wordt, wordt een koude natte klomp. Wol blijft warm en veerkrachtig. Ad werd er helemaal blij en vrolijk van toen ik zijn vieze natte stinksokken confisqueerde en hem een paar droge sokken teruggaf. “Warme voeten, wat een uitvinding!”

Dan moet de customer dat wel willen, gezond eten. – Aan boord bij Calmac.

Aan boord komt alles weer goed.

EARTH HOUR 2015

28 maart 2015 20:30 – 21:30We waren het bijna vergeten ….. het uur was al begonnen. Lichten uit, kaarsjes aan. Glaasje wijn? Nee natuurlijk niet, ik wil whisky. Het glaasje is van Dalwhinnie, maar er zit Bowmore single malt in.

Islay Whisky

(Na Visegrad ga ik verder met mijn Schotland verslag. Het is nog lang niet af)

(Dinsdag 30/7/14) Het motregent als ik opsta. Ik moet er doorheen naar de wc, het is al veel te licht voor een snelle sanitaire stop naast de tent. Terug naar de tent is droog. Ontbijt van Oatcakes met Salmonpaste en koffie. We pakken alles in. Goodbye Kintra Farm.
Op de parkeerplaats van Laphroaig staat een bekende motor, van de Duitser die we op Lochranza al tegen kwamen. De parkeerplaats is klein en met zijn motor had hij verdrijvingsstrepen omgezet tot een motorparkeerplaats. Goed idee, ik doe het ook. Alleen het stukje wat over blijft is niet groot genoeg voor de dikke BMW van Ad.
De tourguide is een ouwe rot.

Book Swapping

Ik weet niet meer waar ik het fenomeen voor het eerst gezien heb, de boek swap Kast.

De ‘swap’ boekenkast van Kintra Farm, Islay. Hier vond ik ‘The House Trilogy II’, door Norah Lofts. Een schrijfster waar ik ooit al veel van gelezen had. Dit exemplaar was gratis. Alleen: nu wil ik deel I en deel III ook weer lezen natuurlijk. Deel I heb ik via Amazon.uk.co gekocht voor maar £2,79. Met de postzegels bleef het net onder een tientje. 🙂

(27/7/14) Ik lees graag. Op vakantie, bij ‘gebrek’ aan tv en Internet lees ik. Onderweg heb je altijd van die momenten dat er ff niks te doen is.

Er hangt geen dienstregeling voor de ferry naar Jura

Het uitzicht op Kintra Farm bleek geweldig.

(28/7/14) In schril contrast met de dag ervoor is het weer stralend. Vakantieontbijt  met meegebrachte Nescafe, oatcakes en voor Ad een stukje vergeten kip. Doel I is Coal Ila (spreek uit: ko lila)

Een broodje met kaas is niet altijd gesneden koek.

(27/7/14) Moira is duidelijk geen ochtendmens. 8:00 loop ik vast naar de motor om e.e.a. vast in de fietstassen te stoppen. Alles zit nog op slot, ik moet buitenom. Ad is ook geen ochtendmens, het is 8:10 als we beneden in de eetkamer zitten. Er is iemand in de keuken bezig maar voorlopig staat er alleen maar de cereal met melk. Moira komt vragen wat ik wil voor ontbijt. Brood met kaas en koffie. Later komt ze nog een keer. “You want bread? Or Toast?” ik vermoed dat ze op zondagmorgen geen vers brood heeft en kies eieren voor mijn geld, ik neem toast. Later werd me duidelijk dat voor Moira het concept broodje kaas niet echt een helder had. Ad krijgt zijn bacon, eggs en toast en koffie. Ik krijg toast en een berg geraspte kaas.

Brood met Kaas wordt in Tarbert toast met gerapste kaas? De koffie was goed en het smaakte heerlijk

Ruim op tijd zijn we in Kennagraig. De wachtkamer

Op zaterdag is de boot vol.

Wachten op de boot naar Kintyre.

(26/7/14) We rijden verder op weg naar Islay. Eerst met de ferry van Lochranza op Arran naar Claonnaig op Kintyre. Van een echte terminal is geen sprake. Een parkeerplaats met 13 genummerde plaatsen. Er kunnen ±13 auto’s op de Ferry. We kunnen op plaats 12 achteraan aansluiten. Als er nog een motorrijder aankomt, gaat hij ijskoud de rij voorbij en stelt zich vooraan op. Kijk, dat vinden wij een interessante aanpak. Deze Duitser die we nog vaker tegen zullen komen verteld ons dat hij dat op aanraden van de Calmac medewerkers doet. Zo kunnen ze beter schatten hoe ze de boot maximaal kunnen vullen. Kijk, het wordt steeds interessanter. Het aantal wachtende auto’s is opgelopen tot zeker 20. Het is een kleine ferry, reserveren behoort niet tot de mogelijkheden. Wie het eerst komt het eerst maalt tenzij je met de motor bent. Soms zit het mee. Bij het boarden wil mijn motor niet starten. Gelukkig gaat de helling naar beneden. Al moet ik lopen, we gaan met deze boot mee! De boot wordt vakkundig volgepropt.

Op de ferry van Arran naar Kintyre

Omdat het zaterdag is varen er minder boten.