Veertien jaar geleden. (de teller stopte bij dertien)

19 jaar geleden ontmoette ik Ad op de datingsite ‘onehelllo’. Hij zocht een partner van 40 jaar of ouder en na mijn 40^e verjaardag verscheen ik kandidate in zijn lijstje op ‘onehello.nl’. De website bestaat nu niet meer.

Het klikte heel snel over e-mail, al na een week hadden we een ontmoeting en sloeg de vonk over. Eerst een latrelatie en medio 2003 ben ik met mijn drie zonen in Zwolle gaan wonen. Dat klinkt heel simpel. Het werd ingewikkeld. Ik heb geen zin meer om de details te delen maar achteraf kan ik zeggen dat ik het concept ‘samengesteld gezin’ naïef en goedbedoeld zwaar onderschat heb.

2006 verraste Ad me met een aanzoek! Wow ik werd er zowaar romantisch van.
En 18 mei 2006 zijn we getrouwd. Gratis, het duurde een kwartiertje, evengoed heeft de ambtenaar haar best gedaan om er een soort van echte trouwerij van te maken. Eten met de getuigen bij de Librije ook een ervaring die ik niet had willen missen.

Met ‘Ups en downs’, zo kan ik onze jaren samen het beste omschrijven. “Ups” waren de avontuurlijke roadtrips door Schotland (af en toe Duitsland). Eerst met de auto en toen ik ook mijn motorrijbewijs gehaald had op de motor. Downs was vooral jouw chronische kwaal en je slechte gezondheid en je zorgde ook niet goed voor jezelf. Dat leek jaren lang zonder veel gevolgen tot je in 2018 een bypass nodig had, en uit onderzoek naar het aneurysma aan je aorta een aangeboren hartafwijking aan het licht bracht. Toch heb je die operatie best goed doorstaan en met ‘gezonde’ weerzin ging je op de fiets naar de sportlessen voor na de bypass.

Februari 2019 werd je ziek , een staphylococcus aureus infectie en lag je 3 maanden in het ziekenhuis. Het ergst was: de ‘buggers‘ zaten op je hartklep en je moest opnieuw aan je hart geopereerd worden. Een ruime week op intensive care volgde. En weken in het verzorgingshuis oa om weer te leren lopen.

Maar je kwam weer thuis klaar verder te gaan met revalideren. Er kwam alleen niet veel van revalideren, je zat vooral stil in je stoel te wachten. Waarop? Op dag precies een jaar later werd je weer ziek. Dezelfde ‘bugger’, Staphylococcus aureus. Net toen het in het ziekenhuis iets beter leek te gaan viel je uit je bed. Met fatale gevolgen, de volgende dag overleed je.

Het moment dat de zaalarts vertelde dat de val uit je bed je op korte termijn fataal zou gaan worden staat op mijn netvlies gebrand. Alles wat er overbleef was naast je staan/zitten. Ik hield je hand vast en voelde je pols tot het niet meer hoefde.

“So this is where it all ends” schreef ik naar een vriendin aan het andere eind vd wereld. Dat de wereld steeds kleiner wordt bleek een paar dagen later toen er bloemen bezorgd werden. Besteld in Utah, geleverd in Zwolle.

Nu moet ik voor mezelf uitvinden hoe ik verder ga. Ik heb werkelijk geen idee en deze Covid‑19 ‘bugger’ beperkt de mogelijkheden aanzienlijk. Elke dag zie ik wel iets waarvan ik denk ‘Hé, dat moet ik aan Ad vertellen’ om dan weer te weten en te voelen dat dat niet meer kan. De eenzaamheid valt nog het meeste mee. Ik was al eenzaam, Ad zat al een tijdje in zijn eigen bubbel die steeds kleiner werd. De meeste pijn zit in de onverwachte dingen. In Duitsland kocht ik altijd graag een fles Gerolsteiner bronwater-met-bubbels. Een keer bracht hij een grote fles voor me mee. Typisch Duits en niet iedereen waardeert het. In Nederland had ik het nog nooit gezien tot gisteren. Bij onze ‘eigen’ Jumbo nota bene.

‘Dat moet ik Ad vertellen!’ schoot door mijn hoofd. Om daarna weer te beseffen; dat kan niet meer.

Ik wil ook verder geen raad of advies hoe ik hier overheen kom. Ik wil niet overheen komen. Ik wil dit helemaal niet. En zeker niet dat het makkelijk voorbij gaat. Alleen getrouwd zijn is definitief voorbij. We begonnen op donderdag 18 mei 2006 en het hield op donderdag 20 februari 2020.

Vandaag onze eerste trouwdag alleen. Het zou de 14^e worden. Maar we zijn bij 13,76 blijven steken.

Kijk niet achterom, daar ga je niet naar toe (*

Het is nu meer dan twee maanden geleden, de dag dat mijn echtgenoot ‘omviel’. Helemaal begrijpen doe ik het nog niet maar dit is de samenvatting. 9 februari werd hij thuis weer ziek, liet ik de weekendarts komen en die liet hem stante pede per ambulance naar het ziekenhuis brengen. Weer een staphylococcus aureus infectie bleek na een paar dagen, net als vorig jaar. Na 2½ week op hartbewaking leek het beter te gaan, de antibiotica deed goed werk en Ad was op een woensdag net verplaatst naar een gewone verpleegafdeling. Daar had ik meteen een afspraak gemaakt met de zaalarts om meer te weten te komen over de prognose en het behandelplan.

De hele middag zat ik naast zijn bed. Af en toe praten, meestal niet en ging ik verder met mijn breiwerk. 17:00 einde bezoekuur ging ik weer naar huis. “Mooi is dat!” was het commentaar van Ad, nog verwend door de ruimere bezoekuren van hartbewaking; 10:00 – 20:00.

Die avond kreeg ik een telefoontje van de verpleging. Ad was gevallen. Dat leek na een fysiek onderzoek en een CT-scan zonder gevolgen. De volgende morgen belden ze weer, hij had een onrustige nacht gehad en weer in de war. Op dat moment was ik nog niet ongerust maar vroeg of ik hem mocht bezoeken en Ik vroeg of ik hem alvast mocht bezoeken en dat was goed.
Aangekomen was hij niet in zijn kamer, maar bij de neuroloog voor onderzoek en een CT-scan. Ik ging in zijn kamer zitten wachten. Ik legde mijn bril op zijn nachtkastje naast de zijne en pakte mijn breiwerk.
Al snel kwamen ze terug met Ad. En in de kamer vertelde de zaalarts het slechte nieuws. Bij de tweede scan zagen ze toch een ernstige hersenbloeding. De neuroloog zag een operatie niet meer zitten. Ad was buiten bewustzijn, en de verwachting was dat hij hieraan zou overlijden.
Ik kan de impact van zijn woorden niet beschrijven. Ik wist natuurlijk dat Ad een zwakke gezondheid had maar hij leek woensdag juist weer aan de beterende hand. Ik ben naast zijn bed gaan zitten en daar niet meer weggegaan.
Verpleging heeft meer familie ingelicht en ze zijn allemaal gekomen.
Mijn maatje is er niet meer.

(* “Kijk niet achterom, daar ga je niet naartoe”  in de weken na zijn dood hield ik me bezig met het uitzoeken van laatjes en spullen. Het eerste wat ik in zijn laatje vond was een gelamineerd kaartje met deze tekst. Ik had het nooit eerder gezien.

v.l.n.r. mijn zonen en ik,

 

Zonnebloemen

Vanmorgen zag ik de groenlingen ruzie maken. In onze tuin staan een aantal uitgebloeide zonnebloemen. Een aantal had ik afgeknipt en ‘te drogen’ of zo op ons voortuinbankje gelegd. Ruimte genoeg voor meer vogels dacht ik zo. De dominante Groenling dacht van niet. vanuit zijn positie op de hoogste zonnebloem zag hij dat er een concurrent op ons bankje zat te eten ….. daar moest hij wat aan doen.

Vanmiddag keek ik eens ‘hoever’ ze al zijn met de zonnebloemen. Want ook de koolmezen, mussen, pimpelmezen en net zag ik een roodborstje wegvliegen) zijn er maar druk mee.

Ze zijn al ver…..

 

 

 

Me? Cowgirl…..

De eerste brug, de Twistvlietbrug

Ik heb twee hardloop rondjes. Een langs de Oostkant van het Zwarte Water, over de Westerveldse berg. De andere door Stadshagen en langs de Westoever over de Hasselterdijk terug naar huis. De eerste is 11,3 km en heeft een kleine maar steile helling. De 2^e is langer, 13,1 km en helemaal vlak en rechttoe rechtaan langs de Mastenbroeker polder. Voor beide rondjes ren ik twee bruggen over.

Vanmorgen liep ik van het langere rondje in de laatste bocht van de Milligersteeg richting de Ruimzicht weg. In het weiland loopt al weken een groep zwartbonte kalveren. Gisteren zag ik er twee in de sloot, druk etend van het groenere gras.

Vandaag trof ik een zwartbont kalf midden op de weg. Het is daar niet breed, zeg maar smal met aan weerskanten een sloot. Ik stond net 2 sec na te denken toen ik een man-in-overal zag zwaaien.

“Ja, kom maar!” riep hij, en ik wil het kalf passeren.
“Nee, Met Kalf!” roept hij meteen.

Oké, ik klap in mijn handen en de uitbreker begint te sjokken. Tja, daarvoor ga ik ’s morgens niet op pad. Ik gooi er wat kreten uit de tijd dat ik met paard-en-wagen langs de weg reed en jawel, het kalf zet er een sukkeldrafje in. Richting de man in overal. Hij weet het dier langs een hek door de sloot terug naar de rest te sturen….. Man-in-overal blij dat het zo snel geregeld was, hij dacht eerst dat hij naar huis moest voor versterking.
Zo maak je als hardloopster ook nog wat mee.

Hasselterdijk langs het Zwarte Water

Wat te doen met een potloodventer

Alles zag er bijzonder vredig uit vanmorgen langs het Zwarte water. Er werd geroeid, in een van de boten werd zelfs een “Er is er een jarig” gezongen. Honden werden uitgelaten. Kortom een standaard zonnige zaterdagmorgen.

Eclips 2015 in Zwolle

Opgestaan zag ik het niet meteen, maar het was hier strak bewolkt. En zo is het gebleven. Tegen beter weten in heb ik mijn camera meegenomen op mijn dagelijkse rondje langs het Zwarte Water.

Dit is om 9:42.

Even de stad in

Vorige winter deed ik dit regelmatig. Laptop of netbook in de tas en dan een internetcafe op zoeken. Waarom? De cappucinno is zeldzaam lekker en het is gewoon leuk om af en toe het huis te verlaten.

We are back!

Aanbevolen

The Muirs Inn, in Kinross Schotland. Half uurtje rijden vanaf vliegveld Edinburgh. Leuk!

(nu zijn we weer thuis dus, in Zwolle :-()

En dan vraag je je af; “Is dit echt?”

Dit, een veld met zonnebloemen met op de achtergrond de IJsselcentrale is natuurlijk echt. Verassing langs de knooppunten fietsroute.

Maar dit,

Hoe zit dit? Foto maken en thuis opzoeken dacht ik meteen. Er is wel water (niet te zien op de foto, maar meer dan een ondiepe volgegroeide moddersloot is het niet.

Zoektocht op Intenet leverde niet veel op. Het gaat waarschijnlijk om een grap.

Eindelijk mogen we het rode monster van dichtbij bekijken.

Wekenlang was dit fietspad af maar nog afgesloten door een hek. Geen idee hoe het er aan de Hattemse kant uitziet, maar dat zouden we nog wel zien. Echtgenoot met wat meer gezonde tegenzin als ik (zijn ideale zaterdagmiddag is met chips, bier en een tv) maar ja die weegschaal he…..

 Update: Panoramio met meer foto’s van het rode monster

 

Voermanmuseum Hattem: aanrader! 

 

Ga toch fietsen – II

Pfew! Het plan was vanmorgen om langs het Zwarte water naar Hasselt te fietsen. Ben ik ff blij dat ik dat voor onduidelijke redenen uitgesteld heb! De regen komt hier nu met bakken naar beneden.

Ga toch fietsen!

Dat doe ik. Gisteren richting de nieuwe IJsselspoorbrug die niet door iedereen even mooi gevonden wordt. Zelf begrijp ik het gezeur niet. Mooie brug toch?

Groter op Panoramio

Toetjesspektakel – Sint Jan bij de Agnietenplas

Wat gebeurt er als een plank voor de ingang van School ligt?

 

De verbouwing van de Vrije School Zwolle  is Al-LANG voorbij, vanmorgen bij het archiveren vond ik deze foto’s terug. Wat gebeurt er als je een plank voor de schooldeur legt.

 

 Dan blijken we toch in de verte familie van de springgeit. De kinderen zien meteen de uitdaging,

 

 

  

 

 

 

 

 

Hier gaat het mis,

 

Ze blijven praten, OP de plank,

 

Mai-Lin probeert het toch,

 

Maar het veert niet meer. 

Een school kiezen, dat kan simpel lijken en toch anders uitpakken.

Hoi Luuk, 

Het christelijk lyceum is dat een andere naam voor het Carolus Clusius College? Ook christelijk, ook aan de Veerallee in Zwolle. Dan hebben wij op dezelfde school gezeten. 

In 2003 verhuisden wij van Ede naar Zwolle. Mijn oudste zoon deed in Ede aan het Marnix college 4 Havo en ging over naar 5 Havo. Ik had voor mijn beide oudste zonen besloten dat ze naar het Van der Capellen gingen. Net als de zonen van echtgenoot, op loopafstand van ons nieuwe huis. Zonen vonden het best.

Brandgandskuikens

Een half brood heb ik er doorgejast. Ook de Brandganskuikens (zeven) hebben een goede eetlust.

Vrijmarkt in Zwolle

Kinderen van de buren hadden het nog niet helemaal door. Ze hadden vooral aandacht voor de inkoop van speelgoed

De dag begon zo echt als een koninginnedag. Jongste zoon had in de loop van het afgelopen jaar op zijn kamer allerlei koopwaar verzameld.

Veel uitgelezen duckpockets, een stapel Donald Duck Extra’s en ander speelgoed waarmee niet meer gespeeld werd.

We waren er nog maar net, op de bovenste foto en hier naast is te zien dat jongste zoon de helicopter nog niet op een mooi plaatsje gezet had. Echter een de buurkinders van vandaag had de helicopter direct gespot…..kassa!

Klein nadeel is dat er knopjes op de helicopter zaten die nare geluiden aanzetten….. daar moesten we nu nog een ochtendje naar luisteren.

Zoon deed goede zaken, dwz hij verkocht veel meer dan dat hij inkocht. Iets wat bij de twee kinderen naast ons niet helemaal goed ging. Voortdurend kwamen de jochies met met nieuwe aanwinsten aanlopen.

Het meeste is verkocht!

Gevonden, één konijntje

Vanuit de keuken heb ik uitzicht over de straat. Aan het eind van de middag dacht ik een klein hondje op straat te zien. Er was iets wat niet klopte, en toen ik goed keek zag ik het; het was geen hondje maar een konijn.
Er liepen diverse kinderen omheen om hem heen maar konijn liet zich niet pakken. We gingen eten en ik dacht er niet meer aan. Halverwege de maaltijd kwam jongste stiefzoon langs en het gesprek ging oa over de barbecue voor zijn verjaardag aanstaande zaterdag.

Toen ik tegen 8 uur (ja we eten laat en kijken dan ff lekker tv) naar buiten keek liep het arme konijn er nog steeds. Er was nog één jongetje waar het konijn voor wegliep en die werd net naar binnen geroepen. Het was heel duidelijk een tam huiskonijn, ik ging het maar eens van dichtbij bekijken.

Het arme beestje stond stijf van de stress, liep rondjes rond de vierkante plantenbak voor het pand van de fysiotherapie en liep af en toe de straat op. Terwijl ik het beestje ‘geruststellend’ toe sprak probeerde ik dichterbij te komen. Ik kwam steeds dichterbij voor het weer wegliep. De aanhoudster won in dit geval, na ruim 5 minuten had ik hem. Het begon onmiddellijk tegen te spartelen maar tevergeefs, ik heb de opleiding dierverzorging achter de rug, het was niet het eerste konijn dat ik vasthield. Vast is vast bij mij.

Binnen liet ik echtgenoot een doos klaar zetten en heb ik het nummer van de dierenambulance opgezocht en gebeld. Ik had nog een omschrijving gemaakt, volgens mij was het een kruising tussen een dwergkonijn en een Lotharinger. Hij bleek een rammetje, met de typische kleine oren van een dwerg, maar toch veel groter en zwaarder gebouwd, met restanten van de tekening van een Lotharinger. Maar daar werd niet naar gevraagd.

In de doos lag hij eerst fiks op zijn ‘konijns’ te hyperventileren. Later werd hij rustiger en nog veel later was hij voldoende gekalmeerd om over de rand van de doos te gaan kijken.
Ik heb wel vaker een gevonden huisdier op laten halen. Na ongeveer een uur of zo kwam de ‘konijnenophaaldienst’. En namen ze hem mee. Hij was zo overduidelijk een goed verzorgd en tam huiskonijn, wie heeft er ergens een meisje de hele nacht liggen huilen omdat haar konijn weg is. Ik hoop maar dat hij weer naar huis mag.

 

Hoe gaat dat als ze op kamers gaan?

Op kamers.

Samen hebben echtgenoot en ik 6 zonen. Toevallig om de beurt geboren met de charmante leeftijden van 26, 22,22, 20, 18 en 11. Waarvan er  3 (26, 22 en 22 jaar) op kamers wonen. Dat klinkt simpel toch? Mijn jongste twee, 20 en 11 jaar oud wonen bij ons, en de jongste van echtgenoot, bijna 19 woont bij zijn moeder hier in de straat.

“Hoe gaat dat, als je zoon op kamer gaat?” kreeg ik laatst als vraag…

“Nou dat is per zoon heel verschillend,” antwoordde ik.

Mislukt!

Een tijdje geleden las ik een krantenartikel over het fenomeen ‘mislukte foto’. Vroeger, in de tijd van de analoge fotografie bracht je je rolletje weg, en ging je een paar dagen later het resultaat halen. Vaak zaten daar foto’s bij die niet helemaal, zeg maar helemaal niet geworden waren zoals je bedoeld had. Dat kon komisch zijn. Koffie zetten is het eerste wat ik doe ’s morgens. Dat bakje is het lekkerste bakje van de dag. Ook vanmorgen liep ik naar de koffiezetter en deed er voor 2 bekers water in.

Voorbeeld bij het krantenartikel was een poging in een dierentuin apen achter glas te fotograferen. Dankzij de flits en het spiegeleffect van het glas was het een portret van het kijkende gezelschap geworden.
Nu kijk je op de display van je camera en met de ‘delete’ knop verdwijnen al je mislukkingen! Boven een foto van mijn eerste cappuccino nadat echtgenoot een espressomachine gekocht had.
Niet alleen de foto is duidelijk mislukt, de cappuccino was ook ondrinkbaar!

Koffieleed vanmorgen….

Binnenkort gaan we weer kamperen, en ik bedenk dat ik misschien beter koffie zetten kan met de cafetìere. We hebben er twee, een kleine van glas en een grotere van kunststof. Ik ben er nog niet uit welke het beste mee kan.

Eerst neem ik de grote cafetìere van kunststof. Er staan streepjes op en ik maak één bakje. Het wordt slappe meuk. Dan de kleine glazen waar ik al vaker een straf doch smakelijk bakje in gemaakt heb. Geen idee wat ik fout doe (zonder koffie denk ik nog niet zo helder) maar dit is ook ondrinkbaar.

Ik geef het op, IK WIL KOFFIE!
Ik giet een beker water in de gewone koffiezetter, doe koffie voor één beker in het filter en vergeet even dat ik er al voor 2 bekers water in gedaan had…… ook de 3e keer (en dit keer is het logisch) wordt het slappe meuk. Bij de 4e poging controleer ik elke handeling…… jawel met de JUISTE hoeveelheid water maakt de koffiezetter prima koffie.