Ik heb een bloedhekel aan verjaardagsfeestjes. Gruw van het verplichte opzitten, drie keer zoenen van een groep mensen die ik liever niet zoen, op een stoel zitten luisteren naar het geschreeuw van gasten die extra decibellen inzetten om het gesprek te domineren.
De verveling tijdens het wachten op het einde van het feest (ik neem tegenwoordig gewoon een haakwerkje mee. Heerlijk tegen de verveling. De verbijsterde blikken van gasten die dat gek vinden negeer ik)
Vorig jaar heb ik het voor het laatst gedaan, mensen van koffie en dergelijken voorzien en braaf zitten luisteren hoe de echtelijke kibbels bij ons voortgezet werd. Boven lagen nog stapels vuile en schone was op me te wachten. Die liet ik meestal gewooon wachten tot het een ons weegt maar op dat soort moment leek het me heerlijk om stil naar boven te lopen en de slordige hoop schone was om te toveren in een keurige stapels onderbroeken, fleecevestjes, tshirts en handdoeken. Alles liever dan blijven zitten. Zelfs de wc had ik schoon gemaakt als ik op moment had mogen kiezen.
Een paar dagen later ging ik koffiedrinken. De nietsvermoedende stadsgenote maakte een foute opmerking over mijn verjaardag, en de relatie met mijn moeder…. Ze kreeg al mijn woede over haar heen.
Foutje, met een simpele opmerking bracht me terug op aarde. Waar was ik mee bezig? Waarom moest ik mijn verjaardag vieren? Wie besliste dat voor mij?
Ik doe het niet meer. O iedereen mag weten hoe oud ik ben. Ik nam nog hier en daar de moeite om uit te leggen dat ik dit jaar niet thuis zou zijn. Ik ging gewoon vijftig worden, daar kon ik echt niet voor weglopen was een van de reacties. Ach dat zal me worst wezen. 50, everybody, ik ben 50. And I don’t give a shit.
Vorig jaar al had echtgenoot mij beloofd dat we deze verjaardag op de Noordzee zouden vieren. Echter toen hij ging zoeken om een en ander te boeken bij dfds of die andere, bleek dat we niet onder de 500,- bleven voor een heen en weertje. Kijk, geld moet rollen, maar zijn grenzen.
Het werd dus een nachtje in een hotel in Köln. Als sinds ik een relatie met een meneer Köln had (eh ook al weer 28 jaar geleden) wilde ik daar een keer heen. Oudste zoon Köln was er al een keer geweest, zoon #2 nog niet. Dat is nu geregeld. (zijn voornaam, een stad in Oost Turkije zal hij op eigen gelegenheid moeten bezoeken)
Hoe het was? Dat is een ander verhaal, dat ik niet ga vertellen. Maar die Dom in Keulen vind ik indrukwekkend. De bovenste foto is van zaterdagavond. We kwamen net te laat voor de beklimming van de klokketoren, daar voor zijn we zondagmorgen terug gegaan. 509 treden. Aldus Wikipedia, ik heb ze niet geteld.
Blick vom Alter Markt auf dem Dom 1945
Kaatjevliet's Blog 
Nogmaals: een bloemetje (50 orchideen).
Weet je, waar jij stond, stond ik al in 1958. Toen nog tussen de steigers want de dom is in de oorlog flink beschadigd door de geallieerden. Het was een triest gezich toen, herinner ik me. (Schoolreisje van kostschool.)
Ceesgegroetje
Ik heb nog een ansichtkaart gekocht van de Dom vlak na de oorlog. Bijzonder triest inderdaad en die foto staat er nu ook bij.
Ik zie trouwens dat jij nog wel je archief hebt kunnen redden bij de VK. Ik kan het schudden want ze geven geen sjoege. Dat kan er ook allemaal nog wel bij! Kutkrant.
Ceesgegroetje
Een stukkie maar hoor Cees. En dat heb ik blog voor blog, monikken werk dus overgezet.
Ik ben benieuwd hoe dat gaat als we naar weblog mogen. Ik heb daar al een archief staan van 2005 – 2007 dus ik overweeg om 2007 – 2011 daar ook neer te zetten. Het is een handig dagboek waarbij ik regelmatig iets opzoek.