NS op woensdag

Vandaag 14 juli 2021 liep ik om 10:15 naar het NS Station Wezep. Aan het eind van de Spoorlaan wordt de Spoorlaan een kort pad naar het station. Decennia lang liep ik daarlangs naar het perron. Vandaag stond er een hek. Geen info, geen omleiding, niks.

Ik wurmde me langs het hek, maar daar had ik nog niks aan want rondom het kruispunt van de spoorbaan en de  stationsweg stonden hoge hekken die de plek waar de bussen vorige week nog stopte onbereikbaar maakten.

Ik vroeg aan de mannen hard aan het werk: Hoe kom ik aan de andere kant vh station? Ze hadden geen idee. Een man in een party tent verteld dat ik om moest lopen via een andere spoorwegovergang. Op goed geluk liep ik de Industrieweg op. Maar niks! Geen aanwijzingen en uiteindelijk liep de weg het bos in. Ik ging terug. Al wandelend belde ik eerst met 9292. Al zoekend in de systemen wist de medewerkster alleen dat er ‘bussen worden ingezet’. Waar en hoe, daarvoor moest ik de NS bellen.

Ook een andere reizigster zocht, zij naar de bus richting ’t Harde. Warempel er kwam een bus naar ’t Harde, zij stapte in wenste dat mijn bus ook nog zou komen. Niet dat op de plek waar de bus stond informatie stond zoals een Bushaltebord. NIKS!

Ik belde met NS. Hij deed zijn best, maar vond niets meer dan dat de bus om 11:16 uit Zwolle zou komen. Ik gokte erop dat die bus op dezelfde plek zonder bord zou komen maar 11:20 geen bus en ik wist dat mijn broer 11:30 met de auto naar Zwolle zou gaan dus ik ben met hem, met de auto, weer in Zwolle gekomen.

Nieuwsgierig ging ik in Zwolle naar het NS station om de bus naar Wezep te zoeken. Veel mensen vonden het een chaos, maar ik zag Borden! Met plaatsnamen, wow een wonder. Alfabetisch was de bus naar Wezep de laatste, maar ach, hij stond er!! Inderdaad hij reed heen en weer over de A50 naar Wezep en stopte op een plek die nu voor 95% van de bewoners van Wezep onbereikbaar is. Waarom? Ja, de chauffeur had geen idee en echt strikte orders om via de A50, niet via de A28 te rijden.

Mijn vraag in het kort aan de NS? Waarom was er geen enkele  informatie en bus beschikbaar voor de reizigers uit Wezep op woensdag 14 juli 10:15 aan de dorpszijde vh station?

Op Zwart

In de categorie heb-ik-weer.

BBC I zit al maanden op kanaal 61 en sinds een paar weken zomaar op 952, met voortdurend een waarschuwing dat ik binnenkort geen BBC meer kan zien als ik niet overschakel naar kanaal 61. Waar geen zender meer zit.

Na weken en weken ergernis heb ik Ziggo maar eens gebeld. Advies: zenders resetten. Was dat de oplossing? Ja dat was het beste.

Alles ging op zwart. De medewerker ging op zoek in zijn systeem, zocht de gegevens van mijn tv, ik probeerde van alles uit: het mocht niet baten. Ik zal jullie de technische details besparen maar het lijkt erop dat de tv de kabel niet (meer) herkent.

Afijn vrijdag al komt er een monteur de zaak bekijken en zoeken waar het probleem zit. De medewerker zat er wel mee in zijn maag want voor resetten kon ik alle zenders bekijken. Alleen die malle waarschuwing die voortdurend boven het beeld voorbij liep was wat irritant.

Dan maar een beetje laptoppen dacht ik. Dat ging één minuut goed en internet lag er ook uit. Er knipperde van alles van rood naar groen en weer naar rood op mijn modem. Een reset wilde eerst niet helpen maar ge-luk-kig, ik had de telefoon al in mijn hand om weer naar Ziggo te bellen, het systeem kwam back in business.

Om alle emoties te verwerken ben ik verder gegaan met snoeien, buiten in de tuin.

Een hele GFT kliko vol…..

Luie Zondag

Zomaar opeens staat er wel een veld dat om een titel vraagt. Wow in minder dan 5 minuten ook een foto gewonden. De berk van vorige week zondag…..

Na een pauze van ruim een jaar waarin ik niets te melden had probeer ik weer een blogje te schrijven. Gisteren hing er een heel klein vliegtuigje in mijn boom. Het hele verhaal heb ik gisteren uit de doeken gedaan en gepubliceerd. Ik wilde dat klassiek Met een titel en met een foto doen.

Voor heen had het blogschrijfgedeelte een apart veld erboven waar de titel in moest. Het is weg.

Alle nieuwe beginnen zijn ook moeilijk….

Berk

Heerlijk rustig was het in mijn tuin en de buurt. Ik woon naast een voetbalveld waar niet veel gespeeld wordt. Iets na twaalven hoor ik een zacht sirene achtig geluid, een heel klein vliegtuigje dwarrelt boven de heg voorbij.

Ik was verdiept in mijn boek. Dat er nu een huilt hoor ik wel. Ik haal koffie. Ik negeer het. Weer buiten staan er drie jongens naast mijn hek onder mijn boom (een berk). Een die niet huilt, vraagt of ik een bal heb? Het vliegtuigje hangt in mijn boom. Ik kijk. Akelig hoog,

Zo hoog gooien ze de bal vast niet maar ze mogen het proberen. Ik pak de trap terwijl de jongens de bal bij de eerste worp in de brandnetels van de buurtuin laten belanden. Dat lossen ze zelf op, mopperend. Met de uitschuif ramenlapper kijk ik hoever ik kom. Niet hoog genoeg,

Dus zet ik de trap terug in de garage. Hoe geen idee, misschien was het de wind maar het vliegtuigje hangt opeens een paar takken lager en haal ik de trap weer uit de garage. Geen zin om nog eens op dat wankele ding te klimmen, de grootste (dat werd eerst gemeten) gaat de trap

op. Hij komt iets van een, anderhalve meter tekort. Er zit niets anders op, ik laat ze alle drie de trap vasthouden, klim omhoog en kan er nèt niet bij. Ik vloek, zwaai nog eens en warempel, hij hangt 10 cm lager. Bij zwaai 3 zweeft hij naar beneden. Alle drie

laten ze de trap los! En schieten meteen weer terug om de trap weer vast te houden als ik er iets van zeg. Snel klim ik naar beneden. Hoe is het mogelijk: op dat moment dat ik op de grond sta komt de vader van het jongentje van het vliegtuigje aanlopen….. Ze vertellen

Het hele verhaal terwijl ik de trap definitief in de garage zet. Laat dankjewel zeggen en neemt zijn zoon&vriendjes mee.

Uren later denk ik: “waar is de bal?” die ligt nog tussen de brandnetels van de buurtuin

Twitter

Veertien jaar geleden. (de teller stopte bij dertien)

19 jaar geleden ontmoette ik Ad op de datingsite ‘onehelllo’. Hij zocht een partner van 40 jaar of ouder en na mijn 40^e verjaardag verscheen ik kandidate in zijn lijstje op ‘onehello.nl’. De website bestaat nu niet meer.

Het klikte heel snel over e-mail, al na een week hadden we een ontmoeting en sloeg de vonk over. Eerst een latrelatie en medio 2003 ben ik met mijn drie zonen in Zwolle gaan wonen. Dat klinkt heel simpel. Het werd ingewikkeld. Ik heb geen zin meer om de details te delen maar achteraf kan ik zeggen dat ik het concept ‘samengesteld gezin’ naïef en goedbedoeld zwaar onderschat heb.

2006 verraste Ad me met een aanzoek! Wow ik werd er zowaar romantisch van.
En 18 mei 2006 zijn we getrouwd. Gratis, het duurde een kwartiertje, evengoed heeft de ambtenaar haar best gedaan om er een soort van echte trouwerij van te maken. Eten met de getuigen bij de Librije ook een ervaring die ik niet had willen missen.

Met ‘Ups en downs’, zo kan ik onze jaren samen het beste omschrijven. “Ups” waren de avontuurlijke roadtrips door Schotland (af en toe Duitsland). Eerst met de auto en toen ik ook mijn motorrijbewijs gehaald had op de motor. Downs was vooral jouw chronische kwaal en je slechte gezondheid en je zorgde ook niet goed voor jezelf. Dat leek jaren lang zonder veel gevolgen tot je in 2018 een bypass nodig had, en uit onderzoek naar het aneurysma aan je aorta een aangeboren hartafwijking aan het licht bracht. Toch heb je die operatie best goed doorstaan en met ‘gezonde’ weerzin ging je op de fiets naar de sportlessen voor na de bypass.

Februari 2019 werd je ziek , een staphylococcus aureus infectie en lag je 3 maanden in het ziekenhuis. Het ergst was: de ‘buggers‘ zaten op je hartklep en je moest opnieuw aan je hart geopereerd worden. Een ruime week op intensive care volgde. En weken in het verzorgingshuis oa om weer te leren lopen.

Maar je kwam weer thuis klaar verder te gaan met revalideren. Er kwam alleen niet veel van revalideren, je zat vooral stil in je stoel te wachten. Waarop? Op dag precies een jaar later werd je weer ziek. Dezelfde ‘bugger’, Staphylococcus aureus. Net toen het in het ziekenhuis iets beter leek te gaan viel je uit je bed. Met fatale gevolgen, de volgende dag overleed je.

Het moment dat de zaalarts vertelde dat de val uit je bed je op korte termijn fataal zou gaan worden staat op mijn netvlies gebrand. Alles wat er overbleef was naast je staan/zitten. Ik hield je hand vast en voelde je pols tot het niet meer hoefde.

“So this is where it all ends” schreef ik naar een vriendin aan het andere eind vd wereld. Dat de wereld steeds kleiner wordt bleek een paar dagen later toen er bloemen bezorgd werden. Besteld in Utah, geleverd in Zwolle.

Nu moet ik voor mezelf uitvinden hoe ik verder ga. Ik heb werkelijk geen idee en deze Covid‑19 ‘bugger’ beperkt de mogelijkheden aanzienlijk. Elke dag zie ik wel iets waarvan ik denk ‘Hé, dat moet ik aan Ad vertellen’ om dan weer te weten en te voelen dat dat niet meer kan. De eenzaamheid valt nog het meeste mee. Ik was al eenzaam, Ad zat al een tijdje in zijn eigen bubbel die steeds kleiner werd. De meeste pijn zit in de onverwachte dingen. In Duitsland kocht ik altijd graag een fles Gerolsteiner bronwater-met-bubbels. Een keer bracht hij een grote fles voor me mee. Typisch Duits en niet iedereen waardeert het. In Nederland had ik het nog nooit gezien tot gisteren. Bij onze ‘eigen’ Jumbo nota bene.

‘Dat moet ik Ad vertellen!’ schoot door mijn hoofd. Om daarna weer te beseffen; dat kan niet meer.

Ik wil ook verder geen raad of advies hoe ik hier overheen kom. Ik wil niet overheen komen. Ik wil dit helemaal niet. En zeker niet dat het makkelijk voorbij gaat. Alleen getrouwd zijn is definitief voorbij. We begonnen op donderdag 18 mei 2006 en het hield op donderdag 20 februari 2020.

Vandaag onze eerste trouwdag alleen. Het zou de 14^e worden. Maar we zijn bij 13,76 blijven steken.

Ailsa Craig 2) Fotoimpressie

Op drie augustus 2008 rijden we van Port Patrick naar Adrossan. Ad heeft de boot naar Arran geboekt. Ergens op de A77 langs de kust zien we een merkwaardig eiland. Onze eerste kennismaking met Ailsa Craig.

Maart 2009 – Onze belangstelling is gewekt. Ad wil erheen, het lijkt mij ook interessant. Maar hoe? In een Schotland boek, die van Lonely Planet geloof ik staat zowaar een telefoonnummer van de schipper vd MV Glorious. Tuurlijk kan dat in maart zegt Mark. Hij heeft ook al een telefoontje van een Italiaanse en in overleg met Ryanair komen we een weekend overeen. Het weer zit niet mee. Volgens Mark is het te slecht. Wij willen dat niet geloven (Italiaanse ook niet) we varen toch uit om erachter te komen dat Mark gelijk had.

Was het een leuk avontuur? Jazeker. Had ik het willen missen? Echt niet. Ik zie nu in dat we dit beter in de zomervakantie kunnen herkansen.

Juli 2012 – waarom het nog 3 jaar heeft moeten duren weet ik niet meer. Afijn 26 juli 2012 is het heel erg mooi weer in Girvan. Voor Schotse begrippen zeldzaam stralend. Met een boot vol mensen gaan we weer op stap met Mark en de MV Glorious.

hieronder nog meer foto’s

Ailsa Craig 1) Waar is je hoedje?

In 2012 gingen we met PenO naar Schotland. Doel nummer 1 was: Ailsa Craig. Kijk Ad mijn vent wilde het liefst de vakantie van dag 1 t/m de laatste volplannen en vastleggen. Echter hij was getrouwd met iemand die zich niet wil vastleggen. Dat de boot maanden van te voren geboekt moet worden was al erg genoeg. Het compromis hadden we snel gevonden. Ad zocht voor we weggingen een 1^e doel en daarna lieten we alles open. Het werkte perfect! Hij kon lekker over Internet surfen voor ideeën en achtergronden en daarna de eerste planning, reserveringen, BB of camping in de buurt vinden. Allemaal goed voor de voorpret.

Ailsa Craig. We hadden het al eens in maart 2009 geprobeerd. Geweldige trip, but the mission failed. Juli 2012 hebben we meer mazzel. Het is prachtig weer, blauwe luchten alom.

Kijk hier zit Ad met zijn hoedje op te wachten. Hij was een blond, nu kaal en ik had een hele rits hoedjes voor hem gemaakt (nadat hij een keer op een hop-on-hop-of-bus een tas op zijn hoofd gezet heeft om niet te verbranden) ter bescherming van zijn kwetsbare hoofd.

Hier heeft Ad dat hoedje braaf op. Het wachten duurde hem te lang en hij had een broodjeszaak in de haven gezien. Op het allerlaatst nog besloot hij een paar broodjes voor de overtocht naar Ailsa Craig te halen. Net op tijd voor we weg voeren was hij weer aan boord. Door de frisse zeewind miste hij zijn hoedje niet meteen. Toch wel snel. Waar was dat hoedje gebleven? Ja ja dat lag nog in de broodjeszaak bij de kassa…..

Gelukkig had ik nog een grote zakdoek. knopen erin, bril erover en dat deed de truc. Harbour cafe had het hoedje bewaard.

Ik heb deze nu nog.

Kijk niet achterom, daar ga je niet naar toe (*

Het is nu meer dan twee maanden geleden, de dag dat mijn echtgenoot ‘omviel’. Helemaal begrijpen doe ik het nog niet maar dit is de samenvatting. 9 februari werd hij thuis weer ziek, liet ik de weekendarts komen en die liet hem stante pede per ambulance naar het ziekenhuis brengen. Weer een staphylococcus aureus infectie bleek na een paar dagen, net als vorig jaar. Na 2½ week op hartbewaking leek het beter te gaan, de antibiotica deed goed werk en Ad was op een woensdag net verplaatst naar een gewone verpleegafdeling. Daar had ik meteen een afspraak gemaakt met de zaalarts om meer te weten te komen over de prognose en het behandelplan.

De hele middag zat ik naast zijn bed. Af en toe praten, meestal niet en ging ik verder met mijn breiwerk. 17:00 einde bezoekuur ging ik weer naar huis. “Mooi is dat!” was het commentaar van Ad, nog verwend door de ruimere bezoekuren van hartbewaking; 10:00 – 20:00.

Die avond kreeg ik een telefoontje van de verpleging. Ad was gevallen. Dat leek na een fysiek onderzoek en een CT-scan zonder gevolgen. De volgende morgen belden ze weer, hij had een onrustige nacht gehad en weer in de war. Op dat moment was ik nog niet ongerust maar vroeg of ik hem mocht bezoeken en Ik vroeg of ik hem alvast mocht bezoeken en dat was goed.
Aangekomen was hij niet in zijn kamer, maar bij de neuroloog voor onderzoek en een CT-scan. Ik ging in zijn kamer zitten wachten. Ik legde mijn bril op zijn nachtkastje naast de zijne en pakte mijn breiwerk.
Al snel kwamen ze terug met Ad. En in de kamer vertelde de zaalarts het slechte nieuws. Bij de tweede scan zagen ze toch een ernstige hersenbloeding. De neuroloog zag een operatie niet meer zitten. Ad was buiten bewustzijn, en de verwachting was dat hij hieraan zou overlijden.
Ik kan de impact van zijn woorden niet beschrijven. Ik wist natuurlijk dat Ad een zwakke gezondheid had maar hij leek woensdag juist weer aan de beterende hand. Ik ben naast zijn bed gaan zitten en daar niet meer weggegaan.
Verpleging heeft meer familie ingelicht en ze zijn allemaal gekomen.
Mijn maatje is er niet meer.

(* “Kijk niet achterom, daar ga je niet naartoe”  in de weken na zijn dood hield ik me bezig met het uitzoeken van laatjes en spullen. Het eerste wat ik in zijn laatje vond was een gelamineerd kaartje met deze tekst. Ik had het nooit eerder gezien.

v.l.n.r. mijn zonen en ik,

 

De Geierlay brug

Voor we naar Diez vertrokken had ik al bij de plaatselijke Bever naar wandelkaarten gekeken. Wie weet hadden ze toevallig net die ene kaart? Natuurlijk niet maar er lag er wel een van de omgeving van Cochem. Een stadje aan de Moezel waar we al vaker geweest zijn. Op de voorkant een foto van een spannende hangbrug, de Geierlay brug bij Mörsdorf. Ik had er nog nooit van gehoord. Met mijn smartcamera een foto gemaakt. Thuis waren schoonzus en Co, ook Cochem gangers op bezoek en ook zij keken met verbazing naar mijn foto. De Geierlay brug?? Nooit van gehoord. Co zocht het ff op, de brug lag op 19 km van Cochem en je kon er alleen te voet naar toe, 1,8 km.

In Diez ging ik eerst een dag wandelen en de volgende dag met manlief op stap. Naar Cochem daar was ook een museum waar we nog heen wilde. Een ziekenhuis opname had een streep door poging 1 gehaald en nu gingen we voor poging 2 naar Cochem. Ad die voor zijn lol op kaarten zit te kijken om leuke routes te bedenken zag het al snel, Mörsdorf lag op de route. Net als een veerpont vlakbij de Loreley.

Woensdag kwamen we redelijk vroeg aan in Mörsdorf. In de auto had ik de website bekeken en het slechte nieuws al gelezen, uitgerekend die dag en de dag ervoor was de brug gesloten wegens inspectie van het TÜV. De wandelweg erheen was wel open en ik besloot er gewoon heen te gaan ik wilde die brug graag met eigen ogen zien.
Ik was niet de enige teleurgestelde tourist. Volgens de receptioniste had het al vier weken op de website gestaan maar ja wie kijkt daar nu naar? Ik heb de brug bewonderd, een paar foto’s gemaakt en bij het weggaan gezien hoe de opzichter bij de zoveelste bezoeker die hem vroeg hoe laat ze die middag weg zouden gaan enz. enz boos werd. Hij was het helemaal zat en achter mij werd de omgeving die eerst met een nutteloos rood-wit lintje afgezet werd degelijker en effectief afgezet werd. Jammer dan.

Vandaag moesten we weer naar huis. De enige deadline die we daarin hadden was dat we wilden stemmen. Tijd genoeg dus en vandaag reden we via Mörsdorf naar huis. Dit keer keek ik voor alle zekerheid wel op de website of de brug open was….jawel!

Na de tegenslag was het nog leuker om hem over te lopen. Eigenlijk wel een wiebelding ondanks de kabels waarmee de brug gezekerd was. Hoe zou dat zijn met slecht weer? Een ding is zeker, voor mij is het niet de laatste keer dat ik erover liep. Wordt vervolgd,

Vanaf de andere kant.

Diez

Maandag middag kwamen we in Diez aan. TomTom (geweldige uitvinding) bracht ons naar het hotel. Koffers gedumpt en ff boodschappen gedaan. Veel hadden we niet nodig en ik wilde nog een wandelkaart van de omgeving. Er is een winkelcentrum naast het hotel ik hoopte daar iets te vinden. Njet. Een echt Dobbe Aalanden winkelcentrum. Prima voor de dagelijkse boodschappen. Verder niet. Gelukkig in deze moderne tijd zoek je simpel op je smartphone naar het adres FremdenVerkehrsamt Diez, tik je dat adres in op de tomtom en voila: je rijdt er zo naar toe. Parkeren is lastiger in hartje Altstad, gelukkig iets voor bij de Tourist info was een supermarkt met jawel parkeerplaats! Ad bleef wel even bij de auto.

Een groot gebouw later bleek dat het stadshuis te zijn. Eén trap hoog stond een tafel en een stoel en diverse kasten vol met folders met touristisch info. Niemand te zien verder. Doodse stilte. Bij de folders vond ik een bruikbare folder. Aan de muur, ingelijst hing wat ik wilde hebben: de wandelkaart van de omgeving met oa de Lahnwanderweg van Diez naar Lahnstein.

Op een paar deuren stond ‘alleen voor medewerkers’ en de trap naar boven zag er ook niet welkom uit. Wat nu en toen kwam er net iemand van boven naar beneden. Haar vroeg ik;

 

“Is hier niemand?”

“Natuurlijk wel! Daar achter die deur!”

 

Naast de folderkasten was een zware donkere potdichte deur. Er stond niets op, niet dat je er niet in mocht en ook niet dat het wel mocht. Hij was gewoon groot en donker en dicht. Ik klopte beleefd en maakte hem open. Daarachter was nog een gedeelte van de toeristinfo? En er liep een vrouw rond. Ik was zo stomverbaasd dat ik er wat van zei. Jezus wie werkt er nu bij een toeristeninfo en verstopt zich achter een dichte deur? Afijn de kaart aan de muur was te koop….. zes euro! Helemaal blij was ik. Later liep ik vanaf het hotel een beetje richting centrum. Op goed geluk ging ik via een voetgangersbrug een weg over die we met de auto als 3x gereden hadden. Alle drie de keren de voetgangers brug niet gezien en wauw, ik liep zo naar de tunnel onder het Bahnhof. Dat was mooi want daar aan de andere kant begon een van de stukken van de Lahnwanderweg. Achter het station vond ik het eerste bordje en ik liep zo weer naar de tourist info. Mooi! Ooit in Cochem had ik er uren over gedaan om uberhaupt op de wandelroute te komen, nu kon ik de volgende dag zo op pad. Ook een koffieshop op de route prima geregeld.

 

Dinsdag regende het. IJzerenheinig  deed ik mijn regenjas aan en ging op pad. Ter hoogte vd tourist info denk ik aan de folder met extra info over de route…..vergeten! Ik ga een nieuwe halen. De gesloten deur van gisteren staat wijd open en een ander persoon achter de balie. Ongevraagd informeert hij naar mijn plannen, de Lahnwanderweg en of ik wel weet dat er een verbouwing is en een brug afgesloten? Alles is goed aangegeven maar ik krijg een klein kaartje met aanwijzingen hoe de omleiding is. Wat een verschil met de dag ervoor. Afijn de Duitsers zijn nog steeds gründlich en de omleiding is geen probleem. Al snel verlaat ik de stad.

Achtervolgd door koeien

Gisteren heb ik een mooie wandeling kunnen maken langs de Lek van Vreeswijk naar Culemborg. Eerst met Vrevia naar de andere kant v/d Lek, koffie in Vianen en toen verder. Onder de A27 lag een kudden jonge koeien (vaarzen denk ik) te herkauwen. Het geraas van het verkeer deed ze niet veel maar een wandelende vrouw was reden om in beweging te komen. Vanachter het prikkeldraad zag ik ze me volgen.

 

 

 

Loch Awe 6 – Onderweg naar Oban

impressie van de coffe mug

Heerlijk vroeg word ik wakker. Yes, vandaag gaan we naar Oban. Ik begin met wandelen ’s morgens vroeg. Ad slaapt uit en het is de bedoeling dat hij dezelfde route neemt met de auto en me dan ergens zal inhalen.

Wakker worden kan lastig zijn. Om koffie te kunnen maken moest ik nadenken over het hoe en wat in deze keuken. Ondertussen haal ik vast mijn schoenen uit de auto. O ja en medicijnen, ik leg mijn 3 pillen bij de koffie op de tafel. Halverwege mijn koffie lijkt het een goed idee om de schoenen aan te doen. Alleen de veters hebben verschillende kleuren? Het zijn twee verschillende wandelschoenen. Nog een keer naar buiten voor de goede schoen. Appels in mijn tas, en flink zoeken naar m’n zakmes. Later kijk ik op tafel en daar liggen mijn pillen nog op me te wachten.

Ondanks alles loop ik klokslag 8 uur naar buiten. Eindelijk onderweg. Heerlijk rustig. Geen auto’s, geen mensen, geen wind ik hoor alleen de vogels en het water van een riviertje dichtbij. Life is good. Waarom ik er opeens over nadenk weet ik niet meer maar opeens vraag ik me af of ik wel de juiste kant ben opgelopen. Het antwoord is simpel nee!

8:40 loop ik weer langs het huisje waar Ad nog slaapt. Eerste doel is Kilmelford. Het is zondag en ik kom echt helemaal niemand tegen. Pas tegen ½12 komt me een lomp rijdende witte stationcar tegemoet. Ik spring opzij en zie achter me dat een andere witte auto ook net op tijd opzij kan maneuvreren. Een bekende auto, onze eigen witte Meriva met Ad achter het stuur.

Wordt vervolgd,

 

Loch Awe 5 – Dalavich

Onderweg naar Dalavich komen we langs de Kelpies en we kunnen niet zomaar voorbij rijden. Tijd voor koffie. Ze zijn weer mooi. Mooier dan de koffie. Ik moet er iets op vinden om te onthouden in GB geen cappuccino te bestellen. Alleen bij een echte barista gaat dat goed. Verder smaakt een cappuccino in GB als een kop thee. Veel melk en weinig koffie.

In de buurt van Dalavich wordt de weg steeds smaller en slechter. Stijgend en dalend langs potholes en gravel lijkt het of een fiks afgelegen gedeelte van Schotland binnen rijden. de bomen zijn nog kaal zonder blad en hangen vol met de welig groeiende korstmossen.

We hebben geen cabin, maar een gedeelte van een cabin. Binnen lijkt het wel wat op het huisje dat we in Glencoe hadden. Iets groter en iets handiger ingericht. Een eet/schrijftafel in de keuken en ook een in de huiskamer die ik onmiddellijk inricht met laptop en schrijfspullen. Een giga tv en 2 banken. Morgen gaan we naar Oban.

Wordt vervolgd,

 

Loch Awe 4 – Broodje Kaas?

Broodje kaas. Voor mij synoniem met eenvoudig doch voedzaam ontbijt. Makkelijk voor iedereen.

Ons eerst reisdoel was een B&B in de streek Scottish Borders. Leslie was een bruisende B&B exploitant. We waren te vroeg die dag, veel te vroeg en ze was nog druk aan het stofzuigen en heel hectisch vertelde ze hoe druk de overgang van vertrekkende ochtendgasten naar nieuw arriverende middag gasten kon zijn. Mooi moment om de tassen te dumpen en op haar aanraden nog wat rond te rijden.

Voor de volgende ochtend ging Ad voor de Full English, ik wilde gewoon een brood en kaas en koffie. Nee, kaas had ze niet. We kwamen overeen dat het een broodje ei zou worden. Met koffie.

De volgende morgen kwam ik na een ochtendwandeling in de drukke ontbijtkeuken. Leslie was heel erg druk met het koken van de de diverse ontbijten, ze had 7 gasten.
“And also your toast & fried egg!”
Ik wilde ook wel gewoon brood maar ze had alleen speciaal brood voor de toaster….Er kwam een heel verhaal over moeilijke en onmogelijke eisen van vorige gasten. Allergieën, diëten etc etc.
Tegen mij zei ze daarna dat ik maar beter in het vervolg gelijk bij het boeken van een B&B mijn speciale eetwensen door kon geven.

Ik zei niets. Ik was helemaal met stomheid geslagen dat een broodje kaas een speciale wens genoemd werd.

Op Facebook later waar ik in de Schotlandgroep mijn verhaal gedaan had werd ik drievoudig door het stof gehaald. Hoe dom ik kon zijn om te denken dat een broodje kaas in de hele wereld een gewoon ontbijt is. Voor de schotten is dat in ieder geval niet zo, dat weet ik nu…..

wordt vervolgd,

Greenknowe tower. Op loopafstand van het ons eerste B&B en goed voor mijn ochtendwandeling

 

 

 

Loch Awe 3 – The Angel of the North

We zijn allang weer thuis. Vroeger kon ik uren achter de pc doorbrengen. Schrijven, bloggen lezen reageren etc. etc. maar met de ondergang van het VKblog en meer sporten in mijn dagelijks leven is de lol er af. Ik zit nog wel achter de pc, maar niet lang. Mijn zitvlees is in slechte conditie.

Vandaar dat mijn reisverslag op zich liet wachten. In april waren we een weekje in Dalavich. Een heel klein gehuchie waar ik daarvoor nog nooit van gehoord had.

9 vd 10 keer reizen we via Newcastle. En nooit gaan we de stad in. Ontelbaar vaak waren we er maar veel van Newcastle heb ik niet gezien. Op ansichtkaarten zag ik de ‘Angel of the North’ die ergens in de stad moet staan. Deze trip hadden we veel tijd om ons eerste B&B te bereiken. Ad was meteen voor. Het adres is Durham Rd Gateshead. Vanaf de haven is dat naar het Zuiden, haha. Ingetikt op de TomTom stuurt dat ons naar halverwege de erg lange Durham Road. Geen Angel te zien. Na wat vragen aan voorbijgangers was het een kwestie van doorrijden en dan de juiste afslag van een a‑symmetrische 8‑armige rotonde te vinden. Dat moesten we nog een keer overdoen…..et voila, ‘The Angel of the North’

According to Gormley, the significance of an angel was three-fold: first, to signify that beneath the site of its construction, coal miners worked for two centuries; second, to grasp the transition from an industrial to an information age, and third, to serve as a focus for our evolving hopes and fears.

 wordt vervolgd,

 

Loch Awe 2 – Schotse Cuisine

Ik had ze nog nooit in het echt gezien. Vers gemaakte Haggis bij een Slager in Melrose.

wordt vervolgd,

Loch Awe 1 – de nachtboot

Ik weet het niet zeker meer maar ik denk dat het 2002 was. Ad had een aanbieding gezien, op zijn werk nog om te gaan Xmas shoppen in Newcastle. Met de boot heen en weer voor een prikje. Jongste zoon ging bij Opa en Oma logeren. Auto ging ook mee. Een hele dag geshopt maar niets gekocht in Newcastle, iets wat we daarna nooit meer gedaan hebben. En het was geweldig. Slapen op de boot was iets nieuws voor mij. Slapen in een echte hut bedoel ik. Dat ik in 1980 mijn slaapzak over drie klapstoeltjes gelegd heb op de nachtboot van Liverpool naar Dublin en zo sliep tel ik niet mee.

’s Morgens terug naar IJmuiden zat ik van mijn koffie te sippen in het café aan boord. Wachten tussen slaperige wachtende mensen. Echt heel spannend zag het er niet uit. Toch dacht ik: “Dit is het! Als dit nou eens een routine voor ons zou kunnen worden……”

 

Hmm ik denk dat het gelukt is. Ik heb ergens in Excel een spreadsheet waar ik kan opzoeken hoe vaak we nu al samen een boot naar het Verenigd Koninkrijk genomen hebben. Ff zoeken… we gaan voor de 26^e keer met de nachtboot. Zeker niet voor de laatste keer

wordt vervolgd,

 

Het is kikkererwtensoepweer!

Mijn favoriete wintersoep! Ik noem het gewoon erwtensoep al varieer ik net naar mijn pet staat met rode splitlinzen, spliterwten, bruine bonen en vandaag kikkererwten.

2 liter water
3 A-merk bouillonblokjes
300 – 400 gram varkensvlees (met of zonder botje)
1 rookworst (alleen voor rookworst liefhebbers)
500 gram Erwtensoepgroenten (knolselder, wortel, prei en ui)
1 venkel (de variatie van vandaag)
350 gram Kikkererwten (8 uur geweekt)

Breng het water met de bouillonblokjes aan de kook. Voeg het vlees toe, dan de peulvruchten, de erwtensoepgroenten, de gesneden venkel.  Laat dit zeker 2 a 3 uur heeel zachtjes koken. Half uur voor etenstijd de rookworst mee laten koken. 10 min voor etenstijd eruit halen, en op een aparte bord/plank snijden en serveren voor die ene liefhebber….. goed voor een gezin van 3 en dan is er morgenmiddag ook nog een kopje!

En zo is het nu dus 15:13 en heb ik de kook activiteiten voor vandaag zo goed als afgerond. Ik heb horen beweren dat het maken van erwtensoep ‘een heel gedoe’ is maar ik beleef dat niet zo. Heel fijn is het dat supermarkten kant en klare erwtensoepgroenten verkopen (het verschil met gewone soepgroente is knolselder en die is mijn optiek essentieel) en dat split-peulvruchten niet geweekt hoeven te worden. Zeker is het zo dat het flink veel tijd kost. Na een dag hard werken als je tussen 5 en 7 thuis komt maak je niet even snel deze soep. Begin van  de middag opzetten is mijn regel.

Ook mijn broer waagt zich aan het erwtensoep koken. Zijn vrienden in het GB laten hem zonder ‘Dutch Pea Soep’ niet meer terug komen.

 

Photobucket – En bedankt he!

Ooit was het lastig om foto’s op je blog te zetten. In die tijd ontdekte ik dat het via Photobucket kon. Een gratis website waar je foto’s opslaat, albums maakt en die een gratis service leverden. Zijnde dat elke foto een link kreeg die in je blog geplakt kon worden et voila: de foto stond op je blog.

Zo heb ik jarenlang mijn blog van foto’s voorzien. Tot er een paar maanden geleden in mijn oude blogjes lelijke zwarte afbeeldingen kwamen. Naïef dat ik eerst nog dat ik gewoon ff mijn photobucket account waar ik niet zoveel mee deed moest updaten. Service voorwaarden aanvinken of zoiets.  If only.

Nee er moet betaald worden. “Maar” $399,- per jaar. Of het niks is. Nou over my dead body!

Er zit niks anders op, elke dag fiets ik een uurtje door mijn oude blogjes, zoek de foto’s erbij en zet ze er een voor een weer tussen.