Loch Awe 6 – Onderweg naar Oban

impressie van de coffe mug

Heerlijk vroeg word ik wakker. Yes, vandaag gaan we naar Oban. Ik begin met wandelen ’s morgens vroeg. Ad slaapt uit en het is de bedoeling dat hij dezelfde route neemt met de auto en me dan ergens zal inhalen.

Wakker worden kan lastig zijn. Om koffie te kunnen maken moest ik nadenken over het hoe en wat in deze keuken. Ondertussen haal ik vast mijn schoenen uit de auto. O ja en medicijnen, ik leg mijn 3 pillen bij de koffie op de tafel. Halverwege mijn koffie lijkt het een goed idee om de schoenen aan te doen. Alleen de veters hebben verschillende kleuren? Het zijn twee verschillende wandelschoenen. Nog een keer naar buiten voor de goede schoen. Appels in mijn tas, en flink zoeken naar m’n zakmes. Later kijk ik op tafel en daar liggen mijn pillen nog op me te wachten.

Ondanks alles loop ik klokslag 8 uur naar buiten. Eindelijk onderweg. Heerlijk rustig. Geen auto’s, geen mensen, geen wind ik hoor alleen de vogels en het water van een riviertje dichtbij. Life is good. Waarom ik er opeens over nadenk weet ik niet meer maar opeens vraag ik me af of ik wel de juiste kant ben opgelopen. Het antwoord is simpel nee!

8:40 loop ik weer langs het huisje waar Ad nog slaapt. Eerste doel is Kilmelford. Het is zondag en ik kom echt helemaal niemand tegen. Pas tegen ½12 komt me een lomp rijdende witte stationcar tegemoet. Ik spring opzij en zie achter me dat een andere witte auto ook net op tijd opzij kan maneuvreren. Een bekende auto, onze eigen witte Meriva met Ad achter het stuur.

Wordt vervolgd,

 

We zijn in Schotland 13) MacGillivray’s (ook een lastige naam)

2014

MacGillivray’s in Oban
We aten er ooit. Vorig jaar nog geloof ik. Bij de bestelling moet je je naam geven zodat ze je kunnen roepen als de bestelling klaar is. De eerste keer begreep ik dat niet meteen en legde de serveerster het uit;

“Like: My name is Karin and …..”
Ah, het kwartje viel en ik zei
“Right! But My name is Karin and….”
Dikke lol bij de meiden in de kar.

Dinsdag stond er een Japanse of Chinese jongen te wachten en routineus werd naar zijn naam gevraagd. Verbaasd keek hij op. Ik zag hem denken,
“Mijn naam? Dat wordt leuk/moeilijk!”
Hij bleef een momentje stil en zei toen

“It’s Jimmy”

We zijn in Schotland 12)

Onderweg heeft Ad een stijve nek. Pijn en daardoor een iets minder goed humeur. Niet heel erg, wel vervelend. Oorzaak: geen goed kussen en daarom slaapt hij op een opgerolde motorjas vol met harde onderdelen. Hij wil geen sjaaltje om. Pas als ik een dag later het minimale soepele zwarte colletje gewoon omdoe (hij is even niet zo heel erg tegen) zit het meteen heerlijk, en houdt hij het om.

Zondag middag in Oban loop ik langs memory Lane het stadje rond. Ik vind één outdoor winkel die open is en wauw afgeprijsd van £14,- naar ƒ4,- verkopen ze een klein zacht kussen. Pas op de camping laat ik Ad raden wat ik voor hem gekocht heb. Hij moet er even over nadenken dan raadt hij het.

Later test ik het kussen ook 5 min. Precies goed! Ad blij en ik wil er ook een.

 

We zijn in Schotland: 11) Return to Oban

Ik hou van kamperen. heerlijk om naast de tent te ontbijten. Koffie, oatcakes en kaas, wat wil een mens nog meer?

Zo 13 augustus Dunoon, Cowal peninsula
Het zou mooi weer worden vandaag, ik word wakker van de regen op de tent. 7:30 sta ik op, om in het kantoortje een verslag voor Facebook te schrijven. Uploaden lukt me later nog wel. Een heerlijk zonnetje komt erdoor, ik kan naast de tent koffie maken en ontbijten met oatcakes. Het leven is goed! Droog en met een waterig zonnetje jaag ik Ad zijn bed uit en pak ik de tent in. In de regen rijden we richting Oban. In Inveraray stoppen we voor koffie. Als ik nog ff naar buiten ga om iets uit de motor te halen komt de regen echt met bakken vol uit de lucht gestort. Fijn dat ik alles apart in plastic zakken verpakt heb.
Eindelijk wordt het definitief droog. Het is heerlijk motorrijden. De weg is goed, het uitzicht magnifiek. Heel veel andere motorrijders, eerst vooral bij de tegenliggers. Wat later lijkt het of er een helikopter achter me rijdt. Jawel, twee zware jongens en al snel zoeven ze me voorbij. Motor voorbij motor is niet zo lastig, geen scherpe bocht houdt ze tegen.
Onder een stralende zon rijden we Oban binnen, diverse locaties met bordje
‘Vacancies’ negerend. Ook Ad wil naar een plek met een mooi uitzicht. Oban Caravan & Camping Park heeft dat plenty. We rijden er linea recta heen, voor minimaal 2 nachten.
Terug in Oban shoppen we bij Tesco. Onze favoriete co-op is er niet meer. Doel is om vast “wat te gaan proeven” bij een local Seafood kraam. Het wordt uiteindelijk een complete maaltijd. Garnalen sandwich, scallops & garlic butter, steamed mussels en hot smoked salmon, een feest! Bij de tent heb ik geen zin meer in koken.

Pech onderweg I

 

Oban

Het regent de hele nacht. Alles is nat. Slaapzakken, spijkerbroeken. De tanktas had ik bij aankomst direct in de tent gezet met mijn droge handdoek. Tevergeefs, het is allemaal nat. “Natter kan niet”*) denk ik nog als ik de tent kledder nat oprol en in de tentzak prop. Tesco Oban heeft een goedkope pomp, daar gaan we nog even tanken en koffie drinken voor we doorgaan naar Kennacraig op Kintyre waar Ad voor 13:00 de boot naar Islay geboekt heeft. We tanken, Ad rekent af, weigert zijn bon en dan willen we verder rijden. Suuz start braaf maar uit de BMW komen de meest verschrikkelijke geluiden, hij start niet meer. Ik vrees dat zijn versnellingsbak die al maanden slecht is nu de geest gegeven heeft en voorzie dat we voorlopig in Oban moeten blijven…… Ad denkt dat er door de regen water in de benzinetank gelopen is. Ik vind dat niet voor de hand liggen maar als het over motorische zaken gaat hou ik wijselijk mijn mond. Ad heeft meestal gelijk. Vandaag niet. De medewerkster van de pomp, die de herrie ook gehoord heeft en ziet dat Ad niet meer verder kan rijden heeft de bon uit de papierbak gevist. Het staat er zwart op wit: Ad heeft diesel getankt. Het is zeker onze bon, 2x tanken bij verschillende pompen, 2 en 5. De nummers kloppen. Al wil Ad er niet aan, ontkennen heeft geen zin, hij heeft diesel getankt. We staan op het bedrijven terrein van Oban. Ik geef Ad de sleutels van mijn Suuz en ga lekker voor mijn koffie bij de Tesco. Hij gaat ergens een hevel lenen. Het meisje v/d pomp verteld hem waar hij moet zijn.

Ik scoor mijn koffie. Sandwich erbij, ff verder schrijven in mijn reisdagboek. 25 min later loop ik naar de pomp. De diesel is eruit, er zit nieuwe benzine in en de BMW wil wonder boven wonder weer starten. Het klinkt nog steeds niet heel goed, er komen veel ploffende geluiden uit de uitlaat. Het regent. Helemaal op schema vertrekken we uit Oban. Het is 90 km over een slechte bochtige weg in de stromende regen. Gemiddeld rijden we amper 60 km/uur. Het regent al zo lang dat de stroompjes langs de weg hoog staan, hier en daar is de weg overstroomd. Al snel staat er een laag water in mijn schoenen. Eindelijk rijden we door Tarbert. Langs het knalgele Victoria hotel dat er blijkbaar nog steeds staat. Precies op tijd komen we op de terminal van Kennacraig aan. Helemaal daas rij ik de man van Calmac straal voorbij. Gelukkig stopt Ad wel. De man heeft niet veel motorfietsen op zijn lijstje staan,
“Hofland and Hofland is that you?” en we mogen ons opstellen voor de boot. Kleddernat staan we daar, in de regen. Uit de uitlaat van de BMW komen nog steeds ploffende geluiden. Het motor geluid van Suuz klinkt heel goed, net een spinnende kat. 

Wordt vervolgd.

Calmac Terminal Kennacraig

*)Het kan wel  veel natter. Na een overstroomd stuk staat er een laagje water in mijn schoenen.

 

Ook op vakantie: Wie vouwt de was?

Ad gebruikt de woensdag voor allerlei boodschappen en andere zaken die hij wil uitzoeken. De spiritus voor de spiritusbrander is bijna op en in de Schotse supermarkten is dit product niet te vinden. Het personeel waar we het aan vragen kijkt ons niet begrijpend aan. Bij de schoonmaak spullen verkopen ze blitse (en dure!) spuitbussen om de ramen mee schoon te maken. Spiritus, ammonia en schoonmaak azijn schitteren door afwezigheid.  Als ik allang weggelopen en onderweg ben gaat hij met de campinghouder praten over het hoe en wat en waar van dit product. Campingbaas weet het: in Schotland wordt het verkocht als ‘methylated spirit’. Ook weet hij waar: bij het schotse equivalent van een kruising tussen Gamma en Blokker. Iets met home erin. ‘Homebase’. Als ik tussen de modder en rotsige stenen van het wandelpad maneuvreer krijg ik een appje, hij heeft een nieuwe fles brandstof voor de Trangia gescoord. In de spiritus fles zit nog voor 1x koken. Later op Islay als ik hem naar de nieuwe fles vraag kan hij die nergens vinden. In zijn enthousiasme om mij deze foto te kunnen sturen heeft Ad zeer waarschijnlijk de methylated spirit op deze groene vuilnisbak laten staan…..

Het wordt die dag niet meer droog. Onze tent, zeker met het nieuwe luchtbed is erg klein. De camping heeft een poolruimte met stoelen een tv. Het is er droog en op de BBC is een razend interessant programma te zien over quarks en andere deeltjes. Met chips en cider erbij is het best uit te houden. Als ik me verveel ga ik rondkijken wat er in de andere ruimtes te zien is. Aan de overkant van het pad is de waskamer. Ik kom binnen en kijk verwonderd om me heen naar alle apparaten en andere mogelijkheden die de ruimte biedt. Twee vrouwen zijn bezig om de droge was uit een droger op te vouwen. Blijkbaar zag ik er verbaasd uit, en een v/d twee vraagt me;
“Is this your laundry?”.  Nee, die is niet van mij, ik leg uit dat ik gewoon ff kijk wat hier allemaal te zien en te doen is, en of ik het misschien wil gebruiken. Ze gaat verder met vouwen. Meer tegen zichzelf dan tegen de anderen zegt ze; “Some day someone will do this for me, I am sure,” en de andere knikt instemmend. Dan begrijp ik wat ze aan het doen zijn.
“Are you folding someone else’s laundry?” alsof ze elkaar al jaren kennen knikken ze eensgezind.
“By the way, my name is Alice” zegt ze tegen de andere vrouw.
“I am Kim”
Geweldig, ze kenden elkaar helemaal niet. En van wie de was was? Nobody knows.

Regen, Dunstaffnage Castle and the Grand Platter

Als ik woensdag morgen opsta is het droog. Ik ga net als gisteren meteen op stap. Wandelschoenen aan, rugzak om. Ik neem het naamloze weggetje dat de Gallanach Rd met de Glenshellach Rd verbind.

Dit heerschap kwam ik tegen op het naamloze weggetje. Kalmpjes ging hij verder met zijn ontbijt terwijl ik mijn camara te voorschijn haalde.

Steil omhoog gaat het over de heuvels en daarna langs Roseview Caravanpark, de camping waar we kampeerden toen we voor het eerst in Oban waren.

Aangekomen in Oban regent het. Mooi moment voor Koffie bij Costa. Gelijk ff de wifi gebruiken met mijn smartphone. Het lukt niet: zonder een ‘valid UK number’ kom je de wifi van Costa niet op. Mij zien ze daar niet meer. Mijn regencape is behoorlijk aan flarden, het materiaal is duidelijk niet bedoeld om vaker dan een keer gebruikt te worden. Bij een Sports Shop koop ik een degelijker exemplaar en 2 paar nieuwe wandelsokken en ik ga nog een keer proberen om Dunstaffnage Castle te bereiken.

Het pad vanaf Oban Beach naar Dunstaffnage Castle.

Ik kom een heel eind. Ik weet waar het pad begint en ik ben nieuwsgierig om uit te vinden hoe het verder gaat. Helaas weer gaat het regenen. Ik negeer dat geruime tijd. Ergens bij een zalmkwekerij maak ik rechtsomkeert. Dunstaffnage Castle zal moeten wachten tot een andere gelegenheid.

Het pad was zonder meer erg modderig. De stenen bleken een uitkomst bij het vermijden van de modder poelen en plassen.

In de regen loop ik terug naar Oban. Ad vind ik in de Corryvreckan. Hij zat  daar ook te wachten of het droog zou worden. Het blijft regenen. Ach, wat kan een beetje regen schelen als je de ‘Grand Platter’ bij de ‘Oban Seafood Hut’ kunt gaan scoren? De dag ervoor waren ze op, vandaag willen we er op tijd bij zijn.

The Oban Seafood Hut

Een grand platter vol heerlijks uit de zee voor maar £27,50. Wat kan het dan nog schelen dat het regent?

Lopen naar Oban en verder.

Gallanach Rd, Oban.

Dinsdag is grijs en droog. Oban kennen we, we rijden blind naar de Co-op en als die midden in een verbouwing blijkt te zitten, hup net zo makkelijk door naar de Tesco. Echt gewandeld had ik er nog nooit, ik neem gelijk mijn kans. Geen andere plannen en het is droog, twee zaken die zo kunnen veranderen. Schoenen aan, rugzak mee en ik ben weg. Gallanach Rd loopt langs de camping naar de Zuidkant van Oban. Deze weg hebben we al vaker met motor en auto gereden. Nooit was mij opgevallen dat het weggetje zo smal is dat ik zelfs als voetpadder bij een passing point moet wachten om breed uitgevallen auto’s en campers voorbij te laten.

Ik had zo naar Kerrera kunnen varen.

Halverwege spot ik zelfs een veerpont naar Kerrera, het eiland aan de overkant. Ik had een boekje over wandelen op Oban. Op zich een leuk idee ware het niet dat veel beschrijvingen beginnen met:
“Rijd met de auto naar de parkeerplaats bij het strand voorbij punt X. ” Eerst autorijden is niet mijn stijl van wandelen. Te voet dus vind ik na een paar uur het begin van het wandelpad. Op dat moment begint het ook te regenen. Goed moment om terug te gaan Dunollie Castle, met wat doorlopen ben ik ruim op tijd voor een koffie & Brownie voor de rondleiding van 14:00. Een leuke gids verteld veel over de geschiedenis van de Clan MacDougall. De toren blijkt nog veel ouder. Wie of wat Ollie was is tot nu toe onbekend.

Dunollie Castle

Uitzicht vanaf Dunollie Castle was van strategisch belang.

Aan het eind v/d middag begin ik aan de wandeling terug naar de camping. Niet via Gallanach Rd. Mijn boekje vermeldt een pad hoog over Pulpit Hill. Volgens het boekje zou het op de borden staan ….. ik had het nog nooit eerder gezien. Zou dat zijn omdat we er te snel langsrijden? Ik ga braaf op zoek, tevergeefs. Gelukkig vind ik op andere aanwijzingen toch de trap naar boven. Als ik de woonwijk uitloop wordt het schilderachting mooi. Ik geniet van de uitzichten links en rechts van me. Enig minpuntje: volgens het boekje is het pad ‘slightly muddy’. Understatement van de eeuw. Ik ga hier en daar bijna kopje onder.

 

 

 

Oban revisited.

Zondag 7 augustus
Na de Tattoo was ik helemaal klaar met Morton Hall. Prima camping als je in Edinburgh wil kamperen. Met de bus ga je zo de stad in. Verder was er niets te beleven. Zondag rijden we dapper weg. Er is een probleem: de harde wind van zaterdagavond is een heuse storm geworden. Rijden over de rondweg rond Edinburgh is voor ons op de motor een hachelijke zaak en we keren terug naar Morton Hall. Op Internet lees ik dat er een ‘Code Yellow weather warning’ van kracht is. Tevreden doen we een avondje niets.

Maandag pauzeren doen we in Doune. Bekend van Doune Castle bekend van Monty Python and the Holy Grail. Recentelijk is het kasteel bekend als ‘Castle Leod’ in ‘Outlander’. Heerlijke Asperge & Peas & Mint soup, heerlijk.

Op maandagochtend vertrekken we opnieuw, de wind is grotendeels gaan liggen. Oban is ons volgend doel. Een leuk klein stadje aan de Westkust. We waren er al vaker. Vorige keer kwamen we per boot aan, daarvoor per trein. Het is alweer een paar jaar geleden dat we per auto aankwamen, dat is wellicht de reden dat de A85 nieuw lijkt. Onderweg zag Ad het bordje ‘Visitor Centre” van ´the Hollow Mountain´ voor het eerst. We zijn net op tijd voor de laatste rondleiding van de dag. Het is dat Ad al meermalen de principes achter deze Quick Response plant uitgelegd heeft, als ik het alleen met het verhaal van de twee moeilijk te verstaanbare gidsen had moeten doen had ik er niet veel van begrepen. We zijn de laatsten die de parkeerplaats afrijden, achter ons word het hek dicht gedaan.

Begin v/d avond komen we aan en krijgen we een plek op de ‘Oban Camping and Caravanning Park’. In een stralend zonnetje zet ik de tent op. Ooit deden we dat samen maar dat is niet zo goed voor ons huwelijk. Tent opzetten vind ik leuk, daarom is dat mijn taak geworden, Ad is verantwoordelijk voor het luchtbed.

Uitzicht over de camping bij Oban

Huidig luchtbed heeft 2 kamers. het idee erachter is dat als een slaper opstaat het luchtbed onder de uitslaper net zo hard blijft….

Wildlife I

(vr 1/8/14) Het was een pittige rit van 180 kom. Oban naar Bunchrew bij Inverness. Af en toe hadden we wat regen. Langs Fort William. Een wonder: daar was en bleef het droog. Schitterend uitzicht over de bergen langs Loch Linnhe. Ergens in de buurt van Invergary drinken we koffie. Ad maakt een selfie in de spiegelende ruit van het restaurant. Als we wegrijden staat er een prachtig hert aan de overkant. Onverstoorbaar voor het verkeer en voor ons graast hij verder.

Oban Scallops

Karin en haar collegae

(31/7/14) In Oban gaan we voor eten de haven in, op zoek naar iets met vis. Aan de Pier staat een Seafood wagen met een terras ervoor. Ik bestel ons eten en de serveerster zegt dat ze een naam nodig heeft……
Ik kijk haar niet begrijpend aan en ze legt uit,
“Like: My name is Karin and ….”
Het kwartje valt en ik antwoord,
“Right! But MY name IS Karin and” tot grote hilariteit van Karin en co in de wagen.

Vijf minuten later hoor ik “Karin! Its ready!”

Mijn avondeten. Scallops met de eeuwige chips.

Squat lobster tails. Met …..

Return to Oban

Koffie aan boord wordt steeds beter!

(30/7/14) Na een lange saaie boottocht over een grijze zee komen we aan in Oban. Daar waren we al eerder. Meestal met de auto, een keer met de trein, vandaag voor het eerst met een boot. In dit levendige havenstadje rij ik zo naar de Co-op (ik kan het niet uitleggen), en weten we welke camping we willen. The Oban Caravan and Camping Club. Gelijk vanaf de terminal van Calmac rechtsaf, een klein single-lane-road weggetje langs het water.

Do 30/8 – ’s Nachts motregent het. Bij het opstaan vind ik een van mijn schoenen buiten de tent: nat. Doel van de dag; een seafari. Via de telefoon hebben we gereserveerd. Betaald ook al, reserveren kon alleen met verstrekking van creditcardgegevens. Ad wil naar de 2 na grootste draaikolk ter wereld, de Corryvreckan.

Bed and Breakfast zonder Breakfast

Guesthouse Fiona in Port Ellen

Uitzicht vanaf de kamer

(29/7/14) We slapen in het Guesthouse van Fiona. Haar telefoonnummer staat op de open voordeur en iedere keer blijkt dat ze vlakbij is, in de kroeg een paar deuren verder. Ontbijt daar doet ze niet aan,

Return to Oban

2005 – Loch Etive met in de verte The Connel bridge met daaronder de Falls of Lora.

Geen watervallen, maar stroomversnellingen die onstaan als de stroming door de vloed tegen de uitgaande stroming van het Loch ingaat. Fascinerend om te zien. Foto gemaakt vanuit een rijdende auto.

Actueel: vandaag nemen we de trein van Falkirk naar Oban.

Duitse Doedelzakspeler bij Loch Ness

Oban, glenshellachroad  (2005) De laatste avond kwam er een invasie van jonge fietsertjes die enthousiast een leger van kleine tentjes om ons heen kwam zetten.

Highland games

Gratis Oban whisky proeven! Buitenkansje.

Dag vier in Oban, Ad wil dat niet geloven. Ik moet het hem dag voor dag & activiteit uitspellen en voorrekenen voor hij mij met tegenzin gelooft. Voor zijn gevoel zijn we pas twee nachten op deze camping. Maar het zijn er al drie en er komt er nog een. Mijn dagboek bewijst zijn nut. Vandaag zijn de Oban Highlands games. £8,- pp. Ad twijfelt, ik twijfel. Geen idee wat dat inhoudt. De optocht zal bij het station beginnen, door de regen ziet het er niet echt aantrekkelijk uit. Dan klaart het op en ziet het verzamelen van de doedelzakken en vips in hun schotse kilts heel boeiend uit. We gaan mee achter de muziek (schotse doedelzakken) aan. Als we de auto daar kwijt kunnen gaan we toch en het lukt. We gaan en het is hartstikke gaaf. Vooral de zware mannen (een heeft een tekst met heavy events op zijn brede rug staan) die een soort van 5-kamp doen. Gooien met telefoonpalen, hamers, stenen en kogels aan een ketting. Laatste onderdeel is een gewicht die over lat van min 2 m hoog gegooid moet worden. De telefoonpalen zijn het meest spectaculair. Die moeten echt ‘doorstuiteren’ anders telt het niet. Na één ronde wordt de paal vervangen voor een zwaardere. Slechts een van de zware jongens kan hem goed gooien. Heel het publiek leeft mee.

 

(De oudjes werden de hele dag liefdevol begeleid en gepamperd door een paar jonge frisse meiden. Niet dat de oudjes veel noten op hun zang hadden, iedereen zat tevreden te kijken)

Fingals cave op Staffa

(23/8/05) Het regent terwijl we slapen, het regent als we wakker worden en het regent als we met een  taxi naar Oban rijden. Wachtend in de wachtkamer

De tocht naar Staffa

(Giants Causeway, Ierland) – Terwijl ik zonder problemen zomaar op vakantie ga, heeft Ad het liefst een doel. In Ierland (2004) in Ierland was dat de Giants Causeway in Noord Ierland. Een collega had hem verteld over de basalt-zuilen aan de Noord-oostelijke kust van Ierland (Bushmills). Ad moest er toen heen.