Goodbye Islay! Tot de volgende keer…..

Camping Port Mor – Islay

De laatste ochtend op Islay en het weer is prachtig. We gaan koffie dringen bij Tim en Margaret aan de overkant. ± 8:30 heb ik alles ingepakt, vastgebonden of klaargelegd. Ad is iets langer bezig, hij heeft de tent op zijn motor en die kan hij pas vastbinden als ik de tent ingepakt heb.

De tent is mijn taak. Samen een tent op- c.q. afbreken is niet zo goed voor onze relatie. Ik vind het leuk om een tent op te zetten en Ad vind het vreselijk. Combineer je dit met een zwerm bloeddorstige mitsies dan hebben wij zo ruzie….. dus: ik doe het alleen. Het kleine tentje opzetten is een fluitje van een cent. Een keer terwijl was ik lekker bezig, zag ik een vrouw in de auto ontzettend boos naar me zat te kijken. Ik heb haar niet gevraagd waarom. In mijn verbeelding zou het maar zo kunnen zijn dat zij het aan haar man overlaat omdat het ‘mannenwerk’ is. Tja, dan komt het niet goed uit als een andere vrouw wel de tent opzet….. wie weet heb ik dat helemaal niet goed gezien, haha.

Bij Tim en Margaret staat nog een rode BMW motor voor de deur. Zijn bestuurder gaat ook weg, met de boot vanaf Port Ellen. Ad was er nog stellig van overtuigd dat wij in Port Askaig moesten zijn. Even de dienstregeling van Calmac gecontroleerd…… oeps, ook wij moeten naar Port Ellen. Gladjes rijden we ernaar toe. Onderweg geniet ik van de uitzichten over de peatvelden. De weg langs het vliegveld van Islay is kaarsrecht en het lijkt net of we in een Amerikaanse film rijden. Voor de overtocht naar Kennacraig had Ad telefonisch gereserveerd. Aangemeld bij de ticketoffice en daar is alles in orde. Alleen, de man van Calmac die de rij controleert wil een kaartje hebben! Ad weer terug naar binnen voor een kaartje, tot grote ergernis van de medewerkster achter het loket en zo gaat Ad van het kastje naar de muur. Door dit getouwtrek gaat Ad de laatste aan boord.

Altijd fijn als ze de motor voor je vastzetten.

Vanaf Kennacraig waar het ook prachtig weer is (ja na drie dagen regen aan een stuk waardeer je dat nog meer) rijden we heerlijk relaxed naar Claonaig. Een verlaten en onbemande terminal aan de Sound of Bute.

Een simpele veerboot naar Lochranza op Arran. We blijven bij de motor. Geen koffie…. Op Arran gaan we lekker makkelijk naar de camping bij Lamlash. Daar waren we eerder in 2014 en toen beviel het goed. Langs de A841 rijden we naar Lamlash. Tot mijn grote schrik is een flink stuk net met vers gravel bedekt. Onze snelheid (vooral de mijne) zakt naar 20 km/uur. Ik verlies Ad af en toe uit het oog maar dat is niet erg, de weg gaat maar één kant op en we zijn hier eerder geweest.

Het Victoria Hotel II

The Victoria Hotel, Tarbert, Kintyre, Schotland.

Het Victoria hotel is niet veel veranderd. De Creditcard machine is nog steeds of alweer kapot. Het hele hotel staalt een ‘vergane glorie’ uit met de nadruk op vergane. Er is geen eenheid in stijl van behang en vloerbedekking. Deuren sluiten slecht. Als we het slot van de trap naar boven controleren gaat hij wel op slot, maar niet meer open. Gelukkig waren we net onderweg naar beneden voor avond eten, want het duurt uren voor iemand het slot weer open krijgt. Wij laten het daarna zo! Ik heb wel wat met dit soort etablissementen. Ad heeft grondig de smoor in over de hoge prijs voor onze niet bijzondere kamer. Bovendien blijkt het een B&B zonder de B van breakfast te zijn. Daarvoor worden we naar de ‘Marine Bistro’ verwezen. Ad meende dat dat gratis zou zijn maar dat had de uitbaatster niet gezegd, alleen maar gesuggereerd…….. voor niks ging de zon op. Afijn, ik maak er het beste van. De natte slaapzakken leg ik over het derde bed. Mijn schoenen vul ik met handdoeken bij gebrek aan oude kranten. Ik kiep mijn natte tassen leeg over de vloer en leg alles ‘te drogen’.

Vrijdag 12 augustus, het regent. Ad slaapt lekker uit, ik ga naar de ‘Marine Bistro’ die de beste koffie van Tarbert zou schenken. Boven mijn koffie droom ik weg. Aan de overkant zit een jonge vrouw met een potje thee hetzelfde te doen. Iedereen is stil. Grappig hoe veranderende omstandigheden voor nieuwe inzichten zorgen. Ik heb nu ff gehad met kamperen-op-de-motor-door-Schotland. Op de motor zijn we veel kwetsbaarder voor de regen. Af en toe een buitje is helemaal niet erg. Blijft het regenen dan na verloop van (weinig) tijd alles nat en gaat de lol eraf. In Oban had ik nieuwe wandelsokken gekocht o.a. van merinoswol. Hema verkocht ze vroeger ook. Katoen, als het nat wordt, wordt een koude natte klomp. Wol blijft warm en veerkrachtig. Ad werd er helemaal blij en vrolijk van toen ik zijn vieze natte stinksokken confisqueerde en hem een paar droge sokken teruggaf. “Warme voeten, wat een uitvinding!”

Dan moet de customer dat wel willen, gezond eten. – Aan boord bij Calmac.

Aan boord komt alles weer goed.

Pech onderweg II

Wachten op de technische hulp.

Vooraan in de rij, nog steeds in de regen, staan we klaar om aan boord te gaan, het wachten is op het groene licht van de Calmac mensen en ik heb mijn motor alvast gestart. Opvallend tevreden en regelmatig staat Suuz te draaien. Even later slaat ze af. WTF? Ik draai de sleutel in het contact om. Niets. Zelfs het contact lichtje gaat niet meer aan. Ad ziet meteen dat het helemaal mis is, zo kunnen we niet mee.

13:00 =G.M.T.*( We verlaten de rij, parkeren aan de kant en ik ga de ANWB bellen. Eerst met mijn mobiel, dan die van Ad. Helaas hebben we in deze uithoek van Schotland geen dekking. Van de Calmac medewerkster mag ik gebruik maken van de telefoon van de ticketoffice. Na eindeloos veel keuze menu’s krijg ik een medewerkster in Den Haag aan de telefoon. Heel veel vragen moet ik beantwoorden. Een aantal malen herhaal ik dat ik met een motor stil sta, niet met een auto. Dat onze mobieltjes het hier niet doen, of ze het nummer van de ticketoffice wil noteren en doorgeven dat dat gebruikt moet worden. “Binnen 2 uur zal er hulp komen” belooft ze. Famous last words…..  ze geeft me nog een ander nummer van de ANWB in Den Haag voor als ik nog vragen heb. Ik ga zitten wachten in de wachtruimte. De verwarming is aan, mijn sokken en schoenen liggen er onder, ik loop op blote voeten door de ticketoffice.

Wachten in de ticketoffice. De automaat had niet alleen koffie maar ook twee smaken soep!

15:15 arriveert de volgende boot en vertrekt. Als de drukte in de ticketoffice voorbij is vraag ik of ik nog een keer mag bellen met Den Haag. Bleek dat de AA (=Britse ANWB) onderweg geweest was. Ze hadden geen gehoor gekregen op onze mobiele nummers. Daarna de ticketoffice gebeld en gevraagd naar een auto met pech? Die stond er niet had een andere Calmac medewerker verteld. Daarna (waarom? Nobody knows) hadden ze een monteur naar de haven op Islay gestuurd en ook daar had hij geen pech geval kunnen vinden. Goh! De medewerkster in Den Haag gaat opnieuw aan de slag.

16:05 belt de AA in de persoon van Anna. Ze spreekt Nederlands alsof ze Nederlandse is, ik denk eerst dat ik de ANWB aan de lijn heb. Ze vraagt naar de postcode van de terminal en zegt dat ze het gaat regelen. Fijn! Duidelijk is dat wij deze dag niet meer naar Islay gaan. Het regent nog steeds. Op Islay hebben we geen reserveringen, we kunnen net zo goed blijven. Ad rijdt naar Tarbert (4 mijl) en reserveert net als 2 jaar geleden in het Victoria Hotel. Ik zit me te vervelen en kijk via de wifi v/d terminal op Facebook. Er komt een reclame post voorbij voor Europahulp v/d ANWB.

“Ga goed voorbereid op vakantie. Dag en nacht hulp bij pech in Europa door de ANWB Alarmcentrale”

Ik kan het niet laten om een reactie te plaatsen met de opmerking dat we al meer dan drie uur wachten. Ook deze ANWB medewerker gaat er met mijn gegevens achteraan.

17:45 gaat de telefoon, ANWB voor ons. Inmiddels kennen ze ons beiden bij naam. Ad heeft uitgebreid overlegd over voor welke boot we wel kunnen reserveren (morgen 10 uur) mag Ad aan de telefoon komen. Het wordt spannend want om 18:00 sluit de receptie van de ticketoffice en zijn we onbereikbaar.
Hulp is nu echt onderweg, binnen 30 min zullen ze er zijn. “Weet je dat zeker?” vraagt Ad ongelovig. Nou binnen 45 min dan.

18:28 rijdt er een witte bestelbus het verlaten terrein op. Eindelijk de beloofde technische hulp. Volgens Ad is de hoofdzekering doorgebrand. De twee mannen gaan met deze theorie aan het werk. Ik doe al mijn natte zooi weer aan terwijl er aan de Suuz gesleuteld wordt. Zoals Ad al vermoedde, de hoofdzekering was doorgebrand. Na vervanging doet Suuz het nog steeds niet, er is nog iets stuk, een connector. Waarschijnlijk nog een origineel onderdeel uit haar bouwjaar 1995. Het wordt tijdelijk gerepareerd en victorie: Suuz start weer. Het is dan 19:00 en ik heb het helemaal gehad. Ad vraagt ze nog hoe laat zij de melding van onze pech gekregen hadden? 17:30 en ze moesten een half uur rijden. Aan hen heeft het niet gelegen.

Het is ruim 7 uur als we, in de regen, eindelijk het terrein af rijden. Doodmoe gaan we naar het Victoria Hotel.

 

*( G.M.T. = Greenwich Mean Time

Pech onderweg I

 

Oban

Het regent de hele nacht. Alles is nat. Slaapzakken, spijkerbroeken. De tanktas had ik bij aankomst direct in de tent gezet met mijn droge handdoek. Tevergeefs, het is allemaal nat. “Natter kan niet”*) denk ik nog als ik de tent kledder nat oprol en in de tentzak prop. Tesco Oban heeft een goedkope pomp, daar gaan we nog even tanken en koffie drinken voor we doorgaan naar Kennacraig op Kintyre waar Ad voor 13:00 de boot naar Islay geboekt heeft. We tanken, Ad rekent af, weigert zijn bon en dan willen we verder rijden. Suuz start braaf maar uit de BMW komen de meest verschrikkelijke geluiden, hij start niet meer. Ik vrees dat zijn versnellingsbak die al maanden slecht is nu de geest gegeven heeft en voorzie dat we voorlopig in Oban moeten blijven…… Ad denkt dat er door de regen water in de benzinetank gelopen is. Ik vind dat niet voor de hand liggen maar als het over motorische zaken gaat hou ik wijselijk mijn mond. Ad heeft meestal gelijk. Vandaag niet. De medewerkster van de pomp, die de herrie ook gehoord heeft en ziet dat Ad niet meer verder kan rijden heeft de bon uit de papierbak gevist. Het staat er zwart op wit: Ad heeft diesel getankt. Het is zeker onze bon, 2x tanken bij verschillende pompen, 2 en 5. De nummers kloppen. Al wil Ad er niet aan, ontkennen heeft geen zin, hij heeft diesel getankt. We staan op het bedrijven terrein van Oban. Ik geef Ad de sleutels van mijn Suuz en ga lekker voor mijn koffie bij de Tesco. Hij gaat ergens een hevel lenen. Het meisje v/d pomp verteld hem waar hij moet zijn.

Ik scoor mijn koffie. Sandwich erbij, ff verder schrijven in mijn reisdagboek. 25 min later loop ik naar de pomp. De diesel is eruit, er zit nieuwe benzine in en de BMW wil wonder boven wonder weer starten. Het klinkt nog steeds niet heel goed, er komen veel ploffende geluiden uit de uitlaat. Het regent. Helemaal op schema vertrekken we uit Oban. Het is 90 km over een slechte bochtige weg in de stromende regen. Gemiddeld rijden we amper 60 km/uur. Het regent al zo lang dat de stroompjes langs de weg hoog staan, hier en daar is de weg overstroomd. Al snel staat er een laag water in mijn schoenen. Eindelijk rijden we door Tarbert. Langs het knalgele Victoria hotel dat er blijkbaar nog steeds staat. Precies op tijd komen we op de terminal van Kennacraig aan. Helemaal daas rij ik de man van Calmac straal voorbij. Gelukkig stopt Ad wel. De man heeft niet veel motorfietsen op zijn lijstje staan,
“Hofland and Hofland is that you?” en we mogen ons opstellen voor de boot. Kleddernat staan we daar, in de regen. Uit de uitlaat van de BMW komen nog steeds ploffende geluiden. Het motor geluid van Suuz klinkt heel goed, net een spinnende kat. 

Wordt vervolgd.

Calmac Terminal Kennacraig

*)Het kan wel  veel natter. Na een overstroomd stuk staat er een laagje water in mijn schoenen.

 

Een broodje met kaas is niet altijd gesneden koek.

(27/7/14) Moira is duidelijk geen ochtendmens. 8:00 loop ik vast naar de motor om e.e.a. vast in de fietstassen te stoppen. Alles zit nog op slot, ik moet buitenom. Ad is ook geen ochtendmens, het is 8:10 als we beneden in de eetkamer zitten. Er is iemand in de keuken bezig maar voorlopig staat er alleen maar de cereal met melk. Moira komt vragen wat ik wil voor ontbijt. Brood met kaas en koffie. Later komt ze nog een keer. “You want bread? Or Toast?” ik vermoed dat ze op zondagmorgen geen vers brood heeft en kies eieren voor mijn geld, ik neem toast. Later werd me duidelijk dat voor Moira het concept broodje kaas niet echt een helder had. Ad krijgt zijn bacon, eggs en toast en koffie. Ik krijg toast en een berg geraspte kaas.

Brood met Kaas wordt in Tarbert toast met gerapste kaas? De koffie was goed en het smaakte heerlijk

Ruim op tijd zijn we in Kennagraig. De wachtkamer

Op zaterdag is de boot vol.

Wachten op de boot naar Kintyre.

(26/7/14) We rijden verder op weg naar Islay. Eerst met de ferry van Lochranza op Arran naar Claonnaig op Kintyre. Van een echte terminal is geen sprake. Een parkeerplaats met 13 genummerde plaatsen. Er kunnen ±13 auto’s op de Ferry. We kunnen op plaats 12 achteraan aansluiten. Als er nog een motorrijder aankomt, gaat hij ijskoud de rij voorbij en stelt zich vooraan op. Kijk, dat vinden wij een interessante aanpak. Deze Duitser die we nog vaker tegen zullen komen verteld ons dat hij dat op aanraden van de Calmac medewerkers doet. Zo kunnen ze beter schatten hoe ze de boot maximaal kunnen vullen. Kijk, het wordt steeds interessanter. Het aantal wachtende auto’s is opgelopen tot zeker 20. Het is een kleine ferry, reserveren behoort niet tot de mogelijkheden. Wie het eerst komt het eerst maalt tenzij je met de motor bent. Soms zit het mee. Bij het boarden wil mijn motor niet starten. Gelukkig gaat de helling naar beneden. Al moet ik lopen, we gaan met deze boot mee! De boot wordt vakkundig volgepropt.

Op de ferry van Arran naar Kintyre

Omdat het zaterdag is varen er minder boten.

Campbeltown – geen panorama’s maar pool-les voor Ezra, in de kroeg.

In campbeltown eten we in een pub, the Feathers Inn. Het is een echte ouderwetse pub. Een die vroeger helemaal blauwgerookt zou zijn. Hier en daar vaste vloerbedekking die evenals het meubilair betere tijden gekend heefd. Aan de muur een gigantische breedbeeldplasma scherm en er is een voetbalwedstijd op.

Voor ons is het blauw tegen geel en Ad zoekt uit wie tegen wie speelt om te voorkomen dat we op de verkeerde momenten gaan juichen. Blijkt Glawgow Rangers (blauw) tegen een Litouwse (geel) ploeg. Het mag duidelijk zijn dat de vaste kroegtijgers voor the Glasgow Rangers zijn. Zij zijn aanvankelijk aan de winnende hand maar na een kwartier ploeteren nemen de Litouwers het over, en maken het ene doelpunt na het andere: exit voor the Glasgow Rangers in weet ik veel welke leage.“Owl Centre”, daar wil ik naar toe. Ezra ook en Ad slepen we mee.

Dit uiltje is afkomst uit de streek van Afghanistan, Pakistan,Tjadikistan, Oezbekistan, Turkmenistan, Kazachstan. Kortom we noemen hem Stan. Dankzij DNA onderzoek wisten de man van het centrum dat Stan een meisje was…. dus daar waren ze nog over aan het nadenken.

 

Het eten is niet duur. De keus op de kaart is niet groot. Ad en ik gaan voor de fish&chips, Ezra kiest baked macaroni cheese. Volgens mij kwam de macaroni zo uit een blikje, en het bord werd aangevuld met patat. Ezra vond het heerlijk. Verder waren de borden voorzien van een toefje salade.

Na enige tijd ga ik op zoek naar de wc. Dat is even zoeken, ik moet het poolzaaltje door, een gangetje dat de hoek omgaat en daar is het dan. Ik doe niet zo moeilijk over wc’s, als er maar een is is mijn motto maar hier wordt ik aangenaam verrast: vergeleken met de pub zelf is het er licht en nieuw aangelegd en brandschoon. Terwijl ik in de pub op diverse plekken aan de vloer blijf plakken. Voor het eten wilde ik wel naar een andere kroeg…….maar Ad had de ‘special’ voor de volgende avond al gezien…..Kip gevuld met Haggis.

Op zich was de sfeer in de pub niet verkeerd. En Campbeltown is niet zo bruisend en werelds dat ik verwacht dat het in andere pub anders zal zijn.

Ezra kiest voor Fish Chips en verdwijnt naar het poolzaaltje en hoor ik even later van de barvrouw dat hij zijn eerste pool-les krijgt.

“Kijk zo doe  je dat”

“Oke!”

“Nee, Zo!”

Ezra kwam wat later om zijn eten op te eten.

In de kroeg was een ander drama gaande; iemand had de programmering van de tv ontregeld. En ze konden het kanaal met de wedstrijd van die avond niet meer vinden. DRAMA! Men zat enigzins ontgoocheld aan de bar….. hoe nu verder? Ezra, die hier niets van mee gekregen had kwam zijn toetje bestellen…..zonder woorden draaide barvrouw zich naar de kok, die in de deur van de keuken stond te staan….”Regel jij dat” sprak ze zonder woorden. Het drama van de voetbalwedstrijd was even belangrijker.

Later kwam iemand om het op te lossen en konden we de wedstrijd van die avond zien:
Celtic tegen Man C.

Mull of Kintyre, oh mist rolling in from the sea my desire is always to be there oh Mull of Kintyre.

Mull of Kintyre oh mist rolling in from, the sea
my desire, is always to be here, Oh Mull of Kintyre…

(dat vage rode vlekje is Ad)Wat was de bedoeling?

Ad had gehoord of gelezen dat je bij helder weer vanaf de Zuidpunt van Kintyre Ierland kon zien liggen. Dat moest hij zien, daarom gingen we naar Kintyre.
Voor we daar aankwamen hadden we al op een stralende dag de vuurtoren op het schiereiland the Rinns (bij Stranrear) al heel ver kunnen kijken en in die verten Ierland, Arran, en nog veel meer zien liggen. Eigenlijk was het doel al bereikt. Evengoed trokken we verder naar Kintyre. OP de 2e dag namen we de auto om naar de Zuidpunt van het eiland te rijden, waar ook een vuurtoren te vinden zou zijn.

“Congratulations on safely negitiating one of Scotlands most exciting roads. Cars must now be left safely in the car park – hairpin bends and steep gradients on the road to the lighthouse are even worse than those you have left behind! 

Dat hebben we gedaan. Op dat moment begon de mist enigsinds op te klaren. Daarvoor was de mist zo dik dat ik eraan twijfelde of we vanaf de cliff de Mull, oftewel het water zouden kunnen zien. Op Ierland zien rekenden we niet mee. Halverwege de bloedsteile weg konden we naar beneden kijken naar de vuurtoren.

Het plan was al oud en het liedje van Paul MacCartny al heel vaak beluisterd. En deze zin;”oh mist rolling in from, the sea”was me al opgevallen…..Afijn, op maandag 4 augustus zouden we de Mull of Kintyre, de zeestraat bij de zuidkant van het schiereiland gaan bekijken. Instappen en wegrijden ja toch?

Oh, daar kwam de mist rolling in from the sea. Het zicht was amper 10-20 meter. Nou is het heel moeilijk om hard te rijden op die smalle bochtige single-track-roads. Af en toe vermoedde ik dat we langs diep afgronden reden. Zeker weet ik het niet, we konden het niet zien.
Ik zag bijna geen hand voor mijn ogen…..

 

Alles was doornat van de mist en loodzwaar met druppels.

Noodgedwongen waren we in de mist doorgereden. Het zicht was zo slecht dat keren geen optie was. Eindelijk kwamen we bij een bord aan met de volgende tekst;

Avoind putting lives a risk – communications here are pooor; including telephone coverage. The terrain is difficult with hazardous hills and cliffs prone to rapidly changing weather conditions. Remember this is home to sheep and a variety of wildlife – please keep dogs on leads.”

Op de terugweg liepen we de mist weer in….

Far have I travelled, and much have I seen
Dark distant mountains with valleys of green
Vast painted deserts, the sun sets on fire
As he carries me home to, the Mull of Kintyre

Mull of Kintyre oh mist rolling in from, the sea
My desire, is always to be here, Oh Mull of Kintyre

Sweep through the heather, like deer in the glen
Carry me back to the days I knew then
Nights when we sang like a heavenly choir
Are the life and the times of, the Mull of Kintyre

Mull of Kintyre oh mist rolling in from, the sea
My desire, is always to be here, Oh Mull of Kintyre

Smiles in the sunshine and tears in the rain
Still take me back where my memories remain
Flickering embers grow higher and higher
As they carry me back to, the Mull of Kintyre

Mull of Kintyre oh mist rolling in from, the sea
My desire, is always to be here, Oh Mull of Kintyre

Mull of Kintyre oh mist rolling in from, the sea

Eilandhoppen van Arran naar Kintyre

 

 In 2005 hopten we naar Mull, Iona en Staffa. In 2006 hopten we vanaf John O’Groats naar de Orkney eilanden en later vanaf Oban naar the Inner Hebrides. In 2007 hopten we vanaf Skye naar we North Uist, South Uist, Eriskay, Harris en Lewis. Oftewel the Outer Hebrides.