Loch Awe 3 – The Angel of the North

We zijn allang weer thuis. Vroeger kon ik uren achter de pc doorbrengen. Schrijven, bloggen lezen reageren etc. etc. maar met de ondergang van het VKblog en meer sporten in mijn dagelijks leven is de lol er af. Ik zit nog wel achter de pc, maar niet lang. Mijn zitvlees is in slechte conditie.

Vandaar dat mijn reisverslag op zich liet wachten. In april waren we een weekje in Dalavich. Een heel klein gehuchie waar ik daarvoor nog nooit van gehoord had.

9 vd 10 keer reizen we via Newcastle. En nooit gaan we de stad in. Ontelbaar vaak waren we er maar veel van Newcastle heb ik niet gezien. Op ansichtkaarten zag ik de ‘Angel of the North’ die ergens in de stad moet staan. Deze trip hadden we veel tijd om ons eerste B&B te bereiken. Ad was meteen voor. Het adres is Durham Rd Gateshead. Vanaf de haven is dat naar het Zuiden, haha. Ingetikt op de TomTom stuurt dat ons naar halverwege de erg lange Durham Road. Geen Angel te zien. Na wat vragen aan voorbijgangers was het een kwestie van doorrijden en dan de juiste afslag van een a‑symmetrische 8‑armige rotonde te vinden. Dat moesten we nog een keer overdoen…..et voila, ‘The Angel of the North’

According to Gormley, the significance of an angel was three-fold: first, to signify that beneath the site of its construction, coal miners worked for two centuries; second, to grasp the transition from an industrial to an information age, and third, to serve as a focus for our evolving hopes and fears.

 wordt vervolgd,

 

Loch Awe 1 – de nachtboot

Ik weet het niet zeker meer maar ik denk dat het 2002 was. Ad had een aanbieding gezien, op zijn werk nog om te gaan Xmas shoppen in Newcastle. Met de boot heen en weer voor een prikje. Jongste zoon ging bij Opa en Oma logeren. Auto ging ook mee. Een hele dag geshopt maar niets gekocht in Newcastle, iets wat we daarna nooit meer gedaan hebben. En het was geweldig. Slapen op de boot was iets nieuws voor mij. Slapen in een echte hut bedoel ik. Dat ik in 1980 mijn slaapzak over drie klapstoeltjes gelegd heb op de nachtboot van Liverpool naar Dublin en zo sliep tel ik niet mee.

’s Morgens terug naar IJmuiden zat ik van mijn koffie te sippen in het café aan boord. Wachten tussen slaperige wachtende mensen. Echt heel spannend zag het er niet uit. Toch dacht ik: “Dit is het! Als dit nou eens een routine voor ons zou kunnen worden……”

 

Hmm ik denk dat het gelukt is. Ik heb ergens in Excel een spreadsheet waar ik kan opzoeken hoe vaak we nu al samen een boot naar het Verenigd Koninkrijk genomen hebben. Ff zoeken… we gaan voor de 26^e keer met de nachtboot. Zeker niet voor de laatste keer

wordt vervolgd,

 

We bellen!

vrijdag 24 maart in de haven van North Shields

Eerder in Schotland hadden we af en toe de ergernis van mobiele telefoons zonder dekking. Ik weet het vroeger gingen we zonder gsm naar Schotland en de eerste jaren met gsm was het heel gewoon dat ze het in het buitenland helemaal niet deden….. maar in de loop der jaren blijken ze toch handig en hier en daar broodnodig. In 2016 stond mijn motor zomaar opeens stil in Kennagraig, Kintyre. Fijn dat je de ANWB kunt bellen maar onzer beider telefoons hadden geen contact met provider (T-mobile voor mij en Ben voor hem) Mazzel dus dat we gebruik mochten maken van de telefoon van de ticket office van CalMac. Ideaal was het niet.

Afgelopen november waren we in Glencoe en mijn telefoon deed het bijna nergens. Ik ging de West Highland Way wandelen en echtgenoot ging heel andere dingen doen …… dan is het handig als je elkaar kunt bereiken. Via sms die af en toe aankwamen, niet noodzakelijker gewijs in chronologische volgorde hebben we elkaar weer gevonden. Thuis had echtgenoot ook een fiks opgelopen rekenening…… ik niet, das weer het voordeel van prepaid. Ik had wel voor 1,- de Travel&Surf pas gekocht …… voor niks.

Kortom ontevredenheid troef en we hadden weer een vakantie met individueel verschillende activiteiten gepland. Ik wil wandelen en Ad wil dat niet. Af en toe zal ik met het openbaar vervoer naar ons B&B gaan en hopelijk vinden we elkaar dagelijks weer terug. Op Internet las ik van iemand die in Parijs een locale prepaid simkaart in zijn gsm stopte en voor een prikje locaal kon bellen, appen en internet gebruiken. Dat was het! Op Internet vond ik de pay-as-you-go van Tesco. Ik kon zelfs chatten met een Tesco medewerker van de 24/7 Tesco in Newcastle waar we kind aan huis zijn. Het moest kunnen!

Vanmorgen waren we er. Het kon, en de medewerkster maakt het voor beide smartphones in orde. Het enige misverstand was dat Ad ook probeerde met Nl te bellen en toen een bandje kreeg dat zijn tegoed zero was. Voor buitenland is het dat ook. Een pay-as-you-go-card met bellen naar het buitenland is waarschijnlijk duurder. Voor £10,- hebben we ieders 1Gb data, 500 min bellen en onwaarschijnlijk veel sms-jes. Contact met het thuisfront gaat via whatsapp en dat functioneert. Houdbaarheid 6 maanden.

The Cromwell afternoon tea met koffie ipv thee

Onderweg naar Glencoe I

Uitzicht in IJmuiden.

DFDS heeft twee boten op de route IJmuiden – North Shields. De King en de Princess. De King is groter maar wij varen liever met de Princess. Zij heeft zeezicht hutten met 2-persoons bedden voor maar een tientje meer. Andere hutten hebben de bedden apart. Voor onze vakantie schuiven we net zo lang met vertrek- en aankomst data tot we heen en weer mogen op de Princess Seaways.
Nu gaan we naar een self-catering cottage in Glencoe. Huisjes gaan van zaterdag tot zaterdag en dus boekten we de boot voor vrijdagnacht. De King dus. Een donkere binnenhut met bedden boven elkaar. Ach, daar slapen we ook goed. Ik slaap boven.
Ad had zich al weken op een pizza verheugd. Hij wist al welke, de ‘frutti di mare’. Ik koos er een met champignons en verse mozzarella. Ik kreeg mijn pizza, voor Ad kwam een bord spaghetti ‘frutti di mare’.
Eén seconde ging zijn wenkbrauw omhoog toen pakte hij zijn bord aan met de gedachte: spaghetti ook lekker.
In de Navigator bar staat de troubadour de sterren van de hemel te zingen. En dan; ‘the pianoman’ van Billy Joel. Dankzij de reclame associeer ik het lied met trein naar Londen, toch zit ik nu aan boord van de boot naar Newcastle. Later zit ik alleen te luisteren. Twee stoelen (ik zit in een soort kwartet) worden bezet door een onbekend stel.
“Is your husband Scottish?” kreeg ik als vraag want Ad in zijn Schotland T-shirt hadden ze al gezien.
“No, but he wants to be” was mijn antwoord. Waar of hij vandaan kwam? Hij was een Schot, onderweg naar huis. Weekje Duitsland achter de rug. Of ik Duits sprak? “Natürlich!” en hij schakelde naadloos in perfect Duits over. 40 jaar had hij in Duisburg gewoond en gewerkt. Getrouwd, gescheiden en een dochter die in Duitsland geboren en opgegroeid was. En opeens was hij weer terug gegaan naar Schotland, dochterlief had later ook het huis verkocht en woonde nu ook in Schotland. Alleen zijn broer die een keer op bezoek naar Duisburg gekomen en meteen gebleven was woonde er nu nog. Handig voor zijn vakanties in Duitsland.
Ad was inmiddels terug. De troubadour zong nog steeds de sterren van de hemel en het gesprek ging over taal, Duits, Engels en Scotts en alles wat je daarbij kunt halen. Zij woonden nu aan de kust ten westen van Glasgow en de wortels lagen in Inverness. Dat ik Inverness kende en meermalen aan de Beauly Firth gekampeerd had maakte indruk.

Een heel aantal drankjes verder val ik in slaap boven in mijn stapelbed.

Zo’n boot vaart natuurlijk niet zomaar van A naar B. Ad wil altijd meer weten, zoals hoe hard varen we etc etc. Deze vaart mocht hij deze informatie lezen. Meenemen mocht niet, dan maar een foto gemaakt. Nu weten we het. 0:30 C.E.T. komen de Princess Seaways en de King Seaways elkaar tegen.

 

We will be back!

Vrijdag gaan we weer weg. Naar Scotland (uiteraard voegt Ad toe). Een self-catering cottage in Glencoe. Een van mijn plannen, twee stukken van de West Highland Way te gaan lopen. De wandelweg komt op een paar km afstand langs Glencoe. Verder zien we wel. Het zal vast wel een dagje regenen.

Ik ben benieuwd of ik nog nieuwe inzichten vind. Elke reis vind ik er een paar. Zoals,

1. Koffie: in het UK kun je beter de Americano met een kannetje melk bestellen. Cappuccino daar doen de Britten veel te veel melk door. Het is vaak warme melk met een paar druppels koffiesmaak.
2. Takeaway: op de camping is een portie groot genoeg voor ons twee. Staat er thuis een mooie koelkast klaar voor de restanten die de volgende dag ook nog lekker zijn….. op vakantie werkt dat niet.
3. Her-sluitbare zakjes zijn reuze handig voor alles wat droog moet blijven. Medicijnen, koffie, tickets, snoertjes, telefoons, kaarten.
4. We are not joined at the hip. Ad gaat op stap, ik ga wandelen.
   

   Reuze handig voor elke reiziger.

Newcastle revisited

Wachten, wachten en nog langer wachten in Newcastle.

De dag in Galashiels begint grijs en droog. Pas in Newcastle gaat het regenen. Terwijl we 1½ uur in de rij moeten staan. De man in het geel die aanwijst wie er naar binnen mag kan er ook niets aan doen, hij krijgt vanuit de boot zijn orders. Eerst de campers en de caravans. Dan zoveel kleine auto’s en dan een paar grote. Af en toe een grote vrachtwagen. Heel veel verschillende auto’s. Daar zijn ook de meeste van. Tijdens het wachten doe ik toch mijn regenbroek aan. Ik reken erop dat we, net als in 2013 als allerlaatsten aan boord gaan.

Ik krijg gelijk.

De man in het geel en later ook de kapitein beloven zwaar weer, ik ben benieuwd.

Dunbar

Met Passing Point.

Ad reed er zo naar toe. De laatste afslag vanaf de A1 was wat tricky. We zagen het bord laat, ik moest flink remmen. Voor me zag ik hoe Ad naar rechts(!) keek voor hij in de slipstream van een andere auto de rechter rijbaan overstak. Ik stond stil op het voorsorteer vak en realiseerde me dat ik naar links moest kijken om te zien of de weg vrij was. Niet dus. Het duurde even voor ik kon oversteken.

Na het razen over de A1 heeft het single-lane-weggetje naar de camping een hoog “weg‑van‑de‑snelweg” gehalte. Schitterend duinlandschap. Het langzame rijden waarbij je bij ieder passingpoint moet wachten op de tegenligger die eerst komt heeft een rustgevend effect.

Over koken op de camping hebben we de volgende afspraak: bij droog weer draai ik op de Trangia iets simpels, bij regen halen we ergens eten. De aankomst dag in Dunbar was het mooi weer. wisselend bewolkt en droog. Bij een van de twee Co-op winkel die het klein plaatsje rijk was haalde ik een zakje gare rijst, Co-op Tikka Massala en een pakje worstjes. Thuis had ik de Trangia al getest. Het duurt heel even voor hij warm is, daarna gaat het hard.

Na enige tijd kunnen de andere ingrediënten erbij;

Toetje: Whisky bij de tent.

The Light House Café

2006 een cappuccino jaar.

Wo 3 augustus ‘16
Km:68.791,4

Ik weet nog dat het in 2002 was. X-shoppen in Newcastle. Ad vroeg of mij dat leuk leek. Vast wel. Ezra (4) ging bij Opa en Oma logeren. De auto mee op de boot was een fractie duurder dan parkeren in IJmuiden, auto ging mee. Braaf zijn we de hele dag echt gaan shoppen in het saaie winkelcentrum van Newcastle. Dat hebben we daarna nooit meer gedaan. Ik hou helemaal niet van shoppen en wat de Britse winkelcentra te bieden hebben is nog veel oninteressanter dan de winkels thuis.
We hadden het geweldig! Zoals alles leuk is als je het als dolverliefd stel samen doet. Slapen op de boot beviel me ook gelijk goed.
De volgende dag sloot ik aan bij de slaperige zwijgzame mensen die stonden te wachten voor een koffie en een broodje. Starend naar buiten, naar de grijze zee. Ik was hooked. Hoe mooi zou het zijn als dit een routine zou worden. Ik wist het, dit wilde ik vaker doen.

Soms komen wensen uit. ik moet even opzoeken hoe vaak *) we met DFDS gevaren hebben. Op de pc staat een spreadsheet waarop ik dat bij hou. Deze vakantie is de 21^e keer dat we naar Schotland gaan. Soms gaan we met P&O over Hull, heel soms met het vliegtuig.
Land is in zicht, al uren. Blauw en stralend met hier en daar een wolkje. Volgens mijn weer app regent het in Newcastle! We zien wel. Eerste doel: Dunbar

*) 18 keer. Niet altijd naar Schotland, DFDS heeft Duinkerken – Dover over genomen.

De troubadour

Haven van Newcastle

(6/8/14) Dat de wegen in Engeland beter zijn valt direct op. Zo groot is het verschil. Vlot rijden we naar Newcastle. Eerst nog even naar een gigantische Tesco. Onze eigen super in Nl verandert de inrichting van de winkel geregeld zodat je weer moet zoeken. Niet bij deze Tesco, daar liggen de maaltijd salades al jaren op dezelfde plek.

England Culinair

Al jaren kwamen we er langs en wilde Ad er een keer heen.

(6/8/14) In de nacht gaat het regenen. Ik ben zes uur waker, zeven uur sta ik op. Er is nog een salade over, dat is mijn ontbijt. In de voortent is het gras nog droog. Daarna maak ik een bakje oploskoffie met de Trangia. Ik ga die schotse oplos meuk bijna waarderen.

Auchentoshan

We rijden de hele dag door. Van Newcastle naar Carlisle, door Galloway en Dumfries. Dan een stuk binnendoor over de ‘sheeptrail’ richting Maybole. Hopen dat er plaats is op Culzean Castle Campsite. De campsite is niet zo idyllisch als hij op Internet leek. Ook niet goedkoop. Erg goed georganiseerd en een plekje aan de cliff was out of the question. Eten halen we in Girvan bij onze vertrouwde Asda. Maaltijd salades en een portie verse ravioli. Stilton kaas en Scrumpy Jack troebele cider. Onze buren zijn ook op de motor. Fransozen, vader en dochter op een motor, moeder op eigen motor. Het is warm. Omdat de camping hoog ligt hebben we ook vanaf onze plek uitzicht op Arran aan de overkant van het water.

Op de boot

Voor maar één tientje meer vermijden wij de vraag: “Wie slaapt er boven en wie slaapt er beneden?” Wel zo gezellig ….

Op de boot. De hut is gaaf. Tweepersoons bed en uitzicht over zee. Naast ons twee meisjes die voortdurend aan het babbelen en giechelen zijn. Kwart over vier, vijf voor zes, 10 over acht, het gebabbel en gegiechel gaat non-stop door. Hard genoeg om voor mij om het als Nederlands gegiechel te herkennen. 23:30 gingen we naar bed. En nog lagen de meiden te giechelen. Af en toe deden we ze na, dat had geen effect.

00:05 ben ik het zat. Ik geef een luide bons tegen de muur,
“Nu is het genoeg, meisjes! Het is 5 over 12, wij willen SLAPEN!”

Stil.

Schotland 2014 – We zijn weer thuis

Culzean Camping en Caravanning Club aan de kust van Ayrshire. Niet goedkoop.

Ik heb zojuist de tent opgezet op ons voetbalveld. Drogen duurt niet lang en ze kan zo droog weer ingepakt. Misschien voor de laatste keer, ons mooie klein trouwe tentje toont tekenen van ernstige slijtage. In St. Andrews kwam een grote lengte barst in een v/d stokken. Met duc tape is het gerepareerd, alleen er zijn meer mankementjes. In het elastiek in de stokken zag ik diverse zwakke plekken en de elastieken waar de haringen doorheen gaan zijn versleten en slap.

December in Schotland

Iets van half vier reden we woensdag 4 december de DFDS terminal in IJmuiden binnen. Het was er niet druk, we mochten zo doorrijden de parkeerplaats op. De princess Seaways lag op ons te wachten. Onze hut heeft een 2‑persoonsbed en uitzicht op zee, cq uitzicht op de vuurtoren van de haven. Het weer lijkt prima. De koffie in het “Lighthouse café” is lekker. Ik heb er een paar jaar over gedaan om te ontdekken dat ik aan boord bij dfds beter de zwarte koffie kan bestellen dan de cappuccino. Dat laatste is echt slootwater dat nauwelijks naar koffie smaakt.

Terug naar huis en Pech onderweg

Wachtend op ons: The King of Seaways.

 

Op de grens Schotland/Engeland drinken we bij de cholesterolkar een kop koffie, later in Bamburgh nemen we nog een bakje bij een etablissement waar we al eerder geweest waren. In Newcastle gaan we naar een grote Tesco voor boodschappen. Voor Cider, Haggis en maaltijdsalades voor eten aan boord. Helaas de Tesco, (tja we zijn in Engeland) verkoopt geen Haggis. Volgens een medewerker zou Morrisons zou wel Haggis verkopen. In de hopeloze zoektocht naar de Morrisons verdwalen we en kunnen we ook de weg naar Coble Dene, de haven niet meer vinden.

Bij een garage vraagt Ad de weg. We gingen de verkeerde kant op en Ad maakt een halve draai op de weg. De garagehouder kijkt hem na en ziet iets …..? Hij schreeuwt en wijst naar de achterband.

Back Home (Schotland in november VI)

Boek ‘the Help’ bijna uit.

Dinsdag rijden we naar huis. In Newcastle hebben we tijd over voor boodschappen bij een Tesco. De prijzen aan boord zijn zo excessief hoog dat we liever een en ander van te voren inslaan. Zo ook de Gin&Tonic. Ad neemt zijn verantwoordelijkheid, in de super splitsen we op. Hij zorgt voor de drank. Gin had hij zo gevonden natuurlijk. Maar aangekomen op de limonade afdeling was tussen de rekken vol cola en orange de tonic nergens te vinden. Dan maar vragen?
“Tonic? Dat drinken we hier alleen met Gin. Het staat dus naast de Gin!”

Aan boord van de Princess Seaways (november in Schotland II)

Ik blijf het leuk vinden reizen per boot

Aan boord van de Princess Seaways gaan we niet meer naar het diner. Veel te duur voor niet echt bijzonder eten.

Holy Island! – de lekkerste champignonsoep die ik ooit gegeten had.

 

Plan A was simpel: ± 9:00 in North Shields aankomen en van de boot rijden, dan hadden we 1½ uur om de 63,2 mijl naar Lindisfarne(Holy Island) af te leggen. Al zo vaak hadden we dit eiland rechts laten liggen …..

Naar Newcastle? Nee, liever naar North Shields.

The Princess of Norway

Het was voor ons de zesde keer dat we terug reden naar de haven van Newcastle.

Natuurlijk werd het daarna mooi weer. Voor heel even.

De foto hieronder is nu mijn desktopfoto. Ergens in Northumbria richting de Scottisch border…  

 Na Alnwick Castle hadden we de Schotse grens als doel; we wilden even, voor een uurtje maar of zo voor we terug moesten naar de boot in Schotland zijn. Langs een toeristische weg natuurlijk.