Do 4 augustus Dunbar.
Vanaf het moment dat we Dunbar als eerste bestemming in de planning opnamen wist ik dat het een stuk van het John Muir pad wilde gaan lopen. Via de Wandelwinkel in Deventer had ik de kaart gescoord. Officieel begin van de John Muir Way (niet te verwarren met het John Muir Trail; dat ligt in het Yosemite National Park in the States) voor het John Muir’s Birthplace. Dat moest makkelijk te vinden zijn.
Donderdagmorgen vroeg vertrok ik met motor naar station Dunbar om daar op het station te parkeren. Handig als ik later met de trein terug kom. Op de camping begint het gelijk al goed, de slagboom gaat niet open. Ook niet als ik Suuz op de standaard zet en vanaf de andere kant de code intik. Rotding! Het is nog erg vroeg. Ik sta net te kijken of een zijopening van het hek breed genoeg is om mij met motor en al door te laten als een van de parkassistenten wakker wordt en komt helpen. Hij krijgt de boom ook niet in beweging en ook zijn idee is dat ik via het veld er langs rij. Ik ben net aan het maneuvreren over het natte gras als de #@!boom toch open gaat.
Het logische en eenvoudige idee om in Dunbar bij het station te parkeren gaat niet door. Ondanks de borden kan ik het station niet vinden. Dan maar op een andere parkeerplaats dichtbij. Vanavond vind ik Suuz wel weer.
Voor het John Muir’s Birthplace House staat niets wat het begin van een wandelpad aangeeft. Ik weet welke kant ik op moet en gelukkig staat er op mijn kaart een kleine uitlichting van Dunbar. Zo weet ik met veel gepuzzel het begin te vinden. Het eerste bordje is voorlopig ook het laatste. Ruim drie kwartier volg ik op goed geluk een pad langs de golfbanen. Aan het eind spreek ik een lokale wandelaar met hond aan met de vraag of hij weet of ik nog op het J.M. pad loop. Gelukkig, ik loop nog goed. Het is heel mooi wandelen tussen strand, duinen en golfbanen. Eerst veel uitzicht op de Bass Rock, later kwam N.Law, een steile punt bij North Berwick in beeld. Heel af en toe zag ik een bordje. Veel keuzes heb ik op de gok gemaakt. Een keer ben ik terug gelopen.
Scouts in Schotland. Net toen ik langs kwam werden ze geïnspecteerd.
Tegen het middag uur kwam ik in East Linton. Koffie dat wilde ik. De weg kwam in het plaatsje op een T-splitsing uit. Links of rechts voor het centrum. Ik koos rechts. Nee voor koffie had ik de andere kant op gemoeten vertelde een man aan wie ik het vroeg. Hij was ook onderweg naar het centrum. Waar of ik vandaan kwam?
‘From the Netherlands’.
‘Where in the Netherlands?’
‘Zwolle’ antwoorde ik in de verwachting dat hij er nog nooit van gehoord zou hebben.
Yes, Zwolle kende hij.
‘YOU know Zwolle??’ antwoorde ik stomverbaasd.
‘They have a footballclub!’ was zijn simpele verklaring.
Tsjonge jonge. Dankzij PEC staan we op de kaart.
De koffie met Brownie ging er bij mij goed in. Het was mijn eerste bakje koffie van die dag. Ik had gehoopt op horeca onderweg….. tevergeefs. De Co-op verkocht een Sandwich Shrimps & rocket salad met een scherp fris citroenachtig sausje ertussen. Subtiel en lekker!
In de verte N.Law. Een vulkaankegel in North Berwick. Langzaam maar zeker kwam ik dichterbij.
Een keer ben ik echt verkeerd gelopen. Een bord aan een B-weg stuurde me links af. Het hekje in de muur eronder zag ik over het hoofd en ik liep eindeloos te zoeken naar het pad rechtsaf. ± 1km verder ging ik weer terug. Het pad liep achter de muur!
Dit hekje had ik in eerste instantie niet opgemerkt.
In de middag liep ik beter door. ’s Morgens had ik uitgerekend dat ik tussen 5 en 6 uur in North Berwick kon zijn. N. Law werd langzaam steeds groter. 
15:45 liep ik langs de toegangsweg naar de top van de N.Law (een vulkaankegel van 187 m hoog) aan de rand van North Berwick. Ik liet de bordjes voor wat ze waren en ging meteen op zoek naar het trein station. North Berwick heeft een kopstationnetje de vertrekkende trein heeft maar één richting: Edinburgh. Ik was van plan het volgende stationnetje, Drem over te stappen op de stoptrein naar Dunbar. Op de kaart leek het heel simpel.
Ik vertelde dit alles aan de conductrice en ze ging aan het werk met haar kaartjescomputer. Het duurde lang. Erg lang. Ze kwam er niet uit. Toen moest eerst de trein vertrekken uit North Berwick en andere passagiers van een kaartje voorzien worden. Bij mij terug ging ze verder met het gevecht met haar kaartjescomputer. Volgens de computer moest ik naar Edinburgh Waverly want op Drem stopte geen trein die ook naar Dunbar ging. Op Edinburgh kon ik wel met de stoptrein naar Newcastle en bij Dunbar uitstappen. Prijs: £16, -! Dat vond ze voor de afstand North Berwick – Dunbar te gortig. Ik ook ze liggen op loopafstand van elkaar….. ik mocht gratis naar Edinburgh Waverly en daar moest ik een kaartje naar Dunbar kopen.
Oké!
Bij het uitstappen op Edinburgh liepen de passagiers in een controle fuik. Iedereen die nog geen kaartje had moest achteraan aansluiten. Met de houding van de NS in het achterhoofd werd ik daar niet vrolijk van. Zou het een probleem zijn dat de conductrice me zonder kaartje had laten reizen? Wat opviel was dat er geen onvertogen woord viel. Veel mensen hadden geen kaartje. Na opgave van reisbestemming kocht men een kaartje, rekende af en liep verder. De kaartjes verkoopster bij wie ik aan de beurt was zelfs heel blij dat ik gepast met veel losse ponden afrekende. Pfeww! Hoefde ik ook niet meer te zoeken naar de kaartjes loketten. Nu nog het perron zien te vinden waar de trein naar Newcastle vertrok. Perron 19. Ik had zelfs nog tijd om bij de Costa een koffie te scoren.
Op het perron verscheen later een man met een trom. Niet echt met een trom, maar wel duidelijk roepend en uitleggend dat we verkeerd stonden. Het was niet zomaar een trein die eraan kwam, maar de Caledonian Sleeper*) naar London Kings X! Zo verschrikkelijk lang zou die zijn dat de ‘gewone’ reizigers achter hem aan moesten lopen een flink eind verder op het zelfde perron. Oké, zolang ik maar in Dunbar uit mocht stappen? Tuurlijk, dat was het eerste station waar de trein stil zou staan.
Zonder problemen kwam ik in Dunbar aan. Mazzel dat ik vanmorgen met motor het station niet gevonden had, op het station moest betaald geparkeerd worden. Nu moest ik 5 min verder lopen naar de gratis parkeerplaats.
±18:00 was ik weer op de camping. Weer met motor heb ik Indian Take away gehaald. Een Saag Lamb met 2 naan broodjes erbij. Het was heerlijk afgezien van de naan die vooral droog en smakeloos was.
Toetje: Whisky bij de tent.
*) die hadden we de afgelopen jaren al eerder gezien o.a. in Fort William waar hij vertrekt. Een van onze nog uit te voeren reiswensen zijn om met openbaar vervoer naar London te reizen en vanaf daar met de Caledonian Sleeper naar Schotland te reizen. We zijn al eens eerder met het ov door Schotland getrokken en dat was fantastisch!
Het is niet de juiste weg maar na een 22% daling is omkeren geen optie. Bellen, sms’en, appen, het kan allemaal niet. Ik weet dat Ad verschrikkelijk ongerust en boos zal zijn maar ik weet niet waar hij nu is. Doorrijden lijkt me het beste. Er komen geen 22% hellingen meer. Ik ben iemand die dit soort afgronden in der eerste versnelling en met beide remmen langzaam naar beneden afdaalt. Ad vertelde later dat hij daar 80 reed in zijn vier.
Een tijdje geleden las ik een krantenartikel over het fenomeen ‘mislukte foto’. Vroeger, in de tijd van de analoge fotografie bracht je je rolletje weg, en ging je een paar dagen later het resultaat halen. Vaak zaten daar foto’s bij die niet helemaal, zeg maar helemaal niet geworden waren zoals je bedoeld had. Dat kon komisch zijn. Koffie zetten is het eerste wat ik doe ’s morgens. Dat bakje is het lekkerste bakje van de dag. Ook vanmorgen liep ik naar de koffiezetter en deed er voor 2 bekers water in.
Kaatjevliet's Blog 